The hatred that dries up

•|Ε Ξ Ι

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Πέφτει πίσω στο στρώμα μαζί του και ο κόσμος της γυρνάει ρυθμικά.

Ματιά στην ματιά , ανάσα στην ανάσα.

Τα βλέμματα τους πετρώνουνε το ένα μέσα στο άλλο...

Το μπλε του ουρανού αναμειγνύεται άψογα με το πράσινο σμαραγδί.

Η ένταση που πλάθεται μια ηδυπάθεια ανάμεσα τους.

Το φιλί του ρουφάει την ζωή της.

Αποτυπώνεται μέσα της ως κάτι το ατελείωτο. Παίρνουν μια ανάσα. Ξανά ορμάει πάνω στα μισάνοιχτα χείλη της που τόσο ομοιόμορφα γυαλίζουν από την ένωση τους.

Μια ψευδαίσθηση... η ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Κάτι έβλεπε σε αυτό το νεκρό ουρανό που κουβαλούσε μέσα του.

Δεν καταλαβαίνει... απλά το νιώθει.

Ρίχνει το κεφάλι της πίσω στον καναπε και χαζεύει το ταβάνι που γυρίζει.

Και αυτός σηκώνεται από πάνω της.

«Με φοβάσαι;» Τραγική ειρωνία. Μια ερώτηση που δεν χρειάζεται απάντηση. Έπαψε να φοβάται...
«Ποτέ.» Απάντησε χωρίς να τον κοιτάζει μα είναι σίγουρη πως χαμογελάει.
«Τι θα με άφηνες να σου κάνω;»
«Να με αγαπήσεις.» Πιάνει το σακουλάκι με την σκόνη. Το κουνάει. Ο ήχος... αυτός ο ανατριχιαστικος ήχος...
«Σε αγαπάω ήδη , το ξέρεις αυτό όμως.» Απλώνει το περιεχόμενο στο γυμνό στήθος της. Χαζεύει την τελειότητα της.
«Να με αγαπήσεις βαθιά.» Και πέφτει από πάνω της ρουφώντας μια ακόμη καταστροφή από το δέρμα της. Τον χτυπάει δυνατά και πετάει ψηλά.
«Σε αγαπάω εθιστικά και αυτό δεν έχει γυρισμό.» Και χάνεται μέσα στην επήρεια.

Γίνεται πάλι εκείνος. Αυτός που είναι κάθε φορά που χάνεται από αυτόν τον κόσμο.

Εκείνη κλείνει τα μάτια της σφιχτά.

Δεν την ξεχνάει... και ας ξεχνάει τον εαυτό του.

Το κεφάλι του θάβεται στην καμπύλη του λαιμού της.

Τα νύχια σκίζουν την πλάτη του.

Οι ανάσες του την καίνε. Αυτός έχει αλλάξει πορεία. Ο εγκέφαλος του την αφήνει μα το κορμί του την κατακτά. Χωρίζεται στα δυο ώστε να μην την αποχωριστεί ούτε για μια στιγμή.

Μα τώρα το γαλάζιο σκουραίνει.

Αφήνεται εντελώς στο σκοτάδι. Γίνεται ξένος. Γελάει δυνατά.