Forbidden

31

Koude angst doorvoer haar na een uur waarin ze zichzelf had teruggetrokken bij de liftknoppen. Het was muisstil, op de onregelmatige ademhaling van Safia na dat elke knop onrustig induwde. Adam stond achter haar en liet zijn blik nogmaals op de contouren van haar lichaam vallen toen ze een diepe zucht slaakte. Met trillende vingers trok Safia licht aan de kraag van haar jurkje om het beklemmende gevoel dat haar overmeesterde te temperen. Het leek voor even zelfs alsof ze de illusie kreeg dat de zuurstof in de lift schaars werd. Adam vernauwde zijn ogen nu tot spleetjes toen hij de verandering in haar houding opmerkte. 'Ik neem aan dat ze nu wel doorhebben dat we vastzitten, er is geen reden tot paniek.' Zei hij monotoon, Safia keek langzaam om naar de imposante man die naar haar gevoel te rationeel en kalm was om hun situatie. 'Geen reden tot paniek?' Vroeg ze spottend maar de hortende toon in haar stem hield het tegenovergestelde in, ze was niet meer voor rede vatbaar. 

'Volgens mij begrijp je het niet.' Bitste ze boos. 'Ik had nu in een roos café kunnen zitten, met een cheesecake die ik met Issam zou delen. Maar in de plaats daarvan zit ik hier, met jou, opgesloten in een donkere hok die op elk moment naar beneden kan storten!' Riep ze uit, ze sloot haar ogen om kalm te blijven maar zelfs dat lukte haar niet meer. 'Waar praat ik zelfs over?' Bedacht ze zich opeens hoofdschuddend. 'Issam wil me waarschijnlijk niet meer zien door jouw streek! Maar toch. Ik zou in mijn eentje een cheesecake eten zodat ik me minder depressief zou voelen!' Ze duwde ferm op een willekeurige knop om haar woorden kracht bij te zetten en deinsde meteen verschrikt een paar stappen naar achter toen ze een luide piep hoorde, de noodknop. Ze botste met haar rug op tegen Adam die al die tijd vlak achter haar stond waarop ze zich naar hem omdraaide. 'Je duwt die knop nu drie keer per ongeluk in.' Zei hij geïrriteerd waarop zijn hand haar pols ferm omklemde toen ze het weer trachtte om terug te keren naar de liftknoppen. 'Genoeg Amrani, je had moeten begrijpen dat je na de eerste keer al miserabel hard faalde met je ontsnappingspoging.' Bitste hij kalm waarop Safia zichzelf ruw lostrok uit zijn hand. 

'Kun jij geen moeite waarderen door bijvoorbeeld een dankjewel op te brengen? Of moet je altijd zo beledigend en zo bitter mogelijk klinken?' Vroeg ze boos wetende dat hij diep van binnen een punt had. Het had geen zin om elke liftknop in te duwen met de hoop dat er ergens een luikje open zou gaan. 'Of wacht.' Pareerde ze bot. 'Dat had ik moeten begrijpen toen je weigerde om je excuses aan te bieden voor jouw fout.' Vervolgde ze haar relaas, Adam bleef verdacht stil en dat hield voor nu twee dingen in. Of het boeide hem niet wat ze te zeggen had of hij deed zijn best om nu niet haar hart te breken met zijn woorden. 'Je praat te veel voor iemand die bang is voor het donker.' Reageerde hij onbewogen, alsof hij al die tijd niet had geluisterd naar hetgeen dat ze te zeggen had. Ze probeerde zelfs te begrijpen of dit een manier was om de spot te drijven met haar angst maar ook dat kon ze niet opmaken uit zijn toon. Alsof ze zelfs tijd had om dat te achterhalen, het enige dat haar nu bezighield was het feit dat ze het niet kon verkroppen dat hij haar zelfs in deze duisternis kon lezen. 

'Ik ben niet bang.' Beet ze hem toe waarop Adam grimmig lachte. 'Ik heb een hekel aan leugenaars.' Zei hij kalm waarop hij dichterbij stapte, Safia nam uit een automatisme een stap terug waardoor ze met haar rug tegen de liftknoppen aankwam. 'Fijn dat je een hekel hebt aan jezelf. Ik heb namelijk ook een bloedhekel aan jou!'
'Je noemt me een leugenaar?' Vroeg hij kil gevolgd door zijn hand die hij vlak naast haar gezicht tegen de muur duwde om haar in te sluiten. 'Hoe noem je dan iemand die aan Issam vertelt dat wij een stel zijn?' Vroeg ze bits waarop Adam met een verbeten trek zijn kaken op elkaar klemde. 'Iemand die je wil laten zien dat die kneus meer van je wil. Ik dacht dat je slim was om dat ondertussen te bedenken? Maar in de plaats daarvan wil je een cheesecake met hem delen, niet?' Vroeg hij tartend, ze voelde de warmte van zijn lichaam zelfs door haar kleding, tegen haar huid branden waardoor ze wist dat hij gevaarlijk dichtbij stond. Ze vouwde haar handen beschermend tegen haar borstkas waardoor haar ellenboog per ongeluk de noodknop induwde.

Een luide piep deed haar meteen verschrikt wegstappen van de vervloekte knop waardoor ze met haar voorhoofd tegen Adams borstkas aan knalde. Ze nam weer overrompeld een stap terug en duwde nogmaals, onbedoeld, die verdraaide knop in waarop Adam geërgerd een arm om haar middel klemde om haar weg te trekken van de muur. 'Ik vraag me af wie je nu vaker betast hebt. Die knop of mij?' Vroeg hij geïrriteerd nadat hij haar lichaam strak tegen het zijne had aangetrokken om haar ervan te weerhouden toenadering te zoeken tot die muur. Haar handen kwamen angstvallig neer op zijn borstkas toen ze voor even haar denkvermogen verloor. Het leek zelfs alsof ze bedwelmd raakte door zijn mannelijke parfum die haar als een wasem tegemoet kwam. Pas toen het verdacht stil bleef en de spanning tussen hen de hoogte in schoot werd ze zich bewust van zijn borstkas die drukkend hamerde onder haar klamme handpalmen. 'Laat...laat los.' Haperde ze bijna op fluistertoon, ze werd bijna van de grond geheven door de hoeveelheid kracht waarmee hij haar tegen zijn lichaam had gedrukt. 

Ze wou hem duwen, toen hij niet deed wat ze van hem vroeg te doen, maar bleef verbluft stilstaan toen de lift opeens veel kabaal maakte gevolgd door de deuren die opengingen. Ze hief haar gezicht langzaam op naar de portier die met een zaklamp naar binnen scheen, de verbaasde blik die zich in zijn ogen ontwaarde, om hun intieme houding, deed Safia verward fronsen. 'Alles oké?' Klonk er nog van boven. Ze liet haar blik weer op Adam vallen en schrok zodanig hard van de kleine afstand tussen hen waarop ze zichzelf verwoed bevrijdde uit zijn sterke armen. Safia strompelde, door haar knikkende knieën, een paar stappen naar achter en kwam vervolgens met een knal tegen de noodknop aan die weer oorverdovend hard piepte. Met gesloten ogen en kreunend van de pijn greep Safia zich vast aan de leuning om nu niet om te vallen. 'Je hebt die knop niet meer nodig.' Zei Adam dwars, ze keek recht in zijn donkerblauwe ogen die onder het straaltje licht dat naar binnen scheen fonkelden. Het leek voor even zelfs alsof hij zelfvoldaan was om haar toestand. Haar blik schoot venijnig omhoog naar de portier die moest grinniken om Adams woorden maar meteen weer ophield met lachen toen hij de verbouwereerde blik van Safia zag. 

'Wat sta je dom te lachen? Waarom duurde het verdomme zo lang!' Viel ze tegen hem uit, Adam trok zijn wenkbrauwen verbaasd op toen ze nu een arme portier aanviel. Een oorverdovende stilte deed haar even naar Adam kijken die zijn armen over elkaar had gevouwen en bijna van de show leek te genieten. 'Ik heb het gevoel dat ik naar mezelf luister. Je wordt steeds beter in je uitlatingen, Amrani.' Grijnsde hij arrogant waarop Safia verbeten haar houding fatsoeneerde om ook tegen hem uit te vliegen, maar toen ze de doordringende blik in zijn ogen zag slikte ze haar woorden weg. Nuchter en knarsetandend wendde ze zich weer naar het gat waar ze doorheen moest. 'Sorry, ik dacht dat ik dood zou gaan daarom dat ik je zojuist beledigde. Ik ben gewoon in paniek, normaal gedraag ik me niet zo, geloof me.' Zei ze schuldbewust waarop de iets oudere man glimlachte. Ze stak haar bevende hand terughoudend naar hem uit en ging hulpeloos op haar tenen staan. 'Als je me nu wil helpen kan ik een beker koffie voor je kopen om het goed te maken?' Vroeg ze schichtig waarop de portier zijn hand naar haar uitstak zonder enige nut.

'Koffie? Maak daar thee van.' Grapte hij nonchalant.
'Ik wil een foto van je maken om je te laten zien hoe belachelijk je er nu wel niet uitziet.' Klonk de gehate stem van Adam. 'Hulp nodig?' Vroeg hij tartend nadat ze hem minachtend had aangekeken, wetende dat zijn vraag geen voorstel was maar een bevel. En voordat ze daar erg in had of überhaupt kon antwoorden voelde ze zijn sterke handen op haar heupen. Zijn adem brandde provocatief in haar hals en haar gezicht verbleekte drie tinten om zijn brutale zet. 'Je trots staat je vaker in de weg, Amrani. Je zet jezelf liever voor paal dan dat je me om hulp vraagt, dat wist ik nog niet over jou?' Siste hij nog in haar oor voordat hij haar moeiteloos van de grond optilde om haar te overhandigen aan de portier.

Hi beautiful queens and kings 🙈

Drop een comment en laat het sterretje shinen. Thank you. Oh en volg me als je dat nog niet doet! 🥀