The hatred that dries up

•|Ε Ι Κ Ο Σ Ι Ε Ξ Ι

Ο Φοίβος αβέλτερος , ακόμη και ερωτευμένος. Αν και μαλακώνει προσπαθεί να κρύψει την αβρότητα του χαρακτήρα του.

Πέρασαν μαζί τέσσερις ολόκληρες μέρες , χωρίς να το καταλάβουν ή να το συνεννοηθούν. Υπάρχει μια αβίαστη εξέλιξη των πραγμάτων. Κάτι που αγνοούν παραδειγματικά και οι δυο τους.

Πηγαν το βράδυ στα παιδιά , επέστρεψαν , έκαναν μπάνιο , της κράτησε το βιβλίο ώστε να τα λέει , του μαγείρεψε μακαρόνια με πέστο , μάλωσαν για το γεγονός πως εκείνος δεν έκανε καν κίνηση να σηκώσει το πιάτο του από το τραπέζι , έκαναν σεξ ενάντια στην τζαμαρία του δωματίου της , κοιμήθηκαν , ξύπνησαν , πηγαν για ψώνια , τον παρακολούθησε στην προπόνηση , χαζεψαν τον νυχτερινό ουρανό , το εκαναν στο αυτοκίνητο , κοιμήθηκαν , ξύπνησαν , ακολούθησε και πάλι και πάλι και πάλι μια ρουτίνα ενός "ζευγαριού" που στην ουσία δεν είχε "διαμορφωθεί".

Και τώρα , όσο τρίβει με τα χέρια της το μπλε φόρεμα που καταλαθος πότισε με κόκκινο κρασί σκέφτεται και ξανα σκέφτεται την περίεργη ροή των πραγμάτων.

Ο θόρυβος του νερού που τρέχει δεν είναι αρκετός για να καθαρίσει την πολυπλοκότητα της σκέψης της.

Και πάνω που έχει βυθιστεί στα ερωτήματα της , ο Φοίβος εμφανίζεται σχεδόν αθόρυβος μέσα στο μπάνιο , σηκώνει απόλυτα φυσικά το καπάκι και κατουράει.

Έξαλλη πετάει το φόρεμα και ορθώνει τον κορμό της.

Δεν διστάζει και τον κατακεραυνώνει με το βλέμμα της βγάζοντας καπνούς.

«Ως εδώ!» Φωνάζει προκαλώντας του το θρασύτατο ρολαρισμα των ματιών του.
«Τι συνέβη πάλι , Αντιγόνη;»
«Πρέπει να μπουν κάποια όρια! Είναι αναγκαίο να μάθεις να σέβεσαι την ιδιωτικότητα μου.»
Και εκεί που παραμένει σοβαρή και αυστηρή τον παρατηρεί που σιγά σιγά σπάει και ένα μειδίαμα σχηματίζεται φωτεινό στα καλοσχηματισμένα χείλη του.

Κάνει μερικά βηματα , την αρπάζει από την μέση και κολλάει τα κορμιά τους. Εκείνη τον κοιτάζει με αηδία και προσπαθεί μα τραβηχτεί.

«Δεν έχεις καν πλύνει τα χέρια σου , άσε με! Αχρείε...»
«Όταν σε γαμάω στα τέσσερα δεν σε πειράζει που δεν σέβομαι την ιδιωτικότητα σου.» Ο γνωστός ιταμός , αθυρόστομος Φοίβος. Δεν επεξεργάζεται τα λόγια του και η χυδαιότητα του ενδελεχή να της προκαλεί νεύρα και ζάλη.
«Μάθε να φέρεσαι σαν άνθρωπος πια!»
«Γιατί τα ανθρώπινα όντα δεν πηδιούνται; Φυσική ανάγκη είναι , μωρό μου...» τα δόντια του τραβάνε το κάτω χείλος της και της φιλάει παθιασμένα χωρίς να της επιτρέψει να πει τίποτε παραπάνω.