Forbidden

32

Met vederlichte stappen daalde ze de trappen af die geen einde bleken te hebben. Haar hand zat stevig tegen de leuning gedrukt, bang om te vallen toen ze haar benen nog steeds onbeheerst voelde trillen. Waar Adam bleef deerde haar voor even niet, het enige dat haar echter bezighield was haar aangeslagen toestand waarin haar hele weze overstuur werd gebracht. Ze stopte bij de laatste traptreden en keek zuchtend naar het getal acht, haar ogen gleden vervolgens naar boven, wachtend op Adam die nergens te bekennen was en toen het haar te binnen schoot dat ze zojuist stopte omdat ze zich nog zorgen maakte ook over dat schaamteloos mens zette ze haar stappen met geheven kin voort. Toen ze de volgende trap wou nemen, om af te dalen naar de zevende verdieping, stond ze echter weer stil. Wat als die lift uiteindelijk toch naar beneden was gestort? Vroeg ze zichzelf angstig af waarop ze twijfelend naar boven keek.

Dat hij gemeen was hoefde nog niet te betekenen dat zij dat ook moest zijn dacht ze lipbijtend. Alleen leek die gedachte haar toch tegen de schenen te schoppen nadat ze aan Tim moest denken die ze brutaal had aangevallen, en wat met die portier aan wie ze thee had beloofd? Of was dat koffie? Wat wou die man ookal weer? Zuchtend drukte ze een verdwaalde haarlok achter haar oor om dan door te lopen. Haar hand graaide onwillekeurig door haar tas waar ze haar mobiele telefoon uit viste, om deze vervolgens zuchtend te bezichtigen. Waarom werkte niets mee wanneer ze in nood was? Of wat met die tweestrijd die er in haar woedde toen ze merkte dat Adam nog steeds niet kwam aangehold? Misschien moest ze de trappen dan toch maar langzamer afstevenen? Ze vertraagde haar pas en sloeg haar ogen vervolgens ten hemel terwijl ze hardop om geduld smeekte. Soms droomde ze over de mogelijkheid om haar gevoel te kunnen uitschakelen om nu niet haar kop te breken over iemand die haar net nog op een wijze benaderd haar die haar niet ongeroerd hield.

'Verlies je je geduld?' Safia staakte haar passen abrupt toen ze zijn stem hoorde. Haar blik schoot naar boven, waar ze niemand zag, en toen ze naar beneden keek blikte ze recht in de ogen van Adam die al op de vijfde verdieping stond. Hoezo had hij al een voorsprong van één verdieping? Ze liep de trap verward af en bleef midden op de trap staan toen Adam afwachtend de deur van het trappenhuis openhield. 'Als ik had geweten dat je na ons avontuurtje in de lift geen lift meer durfde te nemen dan had ik ook de trappen genomen. Dat kon ik alleen weten als je je manieren had ingepakt toen je verhuisde, je kon wachten, Amrani.' Sprak hij verveeld uit waarop zijn ogen kort op zijn horloge vielen om haar vervolgens weer aan te kijken. En zij maakte zich zorgen om dit, vroeg ze zichzelf vinnig af? 'Je bent ook niet bepaald iemand die om geduld hoort te smeken, ik wacht hier al een goede tien minuten op jou. Je bent sloom.' Vulde hij nog beledigend aan. 'Neem het woord manieren nooit meer in de mond alsjeblieft.' Zuchtte ze terwijl ze haar ogen rolde waarop ze de laatste treden naar beneden afliep. 'Wacht dan niet als ik toch zo sloom ben, ik ken de weg ook wel naar jouw huis.' Bitste ze waarna ze de deur doorliep die hij voor haar had opengehouden.

Adam bleef haar kort nakijken en liep vervolgens achter haar aan. 'Je bent traag van begrip, maar dat je traag bent heb ik net ook ondervonden.' Hoorde ze hem achter haar zeggen. Ze kneep haar ogen gefrustreerd dicht en moest oprecht haar best doen om nu niet uit haar slof te schieten. 'Kan je voor even je mond dichthouden? Ik probeer mijn, net opgelopen, trauma te verwerken.' Verzuchtte ze cynisch, ze had niet meer in de gaten dat Adam voor zijn kantoordeur was gestopt. 'Naar waar ga je?' Safia staakte haar passen en draaide zichzelf vervolgens, op haar tenen, om naar Adam. 'Is dat relevant?' Vroeg ze met samengeknepen ogen. 'Ik heb mijn vrijheid terug en jij hebt de jouwe terug, dus nu ga ik gebruik maken van mijn vrijheid om naar mijn eigen bestemming te lopen die ik zojuist met mijn verstand heb uitgekozen. Wat jij echter gaat doen kan me geen ruk schelen. Wil je werken? Mooi, veel plezier. Maar ik-.' Haar vinger prikte in haar borstkas waarop ze een stap dichterbij zette.

'Ik heb hier niets meer te zoeken. Ik kwam alleen om een excuus op te eisen voor mijn beste vriend Issam, en nu ga ik de deur uit om deze verdraaide telefoon op te laden, om het verdomme goed te maken met hem, aangezien jij je te goed voelt om een sorry uit te brengen.' Ze sloot kalm haar ogen toen ze merkte dat ze nog steeds heetgebakerd was om haar verrotte dag. Adam nam haar verschijning tergend langzaam op terwijl hij een grijns onderdrukte die op een verraderlijke wijze omhoog kroop. Safia opende weer kalm haar ogen en glimlachte vervolgens met een verbeten trek. 'Fijne avo-.'
'Naar binnen.' Kapte Adam haar onbewogen af waarop hij zijn kantoordeur open duwde om haar vervolgens afwachtend aan te kijken. Safia sloeg haar ogen ten hemel en smeekte nogmaals, maar dit keer wel inwendig, om geduld. 'Hoor je me wel wanneer ik tegen je praat?' Berispte ze fel.