Saman Sarısı | Texting

S.S. - 72.Bölüm

Merhaba,

Nasılsınız? İyisinizdir inşallah. Bol bol yorum yapmayı unutmayın, olur mu?

Keyifli okumalar.

🍓🍰

Görüntülü konuşmamızı sonlandırdıktan sonra Skype hesabımdan çıkış yaptım ve telefonu yatağın üzerinde bırakarak tableti elime aldım. Odamdan çıktığımda salona girdim ve tableti televizyon ünitesinin üzerine koydum.

Annemin yanına oturduğumda anneannemin delici bakışlarını hissedebiliyordum. "Başak, sen anlaşılan kızına büyüklerine karşı saygılı olmayı öğretmemişsin."

"O nereden çıktı anne şimdi?"

"Az önce kızının odasına girdim ve demediğini bırakmadı onu yanımıza çağırdım diye."

Ben mi demediğimi bırakmamışım?

Annem bana baktığında omuz silktim hafiften. Yüzünde bir gülümseme belirince bende gülmemek için dudağımı ısırdım. Uyarıcı bir bakış attığında gülümsemesini de saklamaya çalışıyordu.

Başımı eğerek gülümsememi bastırdım. Zil çaldığında benden önce kapıya koşan Emir ile gülmemi serbest bıraktım. En azından Emir'e gülüyor oluşuma bir şey demezlerdi.

Arkasından kapıya ilerlediğinde kapıyı açmasına yardım ettim. "Selam civciv!"

"Yaman? Hoş geldin."

Geriye çekilerek içeriye girmesine izin verdim. Yüzündeki sırıtma ile içeriye girdi. "Müsaitsin değil mi? Biraz dertleşelim istedim."

Yaman'ı ilk defa bu kadar ciddi görmek beni şaşırtmıştı.

"Müsaitim tabii, gel."

Eğilerek ayakkabılarını ve sonra montunu çıkardığında montu vestiyere astım. Bekle işareti yaparak içeriye yöneldim.

"Anne, Yaman geldi de. Odamdayız biz, haberin olsun."

"Keyfinize bakın," dedi göz kırparak.

Karşılık verip arkamı döndüm ve Yaman ile odama geçtim. Emir de peşimizden ayrılmazken yatağa bağdaş kurup onu kucağıma çektim.

Yaman karşıma oturduğunda direkt ona baktım. "Anlat hadi."

"Neden bahsediyorsun?"

"Yaman belli ki bir derdin var, birine anlatmak için kıvranıyorsun. Hadi anlatmaya başla."

"Biri var."

Devamını bekleyerek beklenti ile yüzüne baktım. Yaman'dan böyle bir şey duymak beni mutlu etmişti.

"Geçen gün fakülteyi ziyarete gittim. Orada gördüm onu, o da yeni öğrencilerdendi. Bahçede bir ağacın altına oturmuş kitap okuyordu. Birkaç kağıt vardı yanında rüzgar ile uçtuğunda benim yanıma düştü kağıtlar. Onları toparlayıp ona verdim bende. Teşekkür edip aldı ve sonra eşyalarını toparlayıp hemen gitti."

"Eğer yeni öğrencilerdense ve senin olduğun sınıftaysa elbet yeniden karşılarsınız. Karşılaşmanızı da isterim açıkçası, çünkü bana göre bu kız senin yalnızlığını giderecek olan tek kişi."

"Daha kızı tanımıyorum. Böyle düşünmem bence çok saçma."

"Saçma değil Yaman, gayet normal. Bazı kişilere ilk gördüğuz ânda bir yakınlık hissederiz, bu normaldir. Bu şu anda senin için de geçerli demek ki."

"Sanırım haklısın. Teşekkür ederim Ebrar, dinlediğin için."

"Ne teşekkürü Yaman. Ben senin arkadaşın ve en önemlisi kuman değil miyim," dedim elimi omzuna koyarken.

Karşılıklı kahkaha atarken Emir de bizim bu hâlimizi şaşkınca bakarak izliyordu.

Umarım seni gerçekten sevecek olan o kişi, ilk görüşte etkilendiğin o kızdır Yaman.

💌

Büyük gün gelmişti... Grubumuzun ilk ayrılığı Rüzgar ve Ege olmuşken ikinci ayrılık Mine ve Oktay'dı. Hep birlikte otogara gelmiştik. Oktay ve Mine kendi aileleri ile vedalaşırken bende Yaman'a yaslanmıştım.

Sıra vedalaşmak için bize geldiğinde sıkıca Mine'ye sarıldım. "Bizi bırakmanın hesabını soracağım sana."

"Bak beni daha fazla ağlatmak için elinden geleni yapma, bozuşuruz."

"Kendinize dikkat edin ve mutlaka bizi arayın."

Başını salladığında geri çekildim. Mine diğerlerine geçerken Oktay ile vedalaştım. "Mine sana emanet," dedim geri çekilmeden.

Herkesle vedalaştıklarında otobüse binmişlerdi. Yaman tekrardan kolunu omzuma attığında başımı omzuna yasladım. Otobüs hareket ettiğinde gözden kayboluncaya kadar bekledik. Ardından bizimkilerle arabaya doluşarak otogardan çıktık.

İlk önce Yamam ve Ceren'i ardından Azra'yı bıraktığımızda en sonunda arabayı bizim mahalleye park edebilmiştik. Kuzey ile vedalaşıp karşı karşıya olan apartmanlara ilerledik. İçeriye girdiğimde yukarıya çıktım.

Bizim kapı açıktı. İçeriye girdiğimde valizleri görmem ile derin bir nefes bıraktım. Anneannemler gidiyor olmalıydılar. Ben ayakkabılarımı çıkaramadan önce anneannem onun peşinden de teyzem ile Alp gelmişti kapı ağzına.

Annem anneannem ile sarılırken uzaktan teyzem ve Alp ile vedalaştım. Birlikte aşağıya indiğimizde çağırdıkları taksiye binmiş ve gitmişlerdi. Annem beni kolunun altına alırken birlikte yukarıya çıkıp eve girdik.

"Gamze'm, Emir'in seansı var bugün. Onu götüreceğim şimdi, fazla geç kalmayız."

"Tamam anne, merak etme sen."

Annemin hazırlanması ile onlarda evden giderlerken koltuğa attım kendimi. Şaka gibiydi ama resmen iki hafta sonra üniversiteler açılacaktı. İki hafta sonra üniversiteli olmuş olacaktım.

Kendi kendime gülerek odama girdim ve üzerime daha rahat bir şeyler giyindikten sonra midemin kazınması ile mutfağa geçtim. Aparatif bir sandviç hazırlayayıp koltuğa otururken televizyonu açıp Netflix'e girdim.

Evde günler sonra tek oluşumu bence iyi değerlendirmem gerekiyordu, değil mi ama?

🍓🍰

Bölüm sonu.

Nasıl buldunuz yetmiş ikinci bölümümüzü?

44K 😍

Oktay ve Mine... Aramızdan şimdilik ayrıldılar. Sıra da Kuzey ve Azra çifti var ve bundan sonra Yaman, Ceren ve Gamze'nin İstanbul maceralarını okuyacağız.

Yaman'ımız aşık oldu... Benden duymuş olmayın ama çok tatlı bir çift olacaklar bu ikisi. Yaman'ımız 70 bölümdür sap ama bu saplığına güzel bir son vereceğiz.

Finale son 10...

Yorumlarınızı benimle paylaşmayı unutmayın.

💌