The hatred that dries up

•|Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

"Γιαγιά ποια είσαι;"

"Η γιαγιά σου;"

"Ναι αλλά εσυ σαν Θεοδώρα , ποια είσαι;"

Και δεν απάντησε ποτέ...

Ξέρεις γιατί δεν απάντησε ποτέ; Γιατί το μόνο πράγμα που την χαρακτήριζε ήταν ο "ρόλος" της ως μαμά , σύζυγος και γιαγιά.

Είναι τρομακτικό πως υπάρχουν γυναίκες που ποτέ δεν έμαθαν το ποιες είναι. Δεν έμαθαν ποιος είναι ο σκοπός ως κάτι πιο προσωπικό , δεν έμαθαν τι θα μπορούσαν να γίνουν αν είχαν την επιλογή , δεν έμαθαν ποιο είναι το πάθος τους , δεν έμαθαν πραγματικά το πως θα αντιδρούσαν αν δεν τις φίμωναν.

" τα παιδιά είναι ο αυτοσκοπός του ανθρώπου!" Και κάθε φορά που κοιτούσε τα παιδιά της διέκρινες μια νοσταλγία. Νοσταλγία για μια ζωή που ποτέ δεν έζησε.

Αν αγαπάει τα παιδιά της; Φυσικά! Μα αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως δεν ολοκληρώθηκε.

Για κάποιον λόγο , μας έμαθαν πως η ολοκλήρωση μιας γυναίκας  έρχεται με ένα παιδί , όμως στην πραγματικότητα , θα πρέπει να έχουμε φροντίσει να είμαστε ήδη ολοκληρωμένες για να κάνουμε παιδί. Αλλιώς , κάθε τραύμα μας το παιδί είναι καταδικασμένο να το νιώσει.

Κοιτά γύρω σου....

Είμαστε όλοι 'προϊόντα' μιας μητέρας που θα ολοκληρωνόταν αφού μας κρατούσε στα χέρια της.

Βλέπεις υγιείς ανθρώπους τριγύρω σου; Νιώθεις ασφάλεια μέσα σε αυτή την προστασία της κοινωνίας;

Οι απαντήσεις σου , είναι απαντήσεις μου προς εκείνους που μας έμαθαν πως ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει σύζυγος και μάνα...

" Ε εντάξει... άνδρας είναι , θα απατήσει κιόλας..." και κάπως έτσι προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως αυτό που ζήσε ήταν αυτό που της άξιζε.

Και έτσι απέκτησε υπόσταση ο εθισμός και η εμμονή της. Σαν άρρωστη...

Ούτε καν όταν την κακοποιούσε δεν κατέρρευσε... ομως την στιγμή που κατάλαβε πως ο παππούς -αν και 57 την απατουσε , έχασε πολλά χρόνια από την ζωή της.

Η ζωή έφυγε από το σώμα της. Το πρόσωπο της ζάρωσε , έσπασε και ξαφνικά γέρασε. Γέρασε πολύ και γρήγορα. Απότομα και άσκοπα.