Życzenie. (ZAKOŃCZONE).

Rozdział 7.

Przechadzał się po korytarzach szpitalnych. Fizycznie już dochodził do siebie. Psychicznie miał się gorzej. Spędził w tym miejscu prawie tydzień, a pamięć nie wróciła. Fakt, przypomniał sobie dzieciństwo: rodziców, brata i utratę ukochanego żółwia morskiego. W dużej mierze pomogły cierpliwe opowiadania matki i ojca. Chociaż z początku dla niego było to strasznie dziwne. Miał wrażenie, jakby rozmawiali o innej osobie, a nie o nim. Leżał na łóżku, słuchając i zastanawiając się, czy to naprawdę on. Ogarniała go złość. Miał zamiar wyładować gniew, kiedy znowu coś zamigotało z tyłu głowy.

To nieopisane uczucie.

W jednej chwili pustka w głowie, tylko wirujące myśli, zero wspomnień, a w następnej klik i już. Napływały jak fala. Wszystko w jednej chwili. To powodowało zamęt i jeszcze większe zagubienie, ALE KIEDY JUŻ MINĘŁY, TO CZŁOWIEKA OGARNIAŁA TAKA RADOŚĆ. Nieokiełznana i wszechogarniająca. W tej chwili nie jesteś już rybą wyrzuconą na brzeg czy bezdomnym, ciągnącym marny żywot. Stajesz przed lustrem i nie widzisz obcego człowieka, tylko siebie. Mimo czasu jaki upłynął, odkąd było się dzieckiem, to nadal ma się ten sam uśmiech, te same oczy. Tylko bardziej dojrzałe i pozbawione dziecięcej naiwności.

Jeszcze nie wszystko sobie przypomniał, miał luki w pamięci, ale to nic. Na pewno kiedyś zaginione elementy osobowości wrócą. Musiało tak być. Nie mogło być inaczej.

Siedział na krześle z bananem na twarzy i błyskiem radości w oczach. Nieliczni pacjenci przechadzali się spokojnie korytarzem, a pielęgniarki latały pospiesznie w tę i z powrotem. W tej chwili dla Jacka nic się nie liczyło. Tylko moment, w którym odzyskał wspomnienia. Cząstkę siebie samego.

— Jacek! — Poderwał głowę na dźwięk radosnego głosu.

Korytarzem i wyraźnie w jego kierunku robił susy mężczyzna o herkulesowej budowie ciała. Jego mięśnie wyraziście rysowały się pod szarą bluzką z logo uczelni. Za nieznajomym rozszedł się pomruk podziwu. Jacek musiał przyznać, że spieszący w jego kierunku jegomość ma się czym pochwalić. I, jak udało mu się zarejestrować, wcale się z tym nie krył. Słał uśmiechy na lewo i prawo. Młody bóg seksu.

Jackowi wydawało się, że scena trwała bardzo długo.

Wreszcie nieznajomy, bardzo wysoki mężczyzna stanął przed osłupiałym pacjentem, który zdążył wstać z krzesła. Aby patrzeć w te jasne, piwne oczy, Jacek musiał zadzierać głowę.

— Przepraszam, że cię nie odwiedziłem wcześniej, ale nie miałem czasu. Taki ruch w tych naszych aptekach. — Nachylił się do zaskoczonego Jacka. Ten zobaczył w szaroniebieskich oczach błysk, którego nie umiał rozszyfrować. — Czy te ślicznotki cały czas się o ciebie troszczą? — szepnął, zerkając spod długich rzęs. Niejedna kobieta mogłaby mu ich pozazdrościć.

Jacek się po prostu na niego gapił. Nie rozumiał, o czym mówił ten gość.

— Czy my się znamy? — udało mu się wydukać.

— No nie mów, że i o mnie zapomniałeś! — sapnął. — Myślałem, że matka ściemnia z tą twoją amnezją.

Obrócił się dookoła własnej osi, a w następnej chwili szczerzył jak idiota.

— No błagam cię. Przecież z własnym bratem nie musisz się droczyć — powiedział z szerokim uśmiechem. — Rozumiem, nabierać tych wszystkich frajerów....

— Słuchaj no, stary, ja nikogo i niczego nie pamiętam — oznajmił z naciskiem, trzymając brata mocno za ramiona. — Uwierz mi, że ja tak jak ty chciałbym, aby to był tylko głupi żart. Nie pamiętam ciebie, twojego głosu, co lubisz robić. Kompletnie nic. Jesteś dla mnie obcą osobą.