The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α Ε Ν Ν Ε Α

Όσο η κοιλιά της φουσκώνει τόσο πιο πολύ νιώθει το μητρικό της ένστικτο να ανυψώνεται.

Ανοιγοκλείνει τα μάτια της και κοιτάζοντας προς τον ανοιχτό καθαρό ουρανό φαντάζεται την κόρη της.

Προσπαθεί να πλάσει με την φαντασία της το βρεφικό προσωπάκι της καθώς την κρατάει.

Δεν βλέπει την ώρα να την μυρίσει , να την αγγίξει , να την ζήσει.

Η προσμονή είναι απερίγραπτη. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δεν είναι καν σίγουρη αν είναι συναίσθημα. Αυτό που την έχει καταβάλει είναι πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο έχει αισθανθεί ποτέ.

Όλα τα μαρτυρία , όλη η κούραση , όλα τα δεινά φαντάζουν σκόνη μπροστά στην σκέψη πως μετράει αντίστροφα για τον ερχομό της κόρης της.

Χαϊδεύει απαλά την στρογγυλή φουσκωτή κοιλιτσα της.

Έπειτα από πολύ καιρό είναι πραγματικά ευτυχισμένη και η ευτυχία πηγάζει κυριολεκτικά από μέσα της!

+++

Ημέρα της γέννας

Δεν έχει ξανά βιώσει τον πόνο σε τέτοια επίπεδα. Είναι η πιο οδυνηρή δοκιμασία που καλείτε να ζήσει.

Για λίγο μέσα στις τσιρίδες της , θυμάται το πρώτο χτύπημα που την είχε κεράσει.

Έπειτα , τον βιασμό της.

Και ξανά όλα τα υπόλοιπα χτυπήματα που δέχτηκε από εκείνον...

Κλαίει γοερά καθώς νιώθει το σώμα της να σκίζεται και να ανοίγει.

Ο γιατρός την συγκρατεί.

«Σπρώξε!» Ξανα και ξανα με τον ίδιο προστακτικό τόνο να την εκνευρίζει όλο ένα και περισσότερο.

Κοιτάζει καταϊδρωμένη και κατάκοπη την κλειστή πόρτα.

Δακρύζει και συνεχίζει να φωνάζει και να ωθεί το σώμα της προς τα μπρος.

Το πρόσωπο της έχει ζαρώσει , είναι κόκκινη και ερεθισμένη.

Το χέρι της εντελώς ασυναίσθητα σηκώνεται και τραβάει το χέρι της νοσοκόμας που σπρώχνει λίγο λίγο την κοιλιά της.

«Δ-δεν αντέχω άλλο...» παραπονιέται χωρίς ανάσα και πέφτει πίσω κοιτάζοντας το ταβάνι που γυρνάει από πάνω της σε επικίνδυνες στροφές.