Forbidden

6

Het feit dat hij onaangekondigd was teruggekeerd zat haar dwars. De gebeurtenis van gisterenavond zat nog steeds op haar netvlies gebrand. Het kwam nog in haar op om nogmaals haar excuses aan te bieden alleen schudde ze die gedachte meteen van zich af. Dat had ze al gedaan. Wees ze zichzelf streng toe. Ze zou zichzelf niet nogmaals voor zijn voeten smijten en hem de indruk geven dat het gebeuren van gisteren haar nog steeds bezighield. Ze slaakte een diepe zucht, knoopte haar lange jas dicht en greep haar tas toen vast. Ze haalde haar deur van het slot en verliet vervolgens haar kamer met een kloppend hart. Ze was bang om hem weer onder te ogen komen. Ze was bang om weer geconfronteerd te worden met het feit dat hij zich opeens dichtbij bevond.

Ze kon nog steeds niet wennen aan de gedachte dat hij haar opving. Was hij op de hoogte van wat haar hier bracht? Ze slikte die gedachte meteen weg toen ze langs Anna's kamer liep die op een kier stond. Ze keek naar binnen en vertraagde meteen haar pas toen ze de tranen op haar wangen zag die langzaam naar beneden rolden en op een fotolijst vielen. Ze bevroor en probeerde een glimp op te vangen van hetgeen dat haar in tranen had geroerd. Ze klopte op haar deur en merkte meteen op hoe ze de foto onder haar deken wegstak. Ze veegde haar tranen vluchtig weg met haar keukenschort en stond toen verbijsterd op. Haar blik viel op Safia dat naar binnenliep en haar een zwakke glimlach schonk. 'Alles oké?' Vroeg ze haar bedeesd toen ze haar blik bewust ontliep.

Ze kenden elkaar misschien maar een paar weken maar het tweetal kon het goed met elkaar vinden. Anna glimlachte haar toe en schudde vervolgens haar hoofd. 'Het gaat.' Safia had haar trillende handen opgemerkt. Alsof ze haar zojuist op heterdaad had betrapt op een strafbaar feit. Hoe kon ze zichzelf zelfs niet betrapt voelen nadat ze zich er bewust van was dat Safia haar in een toestand had gezien die Adam haar verbood. Niemand mocht tranen laten vallen voor zijn geliefde moeder. Zolang ze in leven was was het verboden om een traan te laten vallen. Safia kwam een stap dichterbij en greep haar handen geruststellend vast. 'Je hoeft me niet te vertellen wat je zojuist dwarszat. Ik wil je alleen vertellen dat ik het erg op prijs stel wat je voor me doet.

Ik hoop dat je me in de toekomst net zo hard kunt vertrouwen als ik doe.' Safia kneep zachtjes in haar handen. Anna zond haar een warme glimlach die met de tijd bleek te verwateren toen ze de schim achter Safia opmerkte. Alsof ze zojuist een spook had gezien die haar van haar stuk bracht. Ze keek straal langs haar. Safia fronste en keerde zich over haar schouder om naar Adam die in de deuropening stond. Haar hart stopte meteen met kloppen. Niet alleen door zijn plotse aanwezigheid maar ook door zijn adembenemende verschijning. Hij droeg een zwart pak dat hem als gegoten stond. Zijn zwarte haren zaten mooi in model naar achter gekamd. Om dan te zwijgen over zijn getrimde baard waar hij kort over wreef om vervolgens geërgerd een stap naar binnen te nemen.

Hij had Anna's toestand aanschouwd. Hij was onverbiddelijk om het feit dat Safia net zo hard meekeek. Hij keek Safia strak aan dat zijn blik bewust ontweek. Ze vertikte het om hem een blik te schenken die hem de voldoening zou geven dat hij meer met haar deed dan dat ze werkelijk wou toegeven. 'Anna, laat ons alleen.' Safia keek meteen op, recht in zijn ogen die uitdrukkingsloos stonden. Haar hart ging als een razende tekeer. Ze dacht dat haar poging tot het ontwijken van Adam tot nu goed verliep alleen liet hij dat plan meteen in duigen vallen. Anna keek van Safia naar Adam. Ze zou liegen moest ze zeggen dat ze Adams wraakzuchtige blik niet had gezien. Ze wou het zelfs niet steken op haar verbeelding. Ze wist dat het moment waarin hij in zichzelf keerde niet goeds betekende.

Ze bleef een lange tijd twijfelend staan en liep toen met zware passen naar buiten. Safia's gemoedrust werd er niet beter op. Hij keek dwars door haar ziel. En het feit dat ze zich in een slaapkamer met hem bevond zinde haar al helemaal niet. Ze stond liever met hem in een keuken waar ze nog naar een mes kon grijpen! 'Allemaal leuk en aardig dat je je om mensen ontfermd alleen wil ik dat je je buiten persoonlijke zaken houdt.' Haar wenkbrauw schoot omhoog. Zijn kille houding kwam haar onderhand de strot uit. Alsof ze zich zojuist om hem ontfermde en niet om de arme Anna dat duidelijk van slag was. 'Pardon?' Zijn donkere ogen waren in die van haar gepind. 'Je hebt me wel gehoord.' Zei hij bot. 'Voor zover ik het weet hield ik me niet met jouw zaken bezig.'

Ze had dit gezegd voordat ze erbij stilstond. Ze wist niet waar ze het lef vandaan haalde hem nu tegen te werken. Was dit het teken dat ze zich niet langer wou laten kleineren? Of was ze het simpelweg zat dat hij zich constant tegen haar keerde. Zijn ogen spuwden vuur. Ze had beter moeten weten bedacht ze zich toen hij opeens dichterbij kwam. 'Het kan me geen barst schelen wat je denkt, Safia.' Haar naam sprak hij uit als een scheldwoord. Alleen was dat het laatste dat haar bezighield, hoe wist hij haar naam? 'Je bent hier te gast, laat me je vooral niet het gevoel geven dat je een buitenstaander bent of je hier vroegtijdig buitenschoppen.' Ze klemde haar kiezen op elkaar. Was dit de natrap die hij haar gaf? Hoe hard ze dit ook ontkende ze voelde zich diep van binnen vernedert.

'Wat is jouw probleem?' Vroeg ze opeens. Ze was niet blind voor de muur die hij om zich heen had gebouwd noch was ze blind voor zijn minachting die hij jegens haar voelde. Adam balde zijn vuisten. Ze had de verandering in zijn houding opgemerkt maar weigerde voor nu haar lippen dicht te branden. Hoe hard ze zich ook voor hem wegschool ze zou zich niet op deze manier laten beledigen! 'Ligt het aan het feit dat ik onaangekondigd voor je neus sta?' Vroeg ze bitter. Hij bleef stil, zijn blik zat nog steeds op haar gebrand. Ze had het vuur in zijn ogen gezien en wist dat ze zich voor nu op glad ijs begaf. 'Hoe dan ook.' Verzuchtte ze sarcastisch. 'Ik weet waar ik aan begon toen ik hier introk. Ik ken mijn plichten maar heb daarbovenop ook nog rechten. Probeer me vooral niet onnodig te kleineren Adam.'

Ze prikte haar nagel in zijn borstkas en liep hem toen straal voorbij. De deur knalde ze, vloekend in zichzelf, achter haar dicht alleen werd ze meteen opgeschrokken door een stevige greep rond haar bovenarm die haar ferm terugtrok waardoor ze hard tegen zijn borstkas aan knalde. Overdonderd vergrootte ze haar ogen toen ze een woedende Adam aankeek. 'Haal het niet meer in je hoofd deze actie bij me te flikken. Ik kan je breken of maken en op dit moment neig ik naar het eerste.' Dreigde hij resoluut in haar gezicht. Ze wou zichzelf losrukken alleen trok hij haar meteen terug. De grip rond haar bovenarm werd strakker. Ze voelde zich uit het veld geslagen en kon hem op dit moment wel een klap verkopen in dat verwaande gezicht van hem.

Het dreef haar zelfs tot waanzin dat ze bang werd van zijn woorden. 'Is dat een dreigement?' Zijn scherpe kaak werd strakker. De greep rond haar arm werd harder. Ze kon het wel uitkermen van de pijn. Was dat het antwoord op haar vraag? 'Klonk dat als een dreigement?' Viel hij haar in de rede. Safia knikte en werd vervolgens met een ruk losgelaten waardoor ze een paar stappen naar achter deinsde om haar evenwicht te behouden. 'Daar heb je je antwoord.' En met die woorden liet hij haar verbluft achter. Ze keek hem met grote ogen na en balde vervolgens haar vuisten.

Hi mensen

Ik hen gemerkt dat ik een aantal stille lezers heb. Zou je alsnog een sterretje achter willen laten? Zou ik super lief vinden.