Chapter 5

3K 74 13
                                    


---

I didn't agree on going to his condo just to make our research paper but he doesn't want to do it outside! It's either mine or his! Ang tigas ng ulo niya at hindi rin siya napipilit.

Kaya wala akong choice kundi umoo na lang at sa condo niya na lang kami.

Ayoko namang sa condo ko, I don't want people to know where I stay at except my friends.

"Are you with me, Sicha?"

Napakurap kurap ako ng magsalita ito. Hindi ko na naintindihan ang pinagsasabi niya. We're at Busy Beans. Pupunta kami ngayon sa condo niya pero bago iyon ay nag aya ako dito.

I wanted to go alone but he insisted on getting me. Wag na daw ako mag dala ng sasakyan at susunduin niya ako.

I had no choice but to agree dahil hindi ko naman alam saan ang condo niya.

"Yeah," I answered leisurely.

Hindi ko nakuha pero hindi ko aaminin. Tinignan ko na lang ang tinuturo nito at binasa iyon. Okay... I get it.

"This is okay but the year isn't, Carpinelli." Sabi ko.

He rolled his eyes, "That's what I'm saying, Trevino."

I pursed my lips, nahiya naman ako dahil nahuli akong hindi talaga nakikinig!

He's talking about some sources he got for our RRL.

I looked at him coldly to hide the embarrassment, "Your voice is so low, I can't hear it properly."

"Sinisi pa nga ako," he again rolled his eyes.

I pouted to stop my lips from forming into a smile. Nag Tagalog na naman siya! The ako part sounded like ahkoh.

When our orders arrived ay umalis na kami. Dito kasi kami nag meet up, eh.

I raised a brow when I saw he had a dark blue sports car. I then realized he's rich.

I sighed and shook my head, so what if he is?

Masyadong tahimik ang sasakyan habang papunta kami sa condo niya. Hindi ako umiimik at nakatingin lang sa labas habang nainom sa Iced Coffee ko. Siya ay seryoso lang ang tingin sa unahan. Hindi ito nakahoodie, binaba niya matapos makapasok sa sasakyan niyang sobrang tinted, geez.

Madilim ang nakikita ko sa labas. Maging sa loob ay madilim. Parang pagabi na. Ang weird but it's not my car so who am I to complain?

I only brought my laptop and phone with me. Also a card. I just hope he brings me home, too. Dahil wala akong cash. And, I don't know how to commute.

Dahil traffic ay matagal kami sa kalsada. Sobrang tahimik, sanay naman akong ganito dahil mag isa lang naman ako simula ng bumukod ako sa bahay. Doon ay may mga maids akong kasama. Pero ng bumukod ay wala na.

Sixteen ako umalis sa bahay. I've been alone for two years now and all I can say is, it feels lonely. Halos wala namang pinagkaiba sa bahay though. It still feels lonely.

I sighed, "I think I should start with the Introduction. Matagal pa ata tayo makakarating sa condo mo."

He lazily glanced at me. Sumandal ito sa seat niya at nagcross arms. Nakatigil kasi ang sasakyan at kanina pa hindi nagalaw dahil sa sobrang traffic.

"We're not in a rush."

"We're wasting time." I looked away, hindi kaya ang intensidad ng mata niya.

His brown eyes shows and looked so transparent. Nakakawala sa wisyo. Hindi ko alam bakit ganito ang pakiramdam ko doon but that's really what I feel with his eyes.

Ghost of a Nonentity (NOTHING SERIES #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon