Forbidden

26

Geïrriteerd gooide ze de voordeur achter haar dicht waarop ze meteen in elkaar verschrompelde toen ze realiseerde dat dit niet haar deur was. Ze draaide zich om en aaide vervolgens zacht het glas, bang dat dat ding nog uit elkaar zou vallen in gebroken scherven. Ze kon zich geen nieuwe deur permitteren laat staan een woedende Adam die daarmee een reden had om haar af te branden. Ze fatsoeneerde haar schoudertas op haar schouder en stapte de drie treden af toen ze Adam een paar meter verderop, bellend, tegen zijn auto zag aanleunen. 'Koude kikker.' Mompelde ze binnensmonds waarop ze bitter haar neus optrok. Met grote passen probeerde ze geluidloos over het grind te lopen om zo snel mogelijk de poorten door te lopen die Jaouad deze ochtend had geopend. 'Wens je me geen succes op werk, vandaag beloofd namelijk een belangrijke dag te worden?' Safia staakte haar passen en ademde vervolgens diep in toen hij haar aankeek. De uitdagende blik in zijn ogen hield haar op haar hoede en voor even vroeg ze zich af of dit wezen een zesde zintuig had? Eentje die haar kon voelen aankomen om geen kans voorbij te laten schieten haar op de vingers te tikken voor onzin. 

'Of ontwijk je me liever?' Vroeg hij tartend. Safia kruiste haar armen over haar beige trenchcoat en stak haar kin vervolgens op. 'Ik ontwijk je niet, ik moet een tram halen die zo aankomt.' Loog ze glashard en voor even had ze het gevoel dat hij dwars door haar heen leek te staren. Alsof hij doorhad dat ze tegen hem loog en toen zijn blik op zijn peperdure horloge viel gevolgd door zijn doordringende blik die nogmaals die van haar vond kreeg ze het plots warm en koud tegelijk. 'Prima, aangezien je me niet ontwijkt en tegelijk haast hebt kun je instappen zodat ik je kan brengen.' Bracht hij uit. De duivelse blik in zijn ogen daagde haar uit. Waarom kreeg ze het gevoel dat hij dit van haar eiste en dit niet aanbood? En waarom zag ze ook steeds meer in dat hij haar altijd een stap voor was in een spel waarvan ze de spelregels niet eens kende? Ze had immers geen haast, absoluut niet. Die tram waar ze het net nog over had zou pas over een halfuur komen. En toen ze de drang voelde om dat op te brengen om hem daarmee van zich af te duwen slikte ze haar woorden weg. 

Ze was niet achterlijk om in te zien dat hij dat gegeven ook wist maar dit expres niet naar boven bracht om haar te testen. Ze was ook niet achterlijk om te zien dat zijn aanbod een doordachte wijze was om haar dwars te zitten en haar in zijn auto te krijgen zonder dat hij haar daartoe moest dwingen. Terughoudend voerde ze een innerlijke tweestrijd met zichzelf maar toen ze begreep dat ze niet bereid was om haar trots door te slikken en te bekennen dat ze zojuist, onbeschaamd, recht in zijn gezicht loog, liet ze haar armen achteloos langs haar lijf hangen. Ze vertrouwde hem niet, niet eens een klein beetje om ergens een zuivere intentie in hem te spotten. 'Ik ontvoer je heus niet.' Zei hij vervolgens denigrerend nadat hij inzag dat ze zich vastgeklemd voelde. Safia strompelde vervolgens met lood in haar schoenen en een steen in haar maag richting zijn auto. Haar vingers omklemden de deurgrendel van het portier van de achterbank alleen was Adam haar voor door die deur af te sluiten door een knopje in te duwen op zijn autosleutel. 

Ze keek meteen verdwaasd op toen hij met grote passen om zijn auto liep en het portier hoffelijk opentrok van de bijrijdersstoel. 'Ik ben je persoonlijke chauffeur niet om daar te gaan zitten. Al heb ik ergens het gevoel dat je dat wel zou willen.' Haar gezicht schoot als een speer zijn kant op na het horen van zijn woorden. 'Spreek voor jezelf. Jij bood me een lift en niet omgekeerd.' Ketste ze terug waarop ze behendig in haar stoel gleed en chagrijnig recht voor zich uitkeek. Voor even voelde ze Adams blik moordend op haar branden waardoor een onbehagen gevoel in haar diepste opdoemde en toen hij de deur brutaal hard dichtknalde om haar vast te laten schrikken keek ze tergend langzaam toe hoe hij hoogmoedig richting het stuur stapte. 'Arrogante snob.' Vloekte ze zacht voordat hij zijn portier opende en achter het stuur plaatsnam. Ze wendde haar gezicht van hem af en kroop dichter tegen het raam om niet geconfronteerd te worden met een Adam die haar gemoedsrust duidelijk in zijn greep had. Ze bekeek kort zijn reflectie via haar ruit en slikte kort toen ze zag dat hij haar ongeduldig aankeek.