Forbidden

34

Met kleine voorzichtige passen beende ze af op het studentenhuis waar Issam verbleef. Het was zaterdagochtend, wat dus inhield dat de kans dat ze hem hier nog zou aantreffen groot was, tenzij hij extra vroeg zijn spullen bijeen had genomen om het weekend bij zijn ouders door te brengen. Eenmaal voor de deur aangekomen bukte ze voorover om het pannetje kippensoep dat Anna, na Safia's verzoek had voorbereid, op de grond te leggen, maar halverwege werd de deur al met een zwaai geopend door een jongeman die meteen zijn passen staakte toen hij Safia voor de deur aantrof. Safia ging weer ongemakkelijk rechtop staan en keek vervolgens op naar een lang gestalte waarvan ze het gezicht deels kon zien omdat hij een laag getrokken grijze pet droeg met daarover een capuchon van een witte pull. Hij nam zonder enige woordenwisseling een stap opzij en hield de deur vervolgens voor haar open. 'Bedankt.' Glimlachte ze hem stijfjes toe voordat ze gespannen naar binnen liep. Ze wierp nog een korte blik naar achter om hem nogmaals te bedanken maar kwam in de plaats daarvan in aanmerking met de deur die met een knal in het slot getrokken werd.

Safia draaide zich hoofdschuddend om en stond weer stil toen ze een jongedame van ongeveer haar leeftijd in de deuropening van haar kamer aantrof. Ze droeg een beige korte broek met daarbij een bijpassende slaaphemd. Haar bruine haarlokken zaten samen geboden in talloze krulspelden terwijl ze al leunend tegen de deurpost een pot chocopasta leeg schraapte met een grote lepel die ze gewillig in haar mond stak. Haar lichtbruine ogen werden omringd door donkere kringen die teken stonden voor het studentenleven, en aan de chaos te merken die tot in de keuken doorliep wist Safia dat hier iets van een feest had plaatsgevonden. Wisal liet haar lepel terug in haar pot Nutella zakken en drukte zichzelf vervolgens recht. 'Zoek je iemand?' Vroeg Wisal terwijl ze zonder enige gêne de restanten van de chocolade in haar mondhoeken met haar handpalm wegveegde. Safia knikte uiterst langzaam en probeerde vooral niet naar de paarse vlek in haar hals te kijken.

'Uhm, ik ben hier voor Issam.' Legde Safia uit. Wisal bekeek haar even uitbundig, alsof ze probeerde na te gaan of ze Safia hier eerder had gezien. Toen dat achteraf bekeken niet het geval bleek te zijn had ze haar hand opgeheven om vervolgens galant naar de derde kamer tegenover haar te wijzen. Safia volgde haar wijsvinger en knikte vervolgens dankbaar. 'Bedankt.' Prevelde Safia doelloos waarop ze richting Issams deur liep waar ze zacht op klopte. Safia wendde zich weer om tot Wisal maar toen ze in de plaats daarvan haar kamerdeur dicht zag vallen had ze zich weer teleurgesteld omgedraaid naar Issams deur. Ze hoorde een kast dichtslaan, gevolgd door een reeks scheldwoorden en een luide knal. Safia fronste licht bezorgd haar dunne wenkbrauwen en nam meteen een klein stapje naar achter nadat de deur ferm openvloog. In de deuropening verscheen Issam, de geïrriteerde blik in zijn ogen sloeg meteen om naar verbazing toen hij Safia aantrof. Issam klemde zijn kiezen op elkaar en draaide zich vervolgens, met een grimas, om naar de chaos in zijn kamer. Issam sloot voor een paar tellen zijn ogen en wendde zich vervolgens tot Safia dat zich geen houding wist aan te nemen omdat de stilte die tussen hen heerste ongemakkelijker was dan... ongemakkelijk?

'Kan ik uhm, binnenkomen?' Vroeg Safia zacht. Issam wendde zijn blik af en nam zonder iets te zeggen een stap naar rechts. Safia glimlachte zwak en stapte vervolgens zijn kamer binnen dat sinds zijn intrek niet opgeruimd leek. Haar blik gleed van het onopgemaakt bed af naar de grond waar een open koffer lag, er lagen meer kleren op de grond dan in de koffer zelf? Om het dan maar niet te hebben over zijn bureau waar meer lege energieblikjes dan papieren lagen. 'Negeer deze rotzooi.' Hoorde ze Issam achter haar zuchten nadat hij zijn deur in het slot had gegooid. Safia beet knikkend in haar lip en zette het pannetje soep neer op zijn bureau. Issam plofte neer op zijn bed en keek Safia vervolgens aan dat nerveus aan haar nagels pulkte. Ze haalde diep adem, niet wetend hoe ze moest beginnen of wat ze überhaupt moest zeggen. En elke keer wanneer ze eraan herinnerd werd dat ze deze situatie aan Adam te danken had leek haar irritatie niet alleen naar hem te groeien maar ook naar zichzelf.