The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α Ο Κ Τ Ω

Ο ορός που τρέχει τόσο αργά , την ζαλίζει. Μετράει αντίστροφα από μέσα της.

Ο γιατρός φροντίζει να την καθησυχάσει μα τίποτα δεν λειτουργεί αυτή την στιγμή.

Βρίσκεται βαθιά χωμένη στις ταλαίπωρες σκέψεις που ορμάνε τόσο απροκάλυπτα στο κεφάλι της.

Δεν μένει πολλή ώρα...

Τα πάντα γύρω της αρχίζουν να μαυρίζουν λίγο λίγο.

«Μην φοβάσαι , Αντιγόνη...» το τελευταίο πράγμα που ακούει είναι η φωνή του γυναικολόγου και έπειτα ένα δάκρυ κυλάει από τα πλαϊνά των ματιών της.

Η παραζάλη και η επιρροή των φαρμάκων την αποδυναμώνουν.

Πριν κάποιες ωρες ναι , ήθελε να κρατήσει αυτό το παιδί για να συνεχίσει να βαδίζει προς την κεντρική οδό που θα την μεταφέρει σε εκείνον , μα τώρα... τώρα θέλει να κρατήσει αυτό το παιδί επειδή το χρειάζεται εκείνη!

Μέσα στην θολούρα κλαίει γοερά και παρακαλάει.

Ο γυναικολόγος δίνει λίγο χρόνο και καθυστερεί ώστε να μελετήσει κάθε αντίδραση της.

Όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα συνειδητοποιεί πως η πελάτισσα του έχει ήδη δεθεί συναισθηματικό με τον σπόρο που κουβαλάει μέσα της και που δεν έχει αρχίσει να ανθίζει. Ζητάει παραμιλώντας να κρατήσει αυτό το μωρό.

Ο γιατρός υπακούει την πιο μυστική επιθυμία της και σταματά την διαδικασία πριν αρχίσει.

+++

Η Αντιγόνη , ντυμένη , αναμαλλιασμενη , χλωμή και αναστατωμένη μπαίνει στο γραφείο του και κάθεται στην καρέκλα απέναντι του.

«Δεν ξέρω γιατί ήρθες εδώ σήμερα , ούτε γιατί επέλεξες να κανεις κάτι που δεν θες , αλλά εγώ δεν κατάφερα να αποσυνδεσω την σύνδεση σου. Αντιγόνη , δεν σου Ολοκλήρωσα την έκτρωση!» Και με αυτά τα λόγια τα μάτια της λάμπουν και μια ανάσα φεύγει από μέσα της.

Γεμίζει και πάλι ζωή. Το αίμα ρέει πιο άφθονο στις φλέβες της. Ο φόβος έπαψε να κατοικεί μέσα στο στέρνο της.

Κλαίει με ένα πανέμορφο χαμόγελο που μαγεύει τον γιατρό της.

Ο γιατρός αισθάνθηκε υπερήφανος που δεν εκτέλεσε αυτή την διαδικασία.

Η ζωή μέσα στην ασχήμια της , είναι και εξωπραγματικά όμορφη...

Και όσο η Αντιγόνη κλαίει με ένταση και με στοργή χαρούμενη που κουβαλάει ακόμη στα σπλάχνα της αυτόν τον μικρό σπόρο , ο Φοίβος αναπνέει και πάλι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.