Forbidden

30

Later op die dag waarin Issam haar had ontweken en vroeger vertrokken was zonder iets mee te delen, verloor Safia haar geduld. Ze had met een rode waas voor haar ogen haar spullen bij elkaar gesprokkeld, na haar laatste les, om dan de eerste en beste tram te nemen naar zijn bedrijf. Ze had nochtans gezworen dat ze nooit meer een voet zou binnen zetten in dat gebouw en toen ze zichzelf weer die kant op zag lopen had ze haar passen zodanig versnelt om niet van gedachte te veranderen. Ze stapte de drie treden op en liep vervolgens naar binnen. Kimberly, dat zoals gewoonlijk, achter de balie zat fatsoeneerde haar bril en wou nog snel iets zeggen alleen slikte ze die desbetreffende woorden weg toen Safia haar had genegeerd en regelrecht doorliep naar de lift die op het punt stond om te sluiten. Ze stak een hand naar binnen en bleef even stilstaan toen ze Tim aantrof die haar verbaasd had aangekeken waarop hij uitnodigend een stap opzij had genomen zodat Safia naar binnen kon. Ze drukte op het getal vijf en keek weer recht voor zich uit naar de deuren die dicht gleden, zonder Tim dezelfde aandacht te schenken die hij haar wel schonk.

Hij moest kort glimlachen toen hij de vijfde verdieping zag opbranden en kuchte vervolgens zacht om de stilte te doorbreken. 'Kom je weer langs? Ik hoef je nu toch niet meer te vertellen waar je meneer Benali kunt vinden?' Zei Tim opeens zacht, de lachende toon in zijn stem deed haar opkijken naar een lange tengere man die ze rond de 30 jaar schatte. En toen ze de indruk kreeg dat hij haar had aangesproken alsof hij tegen een kind bezig was besloot ze hem te negeren. Zijn glimlach verstijfde waarop hij een aantal documenten onder zijn arm drukte om zijn hand naar haar uit te steken. 'Sorry, je spreekt waarschijnlijk niet tegen vreemden. Ik ben-.'
'Het boeit me niet wie je bent.' Kapte Safia hem af waarop ze hem nu wel aankeek. Tim trok zijn uitgestoken hand verbaasd terug waarop hij ongemakkelijk door zijn donkere krullen woelde. Hij lachte, zonder dat die bewuste glimlach zijn bruine ogen bereikte. 'Sorry, ik dacht-.'
'Wat dacht je? Dat ik zijn vriendin was? Of dacht je dat je nu tegen me mocht spreken omdat ik je toevallig ooit om hulp heb gevraagd?' Sprak ze bot terwijl ze diep van binnen wel wist dat hij haar uitlatingen niet verdiende.

Zijn glimlach doofde net als de warme uitdrukking in zijn ogen waarmee hij haar al die tijd had aangekeken. Hij wendde zijn blik van haar af en knikte vervolgens moeizaam. 'Sorry, ik wist niet-.' Hij schraapte onwennig zijn droge keel en besloot toen weer te zwijgen. De lift die plots stopte op de derde verdieping gevolgd door de deuren die opengingen deed hem uitstappen. Safia bleef stilstaan en keek met een opdrijvende schuldgevoel naar Tim die zijn passen had versneld om daarna een kamer in te verdwijnen. Zuchtend keek ze zichzelf aan in de spiegel, haar wangen kleurden beschaamd roze toen ze inzag dat hetgeen ze net gedaan had niets voor haar was. Ze herkende zichzelf niet meer en was zelfs voor even bang dat ze Adams trekjes begon over te nemen. Hoofdschuddend en met een gezwollen hart omdat ze zojuist een onschuldige man had beledigd streek ze haar groen jurkje, dat net onder haar knieën reikte, glad. Ze hoopte dat ze hem nog eens tegen zou komen om haar excuses aan te bieden. En toen ze daarmee begreep dat er nu waarschijnlijk nog iemand boos op haar was sloeg ze haar blik verslagen neer richting haar witte gympen die hun kleur begonnen te verliezen.

Zuchtend keek ze weer op nadat de lift gestopt was op de vijfde verdieping waarna ze uitstapte, en regelrecht doorliep naar zijn deur die ze na een klop had opengeduwd. David, die bij Adams bureau stond, keek op en sloeg zijn blik meteen geschrokken neer toen hij Safia in de deuropening zag staan. Haar ogen vielen op Adam die opkeek van zijn laptop. 'Wat brengt jou hier?' Vroeg hij indringend waarna hij opstond uit zijn stoel. David keek kortstondig naar Safia dat duidelijk boos was door de zwaai die ze aan de deur had gegeven waardoor deze met een knal in het slot viel. 'Je hebt vrij.' Liet ze vallen waarna haar blik op David viel die nerveus aan zijn papieren begon te friemelen. Dit was zelfs de eerste keer dat hij met Safia te maken kreeg, en toen hij inzag dat ze niet het stille type bleek te zijn zoals hij had verwacht had hij moedeloos naar Adam gekeken die zijn irritatie niet meer onder banken of stoelen schoof. 'Sinds wanneer beslis jij dat?' Vroeg Adam nors. Safia haalde haar neus arrogant op en keerde zichzelf tergend langzaam om naar Adam.