The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α Π Ε Ν Τ Ε

Η αγωνία κορυφώνεται.

Οι φωτογραφίες της σκηνής περνάνε από έλεγχο.

Το σαπισμένο χτυπημένο κορμί της στις εικόνες που αποτυπώνονται το κοιτάζουν με προσοχή οι δικαστές.

Τα αποτυπώματα , τα αρχεία , τα στοιχεία , οι μαρτυρίες ,όλα άφθονα.

Δεν υπάρχει τίποτα που να τον καλύπτει.

Δεν είναι ώρα και για αλλά ψέματα.

Ο Φοίβος σε αναμμένα κάρβουνα...

Κουνάει το πόδι του νευρικά και μπλέκει ενώ αμέσως μετά ξανα ξεμπλέκει τα δάχτυλα των χεριών του.

Ο δικηγόρος της Αντιγόνης , την βεβαιώνει.

Το αποτέλεσμα της δίκης φαίνεται σχεδόν αυτονόητο...

Δεν είναι άλλωστε;

Το βλέμμα της το κρατάει μακριά από το δικό του.

Ο δικαστής επαναφέρει την τάξη , πριν προσφωνήσει δυνατά την απόφαση.

Όλοι με δυο αυτιά να καρτερούν...

«Ο Φοίβος Παπαναστασόπουλος ,κηρύσσεται ένοχος για...» και όλα τα αλλά έπαψε να τα ακούει. Μετράει μονάχα τις βαριές ανάσες της. Ένα ατελείωτο βουητό...

Ακουμπά το στομάχι της καθώς η συνειδητοποίηση την βαραίνει.

Η Ναταλία , λίγα μέτρα πιο μακριά την παρατηρεί προσεκτικά. Ξέρει...

Οι αστυνομικοί πλησιάζουν τον Φοίβο. Πριν προλάβουν να τον αγγίξουν εκείνος με καταρρακωμένο ηθικό ορμάει καταπάνω της αφήνοντας τους όλους εμβρόντητους.

Όχι για να την κακοποιήσει ούτε για να κερδίσει χρόνο.

Κλαίει γοερά και την ρωτάει. «Τι σου έχω κάνει; Πως μπόρεσα;»

Η πιο σκληρή στιγμή είναι ακριβώς το δευτερόλεπτο που ο θύτης παύει να κοιτάζει από τα κυάλια του εγωκεντρισμού.

Δεν προλαβαίνουν πολλοί αυτό το στάδιο...

Συνήθως , οι περισσότεροι δεν έχουν μάθει να ξεπλένουν την βρωμιά τους. Έχουν αποδεχτεί την μπίχλα της ψυχής τους.

Οι αρχές τον μαζεύουν καθώς η κοπέλα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ.

Κλαίει και δεν δέχεται να ακούσει λέξη από κανέναν. Το κορμί της τρέμει ανεξέλεγκτα.

Α άναρθρες φωνές της είναι σπαρακτικές.

«Συγγνώμη!» Της ζητάει καθώς οι χειροπέδες παγιδεύουν τα χέρια του.