Forbidden

13

'Wie denkt hij wel niet dat hij is?' Bitste Safia moordend nadat ze de voordeur uitliep. Het onbehagen gevoel van net zwol nogmaals aan toen ze moest denken aan hoe ze weer lijnrecht tegenover Adam kwam te staan. Hij was het niet vergeten wees ze zichzelf streng toe. Hij was niet vergeten hoe ze hem laatst had uitgedaagd. Overrompeld rechtte ze haar schouders toen Adam na haar de deur ook uitliep. 'Grappig om te zien hoe je aan Anna meldt dat je later thuis zult zijn.' Ze vertraagde meteen haar passen toen ze zijn diepe stem hoorde, draaide zich om en keek recht in zijn donkerblauwe ogen die als twee edelstenen fonkelden onder de felle zon. Safia leek zich te wanen in een zee waar ze haast in bleek te verdrinken. Hij liep recht op haar af met een doordringende gevaarlijke blik in zijn ogen.

'Want? Je wil vast dat ik bij jou om toestemming kom smeken.' Zei Safia fel. Hij deed zich voor als een soort God. Nog even en hij zou willen dat ze voor hem ging buigen dacht ze stil. Gedachtes die ze in zijn verwaande gezicht had willen smijten. 'Wel Adam, God zij dank dat jouw wil geen wet is.' Adam lachte zonder franje vreugde om haar temperament. Ze was aan hem gewaagd ookal gaf hij dat niet graag toe. Ze was hem er nog eentje toen ze haar kin voldaan de lucht in stak en haar armen kruiste. 'Voel je je altijd aangevallen wanneer iemand je op iets aanspreekt?' Vroeg hij bespottelijk. Zijn doordringende blik leek haar ziel te teren. Ze kon hem maar niet verkroppen vooral niet als hij naar haar ziel liep te tasten.

'Speel niet de rol van de vermoordde onschuld. Doe niet alsof Adam, het siert je niet. Je hebt vaker laten merken dat je me niet lucht.' Haar gifgroene ogen vonden die van hem. De grijns op zijn gezicht deed haar ogen rollen. 'Je klinkt zeker van je zaak?' Safia liet een cynisch lachje vrij toen ze zich bewust werd van zijn sluwe acties. 'Kies je er bewust voor om mijn woorden niet te bevestigen of te ontkrachten?' Kaatste ze terug. Adam kwam nog een stap dichterbij. Haar ogen lichten opeens op door zijn nabijheid, ze kon zelfs zijn mannelijke geur ruiken! 'Zit het je dwars?' Ze slikte de brok in haar keel weg die haar luchtwegen bleek dicht te knijpen. 'Zo diep ben je nog niet gezonken Adam Benali. Het enige dat ik me afvraag is waarom je me toeliet als je zo op jezelf gesteld bent?'

Haar vraag was raak en dat liet Adam ook merken door zijn brede schouders aan te spannen. Ze was aan hem gewaagd, dat kon Adam niet meer ontzien. Hij had met liefde die vraag willen beantwoorden dacht hij moordend. Vooral nadat ze hem uitdagend aankeek en ervoor koos zichzelf op glad ijs te begeven. 'Uit medeleven Safia Amrani.' Safia klemde haar kiezen op elkaar. Zijn woorden voelden als een wespensteek. 'Alleen heb ik begrepen dat je het daar liever niet over hebt.' Hij wreef zout over haar open wonden en leek daar ook nog eens zelfvoldoening uit te halen. Haar kaken gloeiden rood, ze was niet achterlijk om in te zien dat hij doelde naar haar moeder dat haar verliet.
Alles behalve!

'Je bezit niet over een hart om maar een greintje medelijden te voelen.' Bitste Safia giftig. Adam lachte zonder humor, ze was de eerste die dat verwijt openlijk naar zijn hoofd smeet. Ze was de eerste die te kennen gaf dat ze hem harteloos vond nadat zijn hart afgelopen nacht het tegendeel bewees. 'Ik kon je het tegendeel bewijzen moest je me laatst recht in het hart gestoken hebben Safia Amrani.' Zei Adam. Verwilderd vergrootte ze haar ogen toen ze wist dat hij doelde naar die bewuste dag waarin ze hem bijna vermoord had. 'Nu ik steeds meer je ware aard zie had ik die actie met liefde willen voltooien.' Ze hadden beiden niet door dat hun gezichten nogmaals strijdlustig naar elkaar toegetrokken werden. Het vuur dat in Adams ogen woedde deed Safia slikken. 'Laat je me op die manier in je kaarten kijken Safia?' Vroeg hij bespottelijk.

'Het begint me op te vallen dat je een open boek voor mij bent. Ik hoef geen moeite te doen om je te kunnen lezen.' Zei Adam indringend. 'Je lucht me niet Safia Amrani. Net zoals ik jou niet lucht.' Gaf hij te kennen. Safia rechtte vol lof haar rug. 'Dan hebben we iets gemeen Adam.' Zijn donkere ogen hielden haar niet onberoerd vooral niet toen ze zich bewust werd van de kleine afstand tussen hen. Hij bleef immers een mysterie in haar ogen. Een mysterie waarvan ze wist dat ze moest afblijven maar tegelijk te aanlokkelijk werd voor haar nieuwsgierigheid. 'Ik neem aan dat dat het enige is dat we gemeenschappelijk hebben Safia. Tot vanavond.' Siste hij haar nog toe voordat hij zich met een boosaardige grijns omkeerde en naar zijn auto liep. Safia balde gefrustreerd haar vuisten. De breedgeschouderde man liep strak in pak naar zijn auto die hij instapte en liet Safia stikkend in woede achter. 'Vuile hufter.'

Hi people
Door privé omstandigheden zullen updates een beetje onregelmatiger worden. Laat een sterretje achter.
❤️