Silhouettes of the Past | ✓

Prologue

“Ako ang dating asawa ni Liway, ang ina ni Vixen. Totoong nakakulong siya ngayon dahil sa pagnanakaw.” 

Kung kaya kong tupiin ang tablet na hawak ko ay nagawa ko na. Nanggagalaiti ako sa galit, nanginginig ang aking mga kamay habang pinapanood ang ambush interview na iyon sa aking ama.

Sa ilang taon ko sa showbiz wala akong pinagsabihan ng bagay na iyon maliban lang sa personal assistant, manager at mga make-up artists kong walang sawang tumutulong sa akin sa paghahanap ng abogado para kay mama.

Hindi kailanman ginawa ng mama ko ang bagay na iyon. Nakulong siya dahil sa maling paratang pero dahil masyadong maimpluwensiya ang nakalaban namin ay nakulong si mama.

Kahit pa nasa tabi namin ang mga Alextre ay hindi iyon naging sapat para mapawalang sala ang aking ina. 

“Gusto ko lang sabihin na ano man ang nagawa ng dati kong asawa ay labas na doon ang aking anak. Hindi siya ang nagnakaw kaya naman sana, patuloy niyo pa rin siyang suportahan.” Dagdag pa niya.

Ilang beses akong lumunok ng laway para matanggal ang bara sa lalamunan ko. Nanlalabo na rin ang aking paningin. Sa palagay ba niya dahil sa sinabi niyang iyan ay mananatiling maayos ang karera ko?

I’m sure as hell ‘pag baba ko ng eroplano dudumugin na ako ng mga reporters at bashers.

“Magaling siya sa pag-arte kaya naman sana ay bigyan niyo siya ng privacy.” 

What the fuckery is this fucker talking about?

“Last na tanong na sir.” Singit ng isang media. “Totoo bang si Vixen ang dahilan ng pagnanakaw ng kaniyang ina?”

Hindi sumagot ang putang ina. Dumiretso lang siya sa kotse niya at nakita ko ang pag-alis nito. He remained silent on the last question, it only meant he agreed to the statement.

Of course, that’s what would people believe. Silence means yes nga sabi nila. Huminga ako ng malalim bago inabot kay Seah ang iPad.

Malapit na kaming mag-landing kaya naman nagsimula na akong manalangin na sana walang nag-aabang na media sa amin pero alam kong malabo iyon.

“Vi, ayos ka lang?” Tumango lang ako kay Rinna bago pumikit. Nakababa na sa lupa ang private plane ni Vien na kaibigan ni Kai.

“Ingat kayo, thank you sa pagpapasabay.” Saad ko. Ngumiti sa akin ang kaibigan ni Kai at tanging tango lang ang tugon ng kaniyang asawa.

“Everything will be okay. Stay strong, Miss Vixen.” Aniyang nagpaalala sa akin kung paano ko sila nakilala. Tumawa ako bago tumango at tumulak na palabas ng private plane nila.

“Ang dami naman nila. Bakit alam nilang parating ka?” Tanong ni Rinna. Hindi ko na lang siya pinansin saka ako bumulong kay Seah.

Nang makalabas kami sa private hangar ay nagsimula na ang madugong laban pero tulad ng napag-usapan ay hindi ako sasagot sa kahit na anong tanong. Didiretso ako sa bahay ng ama ko at kakausapin ko siya.

“Miss Vixen, totoo ba na anak ka ng kriminal?”

“Totoo bang nagnakaw ang mama mo para maipagamot ka?”

“Cancel Vixen!”

Sunod sunod ang tanong mga reporter at ang ingay ng mga taong nag-aabang. Mabuti na lang at mabilis rumesponde ang mga bodyguards kaya naman mabilis kaming nakaalis sa lugar na iyon.

Pinauna ko sina Seah sa company namin para sila na ang bahala sa management, pinaalis ko na rin kaagad si Joel nang marating ko ang bahay ng animal. Halos sirain ko ang gate nila kung hindi lang ako pinagbuksan noong isang binatilyo. Anak yata niya.

“Ate Vixen.” Kinakabahang tawag niya sa akin.

“Nasaan ang ama mo?” Gitil na tanong ko sa kaniya.

“Ah, nasa loob po ate.” Namumutla pa siya, wala akong pasintabing pumasok sa bahay niya and there I saw him sitting comfortably on the sofa. 

“Anak.” He welcomed me but the rage in my chest is uncontrollable, my eyes swelled up.

“Bakit? Paano mo nagawa ang bagay na iyon?” Tanong ko sa kaniya. Sa dami ng pwede niyang sabihin, sa dami ng pwede niyang ipagkalat sa media bakit iyon pa?

“Yes you were right, Mom was suspected and sentenced to prison for allegedly stealing a huge amount of money in a grocery store she was working just to buy medicine because I was sick. Ako iyon, I am the reason why my Mom was in prison but I am not the FUCKING REASON WHY OUR FAMILY ENDED UP LIKE THIS!” I screamed.

Naninikip ang dibdib ko dahil sa mga pinagsasabi ko, bumabalik na naman ang lahat ng sakit sa akin. Bakit kasi kailangan ko pang magkasakit noon? Bakit ba ang hina hina ng baga ko? Bakit?

“It’s not like that, I just want to clarify the news roaming around the internet.”

“Ay putang ina. Have you heard something from me? Wala ’di ba? I chose to ignore kasi alam kong mapapawalang sala si Mama! Malapit na yon e pero sinira mo lahat! At anong karapatan mong manghimasok sa buhay namin? Sino ka ba?”

“Huwag mo akong pagsalitaan ng ganiyan! I am still your father.”

“The moment you left us in the slumps natapos na rin ang pagiging ama mo sa amin. And for the record, you we’re never a good father to us.”

“Vixen don’t talk—”

“Caren shut up.” I looked at Kaiden when he stated that, his voice was embarked with authority and his face is void of any emotions.

“Let them talk.”

Noon lang nag-sink in sa utak ko na narito nga talaga siya. He’s here, the man behind my famous song; Libra, is here. But what is he doing here?

How did he know her? Napatitig ako pansamantala sa kaniya. Si Kaiden iyong tipo ng tao na hindi cold at hindi rin naman masyadong welcoming pero sa pagkakataon ngayon. . .

Mukha siyang galing sa Antarctica. Bawat bitaw niya ng salita ay parang yelo at bawat emosyon sa kaniyang kulay tansong mga mata ay natatakpan ng lamig.

Mali. . .

Ng galit.

But what is he mad about? Galit ba siya dahil sa ginawa ng ama ko? That thought warmed my heart but I know better.

He’s mad for something else, maybe he’s mad because he wants to be the one to punish me. Perhaps, ruin my career. Ni ayaw niya ngang hawakan ang kaso ng mama ko kaya bakit parang may pakialam siya ngayon?

Hindi ko rin alam. Mahirap din talaga unawain ang takbo ng utak ng lalaking ito.

I looked at my father once again ready to lash out but Kai’s words warmed my heart. That warmness made me defend myself. Finally after decades, I was able to tell my dad how much I loath him.

AE | AERIS