Forbidden

18

Met een terneergeslagen bui stormde ze zijn kantoor naar buiten. De tranen die in haar ogen gebrand stonden knipperde ze met het laatste beetje innerlijke kracht dat ze nog over had weg. Ze zwoer geen traan te laten voor zijn woorden die haar trots hadden aangetast. Ze zwoer zich niet goedkoop te laten voelen door een Adam Benali die ze nu met alle liefde omlaag wou halen. De vragen die ze op hem had afgevuurd stonden nog steeds overeind in haar verstand, ze zou niet terugdeinzen. Als hij ze niet wou beantwoorden dan kende ze wel iemand die dat voor haar kon doen. Met een versnelde pas liep ze de laatste traptreden af. Ze was zo aangeslagen dat ze niet eens over het puf bezat om op de lift te wachten.

Met een wazig beeld voor haar ogen door de tranen die al hun weg naar beneden vonden, ondanks haar belofte, knalde ze opeens aan tegen een vrouw dat binnensmonds vloekte. Ze keek op, recht in twee donkere opgemaakte ogen die haar meteen liepen te doorgronden. 'Sorry, ik had beter moeten kijken.' Stamelde Safia bedrukt voordat ze snel neerhurkte om haar tasje op te rapen. Selma griste deze ferm uit haar handen. 'Klopt, je had beter moeten kijken.' Beet ze haar nog toe voordat ze haar straal voorbijliep. Niet wetend dat het meisje waar Tim het net overhad recht voor haar neus stond. Safia liep meteen af op de draaideuren. Ze kon niet wachten tot er een einde kwam aan haar ellendige dag. De komst van haar moeder, de woorden van Adam en de kreng van net werden haar te veel.

Geroerd in tranen liep ze naar buiten om zich er opeens bewust van te worden dat de nacht viel. Zijn woorden van net speelden zich opnieuw af in haar verstand. Het leek alsof hetgeen hij zei gegrift stond in haar geheugen. Hij wou iets van haar dat wist ze onderhand zeker. Ze trok haar jeansjasje dicht nadat de kou langs haar huid sneed. Het mooi weer van daarnet leek compleet omgeslagen te zijn naar haar stemming. Ze haalde haar loopneus op en nam vervolgens plaats op een bankje. In stilte haalde ze haar mobiel uit haar tas. Ze had zeven gemiste oproepen van Anna. Het drong opeens tot haar door dat ze zo terug moest naar zijn kolkende hel. Het drong opeens tot haar door dat ze hem straks weer onder ogen moest komen alsof de gebeurtenis van vandaag niet plaats had gevonden.

Met een vertroebelt brein veegde ze haar opkomende tranen weg en keek ze kort om zich heen naar het terrein waar niemand was. Ze schoof haar telefoon weer in haar tas om zichzelf uit de voeten te maken alleen deed een hand op haar schouder haar lichaam verstijven. Ze stond in een ruk op en keerde zich om naar een iets oudere man die haar bezorgd aankeek. Vluchtig veegde Safia haar tranen weg. 'Gaat het meisje?' Ze slikte. Niet alleen omdat ze zich betrapt voelde maar ook omdat ze gevaar voelde dreigen. Ze knikte snel en wou hem voorbijlopen alleen blokkeerde hij meteen haar weg. Het bloed trok zich weg uit haar gezicht. 'Weet je het zeker?' Zijn hand raakte haar arm aan die ze overdondert terugtrok. De glimlach op zijn gezicht deed haar hart in haar keel kloppen.

'Ja, het... het gaat.' Zei ze kalm gevolgd door een glimlach die ze eruit perste. Ze greep haar tas strakker vast en liep hem meteen voorbij. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar toen ze de indruk kreeg dat hij haar achterna liep. Het zweet brak haar uit en voordat ze daar erg in had pakte ze haar mobiel opnieuw uit haar handtas. Ze wist niet wie ze moest bellen en daarmee sloeg ook de realiteit in dat ze alleen was. Ze was alleen en zou ook alleen eindigen met die griezel moest ze nu haar weg niet vinden naar een buurt waar het wat drukker was. 'Heb je een slechte dag?' Vroeg hij opeens. De brok in haar keel deed haar luchtwegen dichtknijpen. Langzaam trok er een koude rilling over haar rug waardoor haar zintuigen meteen scherp stonden.

Ze besloot hem te negeren alleen kwam daar plots niets meer van in toen hij zich aan haar vergreep en haar hard tegen een muur aan knalde. Haar mobiel viel door de schrik uit haar handen voordat ze lijkbleek werd en opkeek in twee donkere ogen. De lieve uitdrukking van net maakte plaats voor een bloeddorstige blik die haar deed schrikken. Ze wou gillen alleen was hij haar voor door haar mond dicht te drukken met zijn hand. Bezitterig drong hij zichzelf bij haar op voordat hij met een misselijkmakende grijns haar tranen wegveegden die haar wangen leken te verbranden. 'Niet tegenstribbelen, het is zo gebeurt.' Siste hij haar toe. Koude angst greep haar bij de keel bij het horen van zijn woorden. Wat bedoelde hij, schoot er paniekerig door haar hoofd.

Ze leek wel vastgenageld te zijn aan de grond door de angst die haar overviel. Elke vezel in haar lichaam verstijfde toen zijn hand over haar dij naar boven gleed. Ze wist dat dit het moment was om hem te slaan, te gillen en te vechten om zichzelf te beschermen alleen kon ze niets. Haar bange gedachtes hielden haar bevroren in een trance. Hij wou haar net van haar jasje ontdoen totdat hij opeens met een ruk van haar werd afgetrokken. Met een gejaagde ademhaling gleed Safia overdondert via de muur naar beneden. Geschrokken van net kerfde ze haar nagels in haar knieën starend naar de man die zojuist een dreun tegen zijn kaak ontving voordat hij neerviel op de grond. Het bloed gutste nog uit zijn mond voordat ze in blinde paniek haar ogen dichtkneep.

Alsof ze daarmee probeerde te ontsnappen aan hetgeen dat haar zojuist zou overkomen moest iemand haar niet te hulp schieten. Ze kromp nog verder ineen toen ze iemand op haar hoorde aflopen. De aanwezigheid van Adam, die voor haar neerhurkte deed haar ogen openen. Zonder iets te zeggen trok hij zijn colbert uit en sloeg hij deze om haar heen. Zijn donkerblauwe ogen die de kleur hadden van de nacht staarden haar ziel uit haar lijf. Haar hart bonsde onbedaarlijk tegen haar ribben bij het weerzien van de gesloten uitdrukking op zijn gelaat. 'Meisjes horen niet zo laat op straat.' Bitste hij monotoon. Hij wierp haar gezicht nog aan een grondige inspectie, opzoek naar enige verwondingen voordat hij haar weer recht in haar glazige ogen aankeek.

Ze was duidelijk geschrokken en aangedaan van hetgeen dat zijn bloed deed koken. Zonder verder nog een woord met haar uit te wisselen tilde hij haar behendig op en beende hij af op zijn auto dat iets verderop geparkeerd stond. David opende vluchtig het portier van de bijrijdersstoel waar Adam haar in plaatste voordat hij David afstandelijk bedankte en zijn weg vond naar de andere kant om plaats te nemen achter het stuur. Slikkend keek Safia uit het raam naar David die op de man afliep die nog steeds levenloos op de grond lag. Adam verharde meteen zijn greep rond het stuur. Hij was aangestoken door razernij door de gebeurtenis van net, het stond als een zwarte vlek op zijn netvlies gebrand. Zonder een woord te zeggen duwde hij het gaspedaal in.

Hello chica's
Laat aub een sterretje achter, ookal ben je een stille lezer. Een comment zou ik ook super lief vinden.