Forbidden

22

Het zweet dat op haar voorhoofd prijkte veegde ze met de rug van haar hand weg. Ze had het bloedheet en zocht haar afkoeling op bij een glaasje water dat heen en weer klotste door haar bevende handen. Ze geloofde het bijna, ze geloofde bijna dat de dag waarop ze hier zou vertrekken ze haar zouden afvoeren met een dwangbuis. Die man zou haar nog een hartaanval bezorgen ook. Ze kieperde het laatste beetje water weg en plaatste met gesloten ogen haar handen op het marmeren aanrecht. Ze telde tot tien om haar gejaagde ademhaling weer onder controle te krijgen. Haar knieën trilden nog steeds onbeheerst door de gebeurtenis van net. Anna liep de keuken goedgehumeurd binnen dat het brood op het keukeneiland plaatste en vervolgens verbaasd opkeek naar Safia dat zich niet bewust was van haar omgeving.

'Hier ben je, ik zocht je.' Safia's ogen schoten als een speer open. Bedrukt keerde ze zich om naar Anna dat het brood aansneed en haar onderzoekend probeerde te doorgronden. Haar toestand was niet te missen, ze was lijkbleek, alsof ze zojuist een spook had gezien. 'Gaat het?' Vroeg Anna bezorgt dat nu op haar afliep en haar hand op haar voorhoofd plaatste. 'Ja...ja lage bloeddruk.' Zoog ze uit haar duim waarop ze haar gezicht van haar afwende. Anna hield haar rillende lijf in de gaten. Pure nervositeit zoemde door haar aangespannen spieren die zich maar niet wouden ontspannen na haar ademhalingsoefening. Het kwam nog bij Anna op dat haar afstandelijke houding aan de gebeurtenis van gisteren zou liggen die haar nog steeds onrustig hield.

Duizend en één vragen stookten haar verstand die ze voor gezien hield. Misschien was het verstandiger om uit het veld te treden van Safia en Adam? Misschien was het beter om te doen alsof ze niks gezien had en moest ze alleen een oogje in het zeil houden bij Adam die haar gemoedsrust teerde? Ze had immers gezien hoe hij afgelopen nacht haar balkon viseerde. Alleen wist ze niet zo goed hoe ze daarop moest reageren na het weerzien van zijn uitdrukkingsloze houding waar ze geen oordeel over kon vellen. 'Rust uit Safia. Je hoeft me vandaag niet te helpen.' Zei Anna geschrokken toen Safia aanstalten maakte om mee te helpen met het ontbijt. Ze was niet van plan om haar lessen te missen om daarna met gestrekte benen thuis te zitten.

Nee, ze moest bezig blijven en dat gevoel werd ook alleen maar sterker toen die behandeling ook nog eens betaald werd. Haar dreigement die ze nog aantal minuten geleden tegen Adams hoofd aansmeet doemde opeens in haar op. Ze zou Anna onder haar vragen werpen maar wat was de kans dat zij wat los zou laten? Wat was de kans dat ze Adams geheimen aan haar zou vertellen? Ze bleef hoe dan ook een buitenstaander en hoe stoer ze daarnet ook klonk Adam had haar ruiten ingeslagen nadat ze de moed gevonden had om hem nogmaals uit te dagen. Safia negeerde haar woorden. Anna bleef haar radeloos nakijken en waagde zichzelf vervolgens aan de woorden die ze gisteren door de telefoon wou doorgeven. 'Voel je niet gedwongen om mee te draaien in het huishouden. Het was nooit onze intentie geweest om jou hier te werk te stellen.' Gaf ze te kennen.

Safia hield nog steeds voet bij stuk en keek vervolgens naar Anna dat naar haar glimlachte. 'Adam heeft die behandeling vast betaalt omdat hij jou geen gratis arbeid wil laten verrichten. Je hoeft in ruil daarvoor niets te doen.' Zei Anna dat ondertussen het brood in een mandje schikte en vervolgens de keuken verliet. Haar laatste woorden kon ze maar niet slikken. Hoe goed haar bedoelingen ook waren de woorden "in ruil daarvoor" wou ze niet meer aanhoren. Sceptisch lachte ze uit pure wanhoop terwijl ze de schuifdeuren van de keuken opentrok en het gras opliep. Ze nam plaats bij het fonteintje dat iets verderop stond en verzoop zichzelf voor even in haar emoties die hun tol bij haar begonnen te eisen. Het verlangen naar haar oud leventje werd groter.

Ze kon niet wachten op de dag waarop Fadoua weer beter zou worden zodat ze zich weer kon laten opslokken in haar vertrouwde omgeving waar er geen Adam ronddwaalde die continu in haar nek liep te hijgen. Hij was een tikkende tijdbom die haar op haar tenen hield en extra alert maakte voor elke actie die ze uitvoerde. Zuchtend haalde ze haar vingers door het ijskoude water. Ze kon gaan en staan waar ze wou maar toch voelden haar vleugels afgebroken. Ze bezat over de vrijheid om te doen wat ze wou maar toch had ze de indruk dat ze achter slot en grendel vastgeketend zat in een hel die op een paradijs leek. Om het dan maar niet te hebben over het gevoel dat haar constant liep te stoken. Ze voelde zich eenzaam, de vrouw die het altijd voor haar opnam was er niet.