The hatred that dries up

•|Σ Α Ρ Α Ν Τ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Α

Κάτι μέσα της παλεύει!

Νιώθει την απόλυτη δυσφορία να την πνίγει όλο ένα και περισσότερο.

Θέλει να φωνάξει και ταυτόχρονα να τα σπάσει όλα! Αποφεύγει να κοιτάξει το αποτέλεσμα.

Η Ναταλία χτυπάει για χιλιοστή φορά την πόρτα.
«Αντιγόνη , αρκετά το καθυστερείς! Όσο και να προσπαθείς να το αποφύγεις , τώρα πρέπει να το δεις! Δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα...» την πιέζει μέχρι εκεί που πρέπει! Εξάλλου πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα και να μάθει!

Σχεδόν κάνει σβούρες μέσα στο μπάνιο. Δεν την χωράει ο τόπος! Οι τοίχοι κλείνουν...

Τραβάει εκνευρισμένα τα μαλλιά της προς τα πίσω και αφήνει μια βαριά ανάσα.

«Ναταλία...»προσφωνεί το όνομα της φίλης της. Εκείνη έξω από την πόρτα να ξερει ακριβώς τι έχει ανάγκη η Αντιγόνη να ακούσει. Την ξέρει καλά ! Τόσο καλά που όταν σκέφτεται πως θα ήταν η ζωή της χωρίς εκείνη η αιώνια θλίψη φαίνεται μονόδρομος.
«Όλα θα πάνε καλά! Απλά δες το!»

Πλησιάζει αργά...

Βρίσκεται ακουμπισμένο στον νιπτήρα.

Σέρνει τα πόδια της με ρυθμούς χελώνας.

Φτάνει.

Τρίβει τα χέρια της και ξύνει το δέρμα της αριστερής παλάμης της.

Σκύβει από πάνω και τότε το ακουμπά.

Το φέρνει κοντα της.

Βλέπει...

«Αντιγόνη!» Σιωπή.
«Αντιγόνη , το είδες επιτέλους; Έχω αρχίσει να τα χάνω εδώ πέρα , στο τέλος θα μπουκάρω!» Δεν βρίσκει καν τα λόγια της.

Δεν μπορεί να οργανώσει ξανά τις σκέψεις της. Απλά κάθεται και σαστισμένη βρίσκεται σε άρνηση.

Όλο αυτό είναι περίεργο! Η στιγμή που επιλέγει να έρθει αυτό το βάρος είναι εντελώς λάθος και περίπλοκη.

Βγαίνει έξω. Αντικρίζει την φίλη της που την περιμένει πως και πως.

Κοιτάζονται και συνεννοούνται χωρίς λόγια.

Το στόμα της Ναταλίας ανοίγει σπεύδει να το καλύψει με την παλάμη της.

Το κορμί της Αντιγόνη τρέμει ανεξέλεγκτα.

Τι γίνεται τώρα;

+++

Έδωσαν όρκο να μην μιλήσουν ακόμη σε κανέναν μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη.