LEZÂ

30 | Tacenda

Instagram: Byzloey

Yorum atmayı, unutmayın hepsini tek tek okuyacağım.

İyi okumalar, paragraf aralarını boş bırakmayın ^^

30. Bölüm | Tacenda

Afraid | The Neighbourhood

Saldırıyorlardı.

Acımasızca, korkusuzca asla bir taviz göstermeden saldırıyorlardı.

Yıllardır nefret ettiğim tek bir şey varsa bu da savaştı. Savaşmak demek savunmak zorunda kalmak demekti. Savaşmaktan nefret ederdim, herkes öleceği için. Savaşmaktan nefret ederdim, eninde sonunda sevdiklerime zarar vereceği için. Savaştan nefret ederdim, arkasında onarılmayacak enkazlar bıraktığı için.

Sadece yer yüzünde birbirine açılan savaşların sonucu bile böyleyse, böylesine nefret edilesiyse eğer... Ben cehennem ile yer yüzü arasında açılacak savaşın ardında bırakacağı enkazları düşünemiyorum.

Çünkü cehennem bedeni cezalandırmakla kalmıyor, ruhu da cezalandırıyor. En çok onu cezalandırıyor. En çok ona saldırıyor. Ne kadar şu an cehennemde olmasam da bir kere giren bir daha ruhen çıkamıyordu bunu biliyordum.

Ben de çıkamamıştım. Çıkmış mıydım? Çıkmamıştım hem de köprü olmama rağmen.

Hala cezalandırılıyordum. Şeytanın kolları arasında olmama rağmen.

Çünkü bu öyle bir şeydi ki, öyle bir izdi ki göğe de çıksan, yer yüzüne de çıksan silinmezdi. Silinmiyordu da. Bunu hala içimde korkudan titreyen, ruhunun kırık parçalarını toplayan Efnan'dan görebiliyordum. O hala silememişti o izi. O hala ağlıyordu çektiği için. O hala kendi içinde aşkı ve canı arasında kavga veriyordu ama her seferinde aşk canıma baskın geliyordu.  Bu savaşta tek sırtını dayayabileceğin kişi o diyordu aşkım bana. Aşkıma karşılık kendini düşün aptal diye bağıran yanımsa dayadığımın sırtımın yanıklar içinde kalacağını enkazlardan korkarken kendi enkazımı yarattığımı söylüyordu, aşkım için.

Elbette olacaktı savaşlar ve zaferler. En çok yenilgiler olacaktı hem de.

Ama Korel bana demişti ki kazanmak için tek bir ihtimalimiz var, eğer Kaderi söylersem değişir. Tek kazanma ihtimalimizi riske atamam.

Kazanacak mıyız öyleyse?

Sus Efnan! Kaderini riske atma, düşünme sadece yaşa ve olacakları gör. Gerekirse tekrar öl ve tekrar diril ama kadere karışma.

Aynanın karşısında omuzlarım düşük göz altlarım çökmeye başlamış görüntümü inceledim saçımı toplarken. Ellerim hala at kuyruğu yaptığım saçlarımda, tokam ise hala bileğimdeydi. Gece'nin bir yarısı uyanmıştım o tatlı uykumdan, Korel bana koruma kalkanı sağlayacak kremi sürmüştü. Artık kimsenin aklıma giremeyeceğini ve bana görüntüler gösteremeyeceğine inanıyordu. Umarım öyle de olurdu.

Bileğimdeki tokayı at kuyruğuma doladıktan sonra elimi ıslatıp enseme ve boynuma sürdüm. Gece'den beri ikimizde ayaktaydık, ben uykudan ara ara gözlerime hâkim olamasam da kendime gelmiştim.  Gece'nin bir saati kapıya Semum gelmişti yine kuzgun olarak.

Yardımına ihtiyacımız olup olmadığını sorup tekrar gitmişti. Ben ise onun arkasından pencere önünde perde arasından dışarıyı izlemiştim öylece. Belki eski anıları güzel anıları hatırlamak bana iyi gelir diye düşünmüştüm, tüm gece geçmişi düşünmüştüm. Çocukluğumdan buraya gelişime kadar.