Forbidden

35

Diezelfde namiddag stapte Adam een vergaderruimte binnen. Een modern ingerichte zaal in een prestigieus hotel in het hart van de stad. De ruimte had hoge ramen met uitzicht op Maastricht en was gevuld met luxe stoelen, lange tafels die in een U-vorm waren opgesteld, en glanzende houten vloeren. Aan de voorkant van de zaal stond een groot scherm waarop foto's en details van een commercieel gebouw werden getoond. Adams ogen gleden doorgrondelijk door de ruimte om daarna zijn passen te staken nadat hij Adil in het gezelschap van Leyla en zijn persoonlijke assistente aantrof. David volgde Adams voorbeeld en fatsoeneerde onwennig zijn bril op de brug van zijn neus. 'Weet je wat ik zie wanneer ik naar ze kijk?' Vroeg Adam indringend, David bleef bewust stil wetende dat Adams vraag geen vraag was waar hij een antwoord op hoorde te geven. 'Ik zie een vrouw dat vergeten is waar ze vandaan komt en een lafaard die in de voetsporen van zijn broer probeert te treden. Twee verloren gevallen die niet alleen zichzelf maar ook elkaar geweldig vinden.' De spottende ondertoon in zijn stem verborg zijn wrok niet. 

Adil die al op zijn aangewezen stoel zat stak zijn hand uitnodigend op naar Adam die hem alleen maar een afstandelijk knikje zond. Adam stapte de zaal verder in en nam plaats aan de tafel waar zijn naamkaartje op stond gestationeerd. David volgde zijn voorbeeld en haalde vervolgens een paar papieren uit zijn tas. 'Ik weet dat je nooit geïnteresseerd bent geweest in dit pand, maar ik zou niet verder dan 2 miljoen bieden, voor moest Adil, in een niet gunstig scenario, toch passen.' Prevelde David bedeesd. Adam bleef voor een paar tellen stil, zijn vingers tikten ritmisch tegen de houten tafel en zijn ijskoude blik stond vastgeroest op één punt. '2 miljoen is niet genoeg, ik wil het biedingsproces lang genoeg verlengen om hem te dwingen dieper in zijn zakken te tasten.' Zei Adam monotoon. David hield verbaasd op met het bladeren door zijn papieren en wierp nog een snelle blik naar de persoonlijke assistente van Adil dat geamuseerd zijn kant op knipoogde. 'Hoe ver wil je gaan?' Vroeg David zacht waarop Adam opkeek naar Leyla dat, met kalmerende maar tegelijkertijd kille bewegingen, haar wijnrode nagels over Adils arm liet glijden. Toen haar blik die van Adam vond trok ze haar mondhoeken omhoog in een flauwe glimlach die geen enkele warmte uitstraalde. 

'7 miljoen.' Zei Adam grimmig waarop hij zijn blik van Leyla afscheurde. David schraapte zijn keel en klapte zijn kaftje vervolgens dicht. 'Ik weet dat dit meer is dan een zakelijke transactie, dit gaat om iemands financiële falen maar dit heeft ook invloed op-.'
'Ik herinner me niet dat ik je om advies vroeg.' Onderbrak Adam hem nadat hij inzag dat David op het punt stond om Safia's naam te benoemen. Adam begreep immers zelf ook wel dat Adil tot op het bot afbreken invloed had op Safia's leven. Maar de gedachte dat Amrani's greep op Safia daardoor zou verzwakken, deed hem tegen zijn wil meer goed dan hij ooit zou willen toegeven. Tegelijkertijd drong de realiteit tot hem door dat hij haar maar niet uit zijn gedachtes kon bannen, alsof de grens tussen wraak en verlangen vervaagde wanneer hij aan haar dacht. Bij die wetenschap hield Adam op met het tikken van de tafel, nadat hij zichzelf wijselijk had toegesproken dat ze evenmin onderdeel was van zijn innerlijke onrust. 

Davids laatste woorden bleven in zijn zijn keel haken. Met een zachte zucht liet hij zijn schouders verslagen hangen nadat de veilingmeester de bijeenkomst opende met een heldere stem. Adams aandacht verschoof naar Adil. De man zat een paar meters verderop, zijn rug recht, zijn blik scherp op het scherm gericht. Onbewogen, alsof hij zich niet bewust was van de brandende ogen die hem vanuit de verte bleven volgen. De eerste biedingen stroomden binnen en Adil deed rustig mee terwijl Adam zich afzijdig hield, nadat hij andere zakenlieden ook zag meebieden. 'Wat als hij toch past waardoor je opgezadeld zult worden met een stuk vastgoed waar je niets aan hebt?' Fluisterde David met een bezorgde ondertoon, bang voor Adams onwrikbare vastberadenheid. Adam draaide zijn gezicht langzaam om naar David, zijn ogen als ijs. 'Dan win ik alsnog.' Antwoordde hij verveeld zonder nog verder aandacht te schenken aan David, die hem nu niet meer begreep. Adam wendde zijn blik af nadat de opgenoemde bedragen als een dreigend ritme begonnen te klinken. Elk getal een stap dichter bij zijn einddoel. 

En toen zijn blik op Leyla viel, dat zelfvoldaan glimlachte om Adils onheilspellend bod, drong het plots tot hem door dat ze Safia had benadeeld. En laat dat nu net de aanzet geweest zijn om die glimlach van haar gezicht te vegen door zijn eerste bod uit te brengen. '2.5 miljoen.' Klonk Adams stem plotseling vastberaden, een directe aanval op Leyla's glimlach die meteen vervaagde. Adil verstarde en keek vervolgens Adam aan, die hij al die tijd bewust had ontweken. David knoopte het knoopje van zijn colbert los, een golf van onbehagen opkomend omdat Adam iets had gedaan wat David hem had geadviseerd niet te doen. De veilingmeester herhaalde Adams bod en Adil hapte, net zoals Adam wou, toe. '3 miljoen!' Riep Adil op zijn beurt uit, zijn blik stond strak vastgepind op Adam die een geamuseerde grijns onderdrukte. '4 miljoen.' Antwoordde Adam nonchalant, zijn ogen vernauwden zich uitdagend tot spleetjes toen hij een schaduw van onbegrip over Adils gezicht zag trekken. Maar het duurde niet lang voordat Adil inzag dat dit niets minder dan een machtsspelletje was, daarom volgde er meteen een volgend bod om Adam af te wimpelen. 

'5 miljoen.' Bitste Adil met een scherpe toon. '6 miljoen.' Zei Adam langzaam, terwijl de woorden als een vergiftigde pijl door de ruimte sneden. Adil klemde zijn kaken strak op elkaar nadat hij inzag dat de prijs opgedreven werd tot het absurde, maar hij weigerde te verliezen. Een gegeven dat Adam tegen hem wist te gebruiken. '7 miljoen.' De woorden van Adil hingen als een dreigende schaduw in de ruimte terwijl zijn mondhoeken opkrulden in een zelfvoldane grijns. De veilingmeester herhaalde het bedrag plechtig voordat de hamer definitief viel en dat was het punt waarop David opgelucht adem haalde. Adil wierp Adam nog een snelle blik, opzoek naar enig teken van teleurstelling, maar Adam bleef ongeroerd. Zijn gezicht was een masker van kalmte, alsof de hele veiling hem nooit echt had beziggehouden. En dat was hetgeen dat de voldoening in Adils schoenen voor even liet zinken, alsof hij het gevoel kreeg dat Adams deelname een opmaat was naar iets groters. Adils blik schoot naar Leyla, dat triomfantelijk lachte wat hem voor nu enigszins ook stijf liet lachen. Alleen kon hij het niet laten om nogmaals een doorgrondelijke blik te werpen op de zitplaats van Adam, die zich beheerst en onaangedaan over de uitkomst recht drukte. Adam draaide zich om en stapte richting de deur, zonder de drukte of het geroezemoes om zich heen te erkennen, wetende dat de blijdschap van het tweetal uiteindelijk hun ondergang zou betekenen.

David ruimde zijn spullen gehaast op en stond daarna ook op. 'Sorry omdat ik aan je getwijfeld heb.' Prevelde David doelloos nadat hij zijn tas had vastgenomen om Adam bij te benen richting de uitgang. 'Ik wou dat ik kon zeggen dat ik je vergeven heb.' Verzuchtte Adam sarcastisch waardoor David een kleine glimlach moest onderdrukken. Eenmaal buiten aangekomen, waar de regen met een constante druppelgang viel, staakte Adam plotseling zijn looppas. 'Ik keer deze avond nog terug naar Amsterdam.' Zei Adam, zonder David aan te kijken, die zijn wenkbrauwen licht verbaasd had opgetrokken. 'Maar je hebt nog afspraken voor morgen staan.' Adam antwoordde niet meteen, zijn hand graaide onwillekeurig door zijn broekzak waar hij zijn autosleutel uit haalde. Daarmee scheen Safia ook over zijn netvlies waardoor hij zich mateloos begon te irriteren aan de oncontroleerbare behoefte om haar te zien. 'Dat was het plan.' Gaf Adam nuchter toe. 'Maar plannen kunnen veranderen.' David fronste terwijl hij Adams ondoorgrondelijk gezicht probeerde te begrijpen. Hoewel er in die stilte geen woorden werden uitgewisseld, leek Safia's naam toch duidelijk aanwezig te zijn in de ruimte. David knikte slechts, wetende dat het geen zin had om Adam te redetwisten wanneer hij een besluit had genomen. 'Naar waar ga je nu?' Vroeg David. Adam opende de portier van zijn zwarte sedan, zijn gedachtes dwaalden voor kort af voordat hij antwoord gaf. 'Naar Maher.' Reageerde hij onbewogen, waarop David een paar keer verward knipperde voordat hij afwezig een stap naar achter nam om Adam de ruimte te geven zijn auto in te stappen om daarna te vertrekken.

Hi ladies and gentlemen 🥀

Deel 35... Dit deel is normaalgezien langer maar ik heb besloten om deel 35 in 2 te splitsen omdat het schrijven van dit deel op een marteling begon te lijken. Ik heb nu ook school dus ik schreef elke dag een beetje, soms kreeg ik maar 1 zin op papier en soms een paragraaf. Ik wou jullie ook niet te lang laten wachten vandaar de beslissing om te splitsen (het ander deel is bijna af 🙃). Ik hoop dat jullie dit deel leuk vonden. Maak me blij door een stem en een comment achter te laten please. Het was btw altijd mijn droom geweest om over een veiling te schrijven, moest bijna huilen om hoe moeilijk dat was :( maar ik ben tevreden, ik hoop jullie ook ;)

Dit deel is niet gecontroleerd op spellings- en grammaticafouten. Moest je ergens een fout zien dan zou ik het heel lief vinden moest je dit melden. 

Love you

Your sis @writewithme_18 🥀