•|Π Ε Ν Η Ν Τ Α

491 34 2
                                    

Μια ολόκληρη αιωνιότητα δεν φτάνει για να σου εξηγώ...

Όλη η ζωή δεν αρκεί για να διορθώσω τα όσα εσφαλμένα έπραξα.

Μετράω εκείνες τις μέρες που μπορούσα να μυρίσω το άρωμα σου και να γλείψω απροκάλυπτα  την γεύση του κορμιού σου.

Έπεσα στο κενό.

Δεν έμεινε πίσω τίποτα πια!

«Με θυμάσαι;»
«Γιατί να με ρωτήσεις κάτι τέτοιο;»
«Ή μάλλον , με ξέχασες;»
«Πως να σε ξεχάσω;»
«Αν στο ζητούσα , θα με διέγραφες από την μνήμη σου;»
«Θεωρείς πως θα μου ήταν εύκολο;»

Και συνεχισες να απαντάς στις ερωτήσεις μου με ερωτήσεις που πρόσθεταν και κάτι ακόμη και κάτι παραπάνω.

Αυτό ήσουν άλλωστε στην ζωή μου.

Το αλάτι στο φαγητό , το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα , ο θάνατος στην ζωή.

+++

Η σιγή είναι ηχηρή.

Η τοξικότητα έχει χαθεί. Το μίσος έχει στερέψει. Μα κοιτάζοντας τον , δεν νιώθει όλα όσα πίστευε πως ένιωθε.

Υπάρχει και ένα κενό. Ένα κενό που δεν υπάρχει τρόπος να γεμίσει.

Εκείνος χάνει τα λογικά του.

Για μια στιγμή σκέφτεται να κάνει κίνηση να την αγγίξει για να σιγουρευτεί για την ύπαρξη της.

Τα καταπράσινα μάτια της τον ξανά κατακεραυνώνουν όπως έκαναν κάποτε. Τα ατημέλητα σγουρά μαλλιά της που βρίσκονται πάνω σε μια ελαφριά αλογοουρά , τα φουσκωτά χείλη της που ακόμη θυμάται τι γεύση έχουν , τα ακάλυπτα πόδια της από το νυχτικό.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει , και συνάμα τίποτα δεν είναι ίδιο!

Τα κλάματα της κόρης του , του τραβάνε την προσοχή κοιτάζοντας προς τον ψηλό ήχο.

Και επιτέλους , την εντοπίζει.

Το στόμα του ανοίγει.

Τα χαρακτηριστικά του χαλαρώνουν.

Αφήνει τον αέρα από μέσα του να ξεχυθεί.

Η Αντιγόνη παρατηρεί προσεκτικά κάθε του έκφραση και κίνηση.

Βήχει καθαρίζοντας τον λαιμό της.

«Περνα μέσα!»

Δείχνει να το σκέφτεται λίγο μα κάνει το πρώτο βήμα.

The hatred that dries upWhere stories live. Discover now