seans chimer

niedoistnienie

moje istnienie jest pobladłe
pudrowe
schowane między rzęsą a
kącikiem mgły spojrzeniowej
najczęściej milczy na niebiesko
ale czasem też
rozchodzi się po fałdkach kształtów
filigranowym mchem
tylko ledwo empirycznie
i tylko po to by
rozpaść się porcelanowo
krótkim krzykiem na
drobinki nieruchomego oddechu
i zapaść się w niesobie bo
jego ja jest zbyt maleńkie żeby
się nie przegapić
nieprzypadkiem

więc jest go jeszcze mniej
i jest jeszcze ledwo
ledwo nie spada z wgłębienia oka
ledwo przytrzymuje się rzęs
rączkami wiotkimi jak zboże

więc czy
przypadkiem
istnieje możliwość bym
mogła to istnienie zagęścić
zaczęścić i
wyjaskrawić się jestestwem swojego
czasu
żeby było mnie pełno
i żebym była pełnie
istnieniem całościowokształtnym?