Forbidden

14

'Waar denk je aan?' Safia keek meteen op naar Issam die haar een kopje koffie toeschoof en vervolgens tegenover haar plaatsnam in de kantine. 'Ik vroeg me iets af Issam.' Zei ze bedachtzaam waarop ze denkend van haar hete koffie sipte. 'Brand los.''Puur hypothetisch Issam. Stel dat ik meedogenloos en koud was. Wat zou daar de aanleiding voor wezen?' Vroeg ze indringend. Ze kon bijna niet geloven dat ze een vraag als deze liet vallen tegenover haar beste vriend. 'Ben je van plan om ruggengraat te kweken?' Vroeg Issam bespottelijk. Hij stopte meteen met lachen toen Safia hem bloedserieus aankeek. 'Ik heb al een ruggengraat van staal Issam.' Rolde Safia haar ogen denkend aan deze ochtend waarin ze Adam een sneer gaf. Ze had voor geen seconde spijt gekregen voor haar uitlatingen die ze recht in dat verwaande gezicht van hem had gesmeten. 'Maar om nu puur hypothetisch te zijn zou ik het steken op je familie.' Zei Issam voorzichtig. Safia keek als een speer op. Het was geen geheim meer dat haar familie geen familie voor haar was. Issam schraapte nerveus zijn keel. 'Je snapt wat ik bedoel toch?' Safia knikte slechts denkend aan haar moeder die de benen nam naar haar oom Adil. Haar vader heeft ze nooit gekend en eerlijk gezegd had ze daar ook geen behoefte aan. De tijd waarin ze hem het meest nodig had nam hij niet de moeite om haar op te zoeken dacht ze ziedend. Ze kon daarbovenop niet iets missen wat ze nooit gekend heeft maakte ze zichzelf wijs. Alleen was één ding wel zeker. Ze zal nooit vergeten hoe haar moeder en Adil de oorzaak waren van haar leed. Ze teerde diep van binnen op wraak maar hield zichzelf wel bedeesd met de gedachte dat de tijd het hun wel zal leren. Ze konden niet voor de rest van hun levens op een troon zitten met al het onrecht dat ze op hun halzen hadden gehaald. Er zal nog een dag komen waarin hun ego's een dreun zullen ontvangen van buitenaf. Ze zullen ooit in de verkeerde handen vallen en beseffen dat diegene niet barmhartig en vergevingsgezind zal zijn zoals Safia. Ze keek meteen op toen Issam zijn hand op die van haar plaatste en teder zijn duim over de rug van haar hand streek. 'Safia ik-.''Je hebt me heus niet gekwetst Issam. Ik stelde een vraag en je gaf eerlijk antwoord.' Glimlachte ze hem toe voordat ze weer weggevoerd werd naar Adam. Zou het? Zou zijn gesloten karakter iets te maken hebben met zijn familie? Anna's woorden zaten daarbovenop ook nog eens in haar geheugen gegrift om te begrijpen dat ze de laatste zou zijn die het vertrouwen van de grote boze wolf zou schenden. 'Ik zie aan jou dat het meer met je doet Safia. Ik ken je langer dan vandaag om in te zien dat je je groter voordoet dan dat je werkelijk bent.' Zei Issam. Safia knipperde een aantal keer met haar ogen en dacht terug aan de dag waarop haar moeder lucht kreeg van Fadoua dat erop stond haar toe te vertrouwen aan Anna. Haar toestand voorspelde immers niets goed en liep ook uit op een beroerte waarin ze verlamt raakte en haar spraakvermogen verloor. 'Weet je Issam? Het doet me bijna niets meer. Het enige dat telt is dat ik weg ben uit die kolkende hel waar mijn trots gekrenkt en vermorzeld werd.' Lachte Safia besmuikt. Roem en rijkdom hadden de ogen van haar moeder verblind. Ze leek wel een waas voor haar ogen te hebben en zag maar niet in dat Safia zich kapot schaamde voor haar laffe streek. Issam merkte immers ook op dat ze de man waarmee ze onderdak deelde bewust ontweek. Hij kon maar niet wennen aan de gedachte zelf dat Safia zich in zijn bijzijn vertoefde. De Safia die hij kende werd immers geliefd door het mannelijk oog dacht hij verbeten en daar was Adam haast geen uitzondering op. 'Maar ik treur niet langer Issam. Ik lijk wel immuun voor haar vernederingen en giftige woorden waarmee ze mijn verstand probeert te malen. Het recht om me te vertellen wat ik wel of niet moet doen heeft ze verloren toen ze me als een baksteen liet vallen.' Haar gifgroene ogen waren moordend gebrand op het raam. De storm die er in haar blik woedde was meer dan zichtbaar om te begrijpen dat zij en haar moeder Leyla elkaar niet goed lagen. 'Ik ben altijd een speelbal geweest die van de ene kant naar de andere kant werd gegooid omdat niemand mijn verantwoordelijkheid op zich wou nemen. Moest het niet tante Fadoua geweest zijn dan wil ik me niet eens voorstellen waar ik nu beland zou zijn. Het moest altijd van een wildvreemde komen Issam.' Adam liet ze bewust achterwege. Die hufter wou haar het liefst vandaag dan morgen nog uit zijn huis hebben. 'Waarom werk je dan?' Safia keerde haar gezicht naar hem om. Ze was niet blind om in te zien dat het hem nog steeds niet zinde dat ze daar verbleef. 'Omdat ik het weiger om nog langer onder iemand zijn genade te leven.' Zei ze raak. Haar volle lippen krulden zich onbewust op. 'En al helemaal niet onder de genade van Adam Benali.' Maakte ze in haar gedachtes af voordat ze haar hand ongemakkelijk wegtrok uit die van Issam.