Korelim | BxB ✔︎

5

Hyunlix'e ilham gelmiyooo bende buraya yazayım dedim:D

Belki kaos yaparım nasipte varsa

Sevgilerle Dazel sunar...

🌍

Minjoon'dan

Mahalleye taşındıktan sonra okulda ve çevredeki bir çok kız ve erkekler yanıma gelmeye başlamıştı. Rahatsız olduğumun farkında bile değillerdi.

Sırf Koreli olduğum için hayatımın mükemmel olduğunu sanıyorlardı. Hayır, Kandemir kadar bende acı çekmiştim.

Hyun babamın gay olduğunu ailesi öğrendiğinde onu reddetmişler. Sungmin babamında ailesi öyle. Nefret içerisindeydi ikiside. Birde ben doğunca...

Kore'de güvenli değildik. Hyun babamın akrabakarı heryerdeydi ve bir keresinde kuzenim bana zarar vermişti. İzi hâlâ duruyordu sanırsam. Aynı zamanda Sungmin babamında ailesi bana ve Hyun babama tehditler savuruyordu.

Şikayet etmemiştik. Sonuçta, çok fazla homofobik vardı etrafta.

Japonya'ya gitmiştik sonra. Orada da bizi rahat bırakmamışlardı. En azından Türkiye'ye gelmezlerdi. O kadar uğraşacaklarını sanmıyordum.

Dedelerim, ninelerim, kuzenlerim, amcalarım, halalarım hepsi bizden nefret ediyordu. Nefretle büyümüştüm. Gelecekteki çocuğum, özür dilerim sevgi görememiş birisi olarak sana güzel baba olamazsam, beni affet.

Babalarım bana değer versede olmuyordu işte, içinde bir boşluk oluyordu.

Bazen ölmek, bazense öldürmek istiyordum. Herşeyi. Hayatımızı mahvedenleri. Ama bildiğim bir şey vardı ki. Babalarım, çok iyilerdi.

Kandemir'den

Bir kaç gün sonra 15 tatil olacaktı. Yaklaşık 2 gündür okula girmiyordum. Anlam veremediğim bir şekilde Minjoon da gitmemişti.

Yatağımda yatarken telefonum çaldı. Oflayarak telefonumu açtım. Yazan isime bakmadan.

"Alo-"

"Kandemir acilen hastaneye gel! Baban seninle konuşmak istiyo-" annemin suratına telefonu kapattım. Bir de o adamın yanına gidecektim. Nah!

Yatağımdan kalktım. Hava bulutlu olduğu için saatin 11 olmasına rağmen aydınlık değildi. Bu havayı çok severdim.

Evde kimse yoktu.

Odama gidip üstüme kapüşonlu bol bir sweat, altıma kot bit pantolon giydim. Anahtarımı kotumun cebine koydum ve telefonu alıp çıktım evden. Kapıyı da kilitlenmiştim. Küçükken kendi odamın kapısı kilitlediğim için alışkanlık olmuştu.

Ayakkabımı giyip çıktım evden. Kahveye gidecektim. En azından Sami amca beni seviyordu. Bedava çay içerdim.

Gülümsedim ve ayakkabımı giydim. Merdivenlerle bakıştım biraz. Babamın düştüğü yer. Allah belasını vermişti. Şükür.

Hızlıca merdivenlerden indim ve Mehmet ağabeyi aradım. Belki dertleşirdik.

"Alo aslanım sen beni ara mıydın?"

Seslice güldüm. "Nasılsın Mehmet abi?"

"İyidir koçum sen?"

"Ne olsun abi ya. Konuşalım dertleşelim dicektim."

" Olur olur, Çağan'ı da çağırayım mı?"

"Olur abi." Dedim ve vedalaşarak kapattım telefonu. Çağan abi de buraların ağır abisiydi. Birçok kişi ondan korkar, yanına bile yaklaşmazdı. Fakat bize karşı çok iyiydi.