The hatred that dries up

•|Π Ε Ν Τ Ε

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Σε μια δεινή ενός στιγμιαίου εφιάλτη. Βρέθηκε αντιμέτωπη με τον άσημο , μικρό εαυτό της.

Τα χεράκια της τρέμουν , ακριβώς όπως και τα λεπτά ψηλά ποδαράκια της. Φαίνεται τόσο αδύναμη... το σωματάκι της οκτάχρονος είναι άκαμπτο.

Οι φωνές δεν χαμηλώνουν και οι παλάμες της δεν είναι ποτέ αρκετές. Γίνεται όλο και χειρότερο , γίνεται όλο και πιο βασανιστικό...

Θα προτιμούσε να είναι και πάλι βράδυ , κουλουριασμένη με το πάπλωμα της ώστε να αποφύγει αυτή την παιδική , αφελή ψευδαίσθηση μιας παρουσίας κάτω από το κρεβάτι.

Προσπαθεί να υγρανει τον λαιμό της με το σάλιο που δεν έχει...

Η μαμά της...

Η μανούλα της!

Που τώρα βρίσκεται στα χέρια του. Τον νιώθει ξένο και περιττό. Όταν τον αποκαλεί "μπαμπά" η λέξη σπάει και χάνεται μέσα σε μια τρεμάμενη φωνή.

«Είσαι η γυναίκα μου! Είναι υποχρέωση σου να κρατήσεις αυτό το σπίτι.»

«Κουράστηκα να το βαστάω μοναχή μου...»

«Μοναχή σου; Πόσες φορές πλήρωσες έστω και μισό λογαριασμό εδώ μέσα;»

«Θα πλήρωνα αν με άφηνες να δουλέψω!»

«Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου! Είσαι μάνα! Μα-να!»

«Και εσυ πατέρας! Πα-τε-ρας! Μα ποτέ σου δεν συμπεριφέρθηκε σαν σωστός πατέρας... προδώσεις καθημερινά και εμένα και το παιδί σου! Γυρνάς σπίτι σαν τιμωρός , περιμένοντας να βρίσκονται όλα σε τάξη και τελειότητα , εμένα να σε υπηρετώ και να σε υπακούω , πλένοντας σου μέχρι και τα ρούχα που σου βγάζουν οι άλλες γυναίκες , με τις οποίες συναναστρεφεσαι!»

Και σιωπή. Μια σιωπή πριν τον τυφώνα...

Και αντί να τον κατακλύσει το συναίσθημα της ντροπής , φρόντισε να το ξεφορτωθεί και να το αντικαταστήσει με την τοξικότητα του.

Η σφαλιάρα ήταν αναπόφευκτη...

Και μετά φωνές που τρυπώνουν στο κεφαλάκι της μικρής. Την τραυματίζουν για πάντα.

Η αηδία απέραντη.

Την πετάει στην άκρη του καναπέ λες και είναι ένα τίποτα. Την γεμίζει πόντο πόντο με τα βρώμικα δάχτυλα του. Τα ουρλιαχτά , οι βρισιές , το τραμπουκισμα και τα χτυπήματα συνεχίζουν...