The hatred that dries up

•|Τ Ρ Ι Α Ν Τ Α Ε Ν Α

Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Όταν το θύμα αναπτύσσει συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη του.

Όταν το τραυματισμένο πρόσωπο αισθάνεται συναισθήματα αγάπης και τρυφερότητας για εκείνον που τον τραυμάτισε.

Ένας φυσικός μηχανισμός επιβιώσεις. Μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Πως τάχα μου , θα τα καταφέρεις.

Ο κυριότερος εχθρός , ο ίδιος σου ο νους.

Η ανάγκη να συνεχίσεις να ζεις...

Ή η οικειότητα που αισθάνεσαι σε ένα βίαιο περιβάλλον...

Πως μπορείς να απαρνηθείς κάτι τόσο "σπιτικό" και γνώριμο; Έτσι μεγάλωσες...

Το θύμα βρίσκεται σε μια κατάσταση εξάρτησης , ύπνωσης και παγώματος.

Η βία που σου ασκείται σε υποβαθμίζει σε επίπεδο πάτου , που αρχίζεις να πιστεύεις εντελώς ασυνείδητα πως το έχεις ανάγκη για να συνεχίσεις να ζεις.

Υπάρχει μια σύνδεση τόσο βαθιά , την οποία υφαίνει με προσοχή ο θύτης φροντίζοντας να μεταχειρίζεται το θύμα του χωρίς καν να χρειαστεί να απειλεί.

Η πιο έντονη βία ομως που σου ασκείται την προκειμένη περίπτωση , είναι το κακό που κανεις στον εαυτό σου.

Σε μια προσπάθεια να συνεχίσεις κανονικά να ζεις , ζεις μονάχα πίσω από μια σκιά.

Όταν ο ήλιος φωτίσει , εσυ χάνεσαι και ψάχνεις την μαυρίλα που σε κυκλώνει για να ζεσταίνεις τις πληγές σου.

Είναι το δίκιο και το άδικο που σε πνίγουν.

Θέλεις να φύγεις , μα δεν μπορείς.

Ο μόνος σωστός τρόπος στο κεφάλι σου , είναι ο μονόδρομος του δεσίματος.

Εάν τελειώσει , τίποτα δεν θα πάει καλά...

Και όσο προσπαθείς να αντιδράσεις , τόσο πιο παθητικός θα γίνεσαι.

Είναι όντως μονόδρομος , αυτή η κατάσταση;

Πίσω από την κλειστή πόρτα , ο Φοίβος αν και γνωρίζει πως το καλύτερο θα ήταν να φύγει μαζί με τα πράγματα του και να μην ξανα κοιτάξει πίσω , ο εγωισμός του δεν τον αφήνει.

Στο κεφάλι του , η Αντιγόνη είναι πιο ευάλωτη από ποτέ και εκείνος πιο ισχυρός από ποτέ. Υπάρχει η λευκή συνείδηση που του προκαλεί όλα εκείνα τα συναισθήματα ντροπής , αλλά το χαρακτηριστικό που καλλιέργησε από μικρή ηλικία ο πατέρας του έχει ριζώσει.