The hatred that dries up

•|Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Και δεν απάντησε ποτέ...

Ξέρεις γιατί δεν απάντησε ποτέ; Γιατί το μόνο πράγμα που την χαρακτήριζε ήταν ο "ρόλος" της ως μαμά , σύζυγος και γιαγιά.

Είναι τρομακτικό πως υπάρχουν γυναίκες που ποτέ δεν έμαθαν το ποιες είναι. Δεν έμαθαν ποιος είναι ο σκοπός ως κάτι πιο προσωπικό , δεν έμαθαν τι θα μπορούσαν να γίνουν αν είχαν την επιλογή , δεν έμαθαν ποιο είναι το πάθος τους , δεν έμαθαν πραγματικά το πως θα αντιδρούσαν αν δεν τις φίμωναν.

" τα παιδιά είναι ο αυτοσκοπός του ανθρώπου!" Και κάθε φορά που κοιτούσε τα παιδιά της διέκρινες μια νοσταλγία. Νοσταλγία για μια ζωή που ποτέ δεν έζησε.

Αν αγαπάει τα παιδιά της; Φυσικά! Μα αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως δεν ολοκληρώθηκε.

Για κάποιον λόγο , μας έμαθαν πως η ολοκλήρωση μιας γυναίκας έρχεται με ένα παιδί , όμως στην πραγματικότητα , θα πρέπει να έχουμε φροντίσει να είμαστε ήδη ολοκληρωμένες για να κάνουμε παιδί. Αλλιώς , κάθε τραύμα μας το παιδί είναι καταδικασμένο να το νιώσει.

Κοιτά γύρω σου....

Είμαστε όλοι 'προϊόντα' μιας μητέρας που θα ολοκληρωνόταν αφού μας κρατούσε στα χέρια της.

Βλέπεις υγιείς ανθρώπους τριγύρω σου; Νιώθεις ασφάλεια μέσα σε αυτή την προστασία της κοινωνίας;

Οι απαντήσεις σου , είναι απαντήσεις μου προς εκείνους που μας έμαθαν πως ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει σύζυγος και μάνα...

+++

Και αφού έφαγαν , ήταν πλέον όλοι έτοιμοι να φύγουν.

«Αντιγόνη , θα γυρίσεις μαζί μας , έτσι;» Ρώτησε με μια συνήθη φυσικότητα ο Ανδρέας που βάζει το μπουφάν του με απλές κινήσεις.

Και άνοιξε το στόμα της να μιλήσει μα εκείνος την πρόλαβε. «Η Αντιγόνη θα μείνει λίγο παραπάνω , για να καθαρίσει αυτό το χάος.» Έδειξε με τα χέρια του το ακατάστατο τραπέζι.

Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και εκείνη στεκόταν ακόμη πιο άβολα αυτή την φορά.

«Και η Αντιγόνη δέχτηκε;» Σχεδόν δεν πιστεύει στα αυτιά της η Ναταλία.