Forbidden

19

Het afgelopen kwartier leek uren te duren. De doodse stilte die er in de auto heerste maakte plaats voor een snijdende spanning die het tweetal in zichzelf deed keren. De één was onverbiddelijk om net en de ander wist zich geen houding aan te nemen. Met argusogen keek Safia toe naar de poorten die opengingen voordat Adam zijn kolkende hel binnenreed. Dit was het territorium waar ze steeds meer het gevoel kreeg verstikt te worden. Ze trok het na vandaag niet om nog een ruimte met hem te delen noch wou ze hem onder ogen komen na zijn woorden die haar nog steeds helder voor de geest stonden. Adam bracht zijn auto tot stilstand, trok zijn gordel los en stapte vervolgens uit. Safia bleef doelloos zitten, alsof het nog steeds niet helemaal tot haar doordrong dat ze verlost was van de griezel.

Dit had ze aan Adam te danken maar geen haar op haar hoofd die dat openlijk zou willen toegeven. Haar portier vloog opeens open. Adam stond afwachtend naast haar. Zijn blik zat op haar vertrokken gelaat gebrand dat geen spier vertrok. Haar ogen zaten nog steeds gefixeerd op het huis dat ze niet wou binnentreden. 'Stap uit.' De woeste toon in zijn stem deed haar licht ineenkrimpen. De commando die hij haar oplegde zou ze willens en wetens niet tot uiting brengen. Haar nagels zaten gespannen in haar jurk gekerfd die ze bijna van haar lijf afscheurde. Ze zou hem niet aankijken na zijn streek, ze had zichzelf er zelfs streng op gewezen dat de gebeurtenis van vandaag zijn schuld was. Adam slaakte een geïrriteerde zucht voordat hij voorover boog en haar uit de auto optilde.

Onbeheerst door woede liep hij het padje op dat naar de deur zou leiden. Hij liet daarmee niets minder dan twee verbaasde poortwachters achter die elkaar overdonderd aankeken. Alsof ze opzoek waren naar elkaars bevestiging dat hetgeen hun ogen zojuist hadden aanschouwd geen verbeelding was. Adam ontfermde zich om iemand alleen was dit niet zonder einddoel. Zolang zij zich onder zijn vleugels bevond zou haar niets overkomen, als haar wat overkwam dan moest dat door hem komen beet hij zichzelf toe. Safia greep zich verwilderd vast aan zijn overhemd waar ze ruw in kneep. Ze keek naar Adam die strak voor zich uitkeek. De bloeddorstige blik in zijn ogen deed een onaangename siddering over haar rug lopen. Gaf hij daarmee te kennen dat hij heetgebakerd was om vandaag?

'Laat me zakken.' Stamelde Safia bedrukt, Adams reactie bleef uit. Hij liep met stevige passen door en schonk haar geen blik. In de tuin stond Anna bezorgd met de telefoon aan haar oor. Selma dat getuige was van Adam die een vergadering voor Safia liet zitten stond onrustig naast Anna. Haar blik schoot opeens achterom toen ze voetstappen hoorde. Haar gezicht verstarde door de scène die ze vol ongeloof aanschouwde. Anna liet haar telefoon abrupt zakken en keek net zo verbaasd toe. 'Daar zijn ze, je hoeft niet meer wanhopig te bellen.' Bitste Selma giftig zonder haar blik af te wenden van het beeld dat haar bloed deed koken. 'Dat kind dat je hier hebt binnengehaald schop ik er vandaag nog uit.' Siste ze nog tegen Anna dat haar allang geen aandacht meer schonk en met een versnelde pas achter Adam aanholde.

'Ik zei laat los.' Zei Safia dit keer harder toen ze zich bewust werd van de blikken die hun vol ongeloof van kop tot teen opnamen. Zonder op haar te reageren vond hij zijn weg naar binnen. Hij liep de trappen op die naar haar kamer leidde en liet haar vervolgens op haar bed zakken. Safia schoof meteen een stuk naar achter om wat afstand tussen hen te scheppen. Ze keek walgend toe naar Adam die haar de rug toekeerde en gefrustreerd een hand door zijn haren haalde. Hij had er niet op gerekend dat de beelden van vandaag als een dolksteek zouden aanvoelen. Had hij daar het recht niet toe nadat de gebeurtenis van vandaag hem aan zijn moeder deed denken? Safia keek met vuurspuwende ogen naar de gespannen rug van Adam die nog steeds geen woord zei.

Ze begreep aan zijn lichaamstaal dat hij op uitbarsten stond. De spanning die van hem afsloeg was voldoende om Safia tweemaal te laten nadenken over haar woorden. 'Raak me nooit meer aan.' Verliet er uiterst kalm haar mond. Adam keek vlijmscherp op voordat hij zich naar haar omkeerde. De gevaarlijke blik in zijn ogen deed de brok in haar keel groeien. Om dan maar te zwijgen over het moment waarin hij dichterbij kwam en zich naar haar toe boog om haar recht in de ogen aan te kunnen kijken. Ze vocht tegen haar tranen, ze vocht zelfs tegen haar angst die ze de kop instak. Adam was hier niet blind voor en hoe langer ze hem aanstaarde met de razernij aangestoken blik in haar ogen hoe meer hij de drang aanvoelde om haar sneller te gebruiken voor zijn einddoel.

'Geen zorgen daarover. Je bezit niet bepaald iets bijzonders waar ik een vinger naar zou willen uitsteken.' Siste hij tegen haar lippen wetende dat hij daarmee loog tegen haar en tegen zichzelf. Ze bezat over alles om het vuur in hem te doven bedacht hij zich toen haar blik voor even verstarde. Haar satijnen lakens had ze in haar vuisten verwrongen. Ze voelde al één van haar uitbarstingen opkomen en dat zicht gunde ze hem nu eenmaal niet. 'Neem jezelf en jouw opgeblazen ego uit mijn kamer voordat ik het dak boven je hoofd laat donderen.' Beet ze hem uiterst langzaam toe. Haar kaken zaten op elkaar geklemd om haar woorden ook nog eens kracht bij te zetten. Adam ging weer rechtop staan, keek koelbloedig op haar neer en keerde zich naar de deur waar hij voor een poosje bleef stilstaan.

'Let op je toon Amrani. Dwing me vooral niet om die losbandige mond van je wat manieren bij te brengen.' Zei hij uitdrukkingsloos. Hij had al een beeld voor zich hoe hij dat het beste kon doen. Met een vernietigende blik in zijn ogen vond hij zijn weg naar buiten en knalde hij de deur achter zich in het slot. Safia slikte en haalde met een ruk zijn colbert weg die ze naar de andere kant van haar kamer slingerde. Haar blik zat nog steeds moordend gebrand op haar deur waar Adam net nog stond.

Vraag aan de lezers. Wie is jou favoriete personage tot nu?