The hatred that dries up

•|Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Ορκισμένοι εραστές του δράματος.

Έχει χάσει τόσο την πίστη του , που του είναι αρκετό απλά και μόνο να την λερώνει με τα αγγίγματα του.

Ορκισμένοι εχθροί.

Δυο άκρα που ενώνονται και σπάνε τις ρίμες τους.

Το Κεφαλάρι του κρεβατιού χτυπάει τον τοίχο με τον ίδιο ορμητικό τρόπο που μπαινοβγαίνει μέσα της.

Η οργή που αισθάνονται χτίζει μια ένταση ανάμεσα τους , η οποία καταλήγει στο να δημιουργεί μια ιδιαίτερη χημεία.

Την κοιτάζει από κάτω του αναμαλλιασμενη με τούφες που μπερδεύονται πάνω στο μαξιλάρι , παγιδευμένη στον ρυθμό της ένωσης τους , γυμνή , ξεδιπλωμένη και πολύχρωμη.

Το ένστικτο του έρχεται αντιμέτωπο με το μυαλό του και την καρδιά του. Το ένστικτο του εξάγει ζωώδεις ορμές , το μυαλό του , του φωνάζει "ξέσκισε την σαν να την πλήρωσες" και η καρδιά του , του ψιθυρίζει "κοιτά πόσο αισθησιακή είναι όταν ξεσπατε".

Διχάζεται...

Μα οι ματαρες της που τον καρφώνουν , τον αποσυναρμολογουν.

Αγανακτεί.

Το μήκος του γλιστράει υπέροχα στα υγρά τοιχώματα της. Το χέρι του γραπώνει τον λευκό λαιμό της.

Τα μακριά δάχτυλα του τυλίγονται υπέροχα γύρω από την σάρκα της.

Και τότε σκύβει από πάνω της και οι ανάσες τους συγκρούονται.

Καταπίνουν η μια την άλλη και θάβονται στα βάθη της ενέργειας των δυο υπάρξεων.

Δυο υπάρξεις που σπάνε και ενώνονται από την αρχή.

Σαν να τον καταστρέφει και να τον δημιουργεί. Σάρκα με σάρκα και λίγο πιο κοντα στην αναγέννηση από το τίποτα. Το τίποτα που έχει γεμίσει κουτάκια από στερεότυπα , πρέπει και δεν πρέπει. Το τίποτα που είναι τα πάντα...

Παίζουν με την φωτιά. Με μια φωτιά που τους βράζει!

Καίγονται οι μάσκες τους.

Εκτίθενται μπροστά στο μεγαλείο της απλότητας. Είναι απλά δυο άνθρωποι αυτού του σύμπαντος. Μηδαμινές σημασίες σε έναν κόσμο.