The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α

Απόψε το φεγγάρι κρύβει και φωτίζει την πλάνη του με έναν τόνο κόκκινου.

Σήμερα μην ξεχάσεις!

Αν ξεχάσεις το τώρα , αύριο δεν θα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις με άνεση.

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή...

Μάθε να ισορροπείς και μην κοιτάς κάτω! Μάθε επιτέλους να βαδίζεις μόνος σου! Ποιος σου έμαθε να φοβάσαι τον εαυτό σου; Ποιος σου έμαθε να μην συζητάς με το μυαλό σου;

Ξεκίνα πρώτα από εσένα!

Για να κατανοήσεις πρώτα αυτόν τον κόσμο και τους ποικίλους ανθρώπους , πρέπει πρώτα να κατανοήσεις την δική σου πολυπλοκότητα.

Δεν είναι αρκετό να ψάχνεις μέσα στο βλέμμα τους.

Είσαι αιθεροβάμων αν νομίζεις πως θα καταφέρεις να αποκαλύψεις τα μυστικά τους επειδή θα τους κοιτάξεις στα μάτια και θα τους ρωτήσεις με τον πιο ψηλό τόνο της φωνής σου.

Οι άνθρωποι , είμαστε αβελτεροι...

Ξεκίνα πρώτα από εσένα!

Τα κλειδιά γύρισαν στην εσοχή.

Μπήκαν όλοι μαζί στο διαμέρισμα της.

Ο Ανδρέας κοιτάζει εξεταστικά τριγύρω σε κάθε γωνία του σπιτιού. Τον νιώθει στον αέρα , τον εισπνέει στην ατμόσφαιρα και ταράζεται.

Η Αντιγόνη με κόκκινα μάτια και αδύναμη πια μπαίνει στο δωμάτιο.

Κοιτάζει το κρεβάτι με ένα κενό βλέμμα.

Η Ναταλια από πίσω της την αφήνει να αφουγκραστεί την κατάσταση.

Η ένταση τυλίγεται γύρω από τον λαιμό της. Πνίγεται με το οξυγόνο. Τα ξέστρωτα σεντόνια φαντάζουν βρώμικα. Πρέπει οπωσδήποτε να τα ξεφορτωθεί!

Περπατάει μέχρι εκεί.

Το χέρι της πιάνει την άκρη του σεντονιού και το σέρνει αμίλητη.

Το ύφασμα καταλήγει στο πάτωμα.

Σειρά έχουν τα μαξιλάρια.

Πετώντας τα κάτω περνάει με τα πόδια της από πάνω.

Κοιτάζει τον τοίχο με μια ανάσα που κρατάει στο στήθος της.

«Αντιγόνη , ανέπνευσε!» Η φίλη της , της υπενθυμίζει.

Την υπακούει.

Αδειάζει το στήθος της.

Βρίσκεται σε πραγματικό δίλλημα. Αδυνατεί να καταλάβει γιατί πάντα βρίσκεται στην αδύναμη πλευρά. Τι είναι αυτό που την λυγίζει; Τι είναι αυτό που την ταλανίζει από την ημέρα που γεννήθηκε; Γιατί η μοίρα δεν της δίνει μια ευκαιρία;