The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

«Γι' αυτόν που βρίσκεται μέσα στο γυάλινο κώδωνα, άδειος κι ακινητοποιημένος σαν νεκρό μωρό, ο ίδιος ο κόσμος
είναι το κακό όνειρο»

«Θυμάμαι επίσης τον Μπάντι Γουίλαρντ να λέει με έναν μοχθηρό, πολύξερο τόνο ότι μόλις έκανα παιδιά θα ένιωθα διαφορετικά, δεν θα ήθελα πια να γράφω ποιήματα. Έτσι άρχισα να πιστεύω ότι ίσως ήταν αλήθεια ότι μόλις παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά είναι λες και σε υποβάλλουν σε πλύση εγκεφάλου και μετά τριγυρνάς μουδιασμένη σαν σκλάβα σε κάποιο ολοκληρωτικό καθεστώς»

Οι δε «μισογύνηδες είναι σαν θεοί: άτρωτοι και γεμάτοι δύναμη. Κατέρχονται ανάμεσά μας και μετά εξαφανίζονται. Δεν τους κρατάς ποτέ»

«Πήρα μια βαθιά ανάσα κι αφουγκράστηκα τον παλιό κομπασμό της καρδιάς μου. Υπάρχω, υπάρχω, υπάρχω»

Ο γυάλινος κώδων , Σύλβια Πλαθ

+++

Ο ήχος της σαγηνεύει την πλεκτάνη της ψυχοσύνθεσης του. Οι νότες τρεμοπαίζουν από το ραδιόφωνο. Η ένταση ξεπερνάει τα όρια...

Στον πλανήτη γη πια δεν ειναι ένας άνδρας και μια γυναίκα. Είναι απλά δυο όντα...

Δυο όντα που μοιάζουν και δεν μοιάζουν. Δυο όντα που η βάση τους ειναι κοινή μα η έννοια τους εντελώς διαφορετική.

«Πες κάτι...» του ζητάει καταπίνοντας με δυσκολία όσο σάλιο της είχε απομείνει στον λαιμό καθώς το στόμα της έχει ξεραθεί.

Δυο καρδιές που βαδίζουν μαζί προς τον ίδιο ρυθμό.

Την κοιτάζει.

Τον κοιτάζει.

Το κοίταγμα τους αναβλύζει κάτι το άφταστο.

Η δεξιά του παλάμη την τραβάει από το πόδι πιο κοντα του και δημιουργεί εκρήξεις και στους δυο.

Τα κορμιά τους τσιτώνονται απευθείας.

Βυθίζονται σε μια παραζάλη της σκέψης. Τι ειναι αυτό που έχουν στο μυαλό τους; Ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν... είναι θολωμένοι από την υπερένταση που γεννά η στιγμή.

«Πες μου κάτι που δεν θες να ακούσεις να λέω...» η φωνή του βαριά σαν κουρασμένη να πυροδοτεί βεγγαλικά στο στομάχι της.