Forbidden

38

Een stroom van emoties nam haar lichaam in bezit, waarvan één de meest prominente was van allemaal: angst. De schroeiende werking van zijn ondoorgrondelijke ogen en zijn vingers die langzaam van haar wang afgleden hielpen daarbij niet echt. De woorden die hij haar toegesproken en de waarheid die daarin verscholen lag zat haar ook niet lekker. Ze trok haar mond lichtjes open, in een instinctieve poging, om iets te zeggen, maar sloot deze weer toen ze besefte dat ze niet eens wist wat ze moest zeggen. Normaalgesproken zou ze zichzelf uit zo'n situatie kunnen redden door onzin uit haar duim te zuigen. Ze was nochtans altijd goed geweest in het verzinnen van woorden, maar nu leek haar tong verstrikt en haar gedachtes een chaos. Ze schudde uiteindelijke haar hoofd, niet-wetend of ze het deed uit protest of uit verwarring. 'Ik weet niet waarover je het hebt.' Zei ze schril. 'I-ik heb gewoon een realiteitsbesef.' Fluisterde ze onzeker, gevolgd door een enkele traan, die tot haar ergernis, naar beneden rolde. 

Adam volgde deze, zijn blik was zwaar en onontkoombaar toen hij zijn ogen op de hare richtte waardoor ze zich plots noodgedwongen voelde om in details te treden. 'Je weet wel-.' Stamelde ze bedrukt. 'Er is veel veranderd in een korte tijd, ik heb nooit echt de tijd gehad om stil te staan bij mijn nieuwe omgeving en-.' Ze haalde scherp adem omdat de brok in haar keel haar bijna leek te verstikken. 'ik besef me plots ook dat ik niet voor mezelf kan zorgen -.' Haar woorden waren geen verklaring voor haar toestand, maar nu ze dit zo zei kreeg ze ineens wel een realiteitsbesef die haar overrompelde. 'met momenten heb ik het gevoel dat ik een verplichting ben en dat ik nooit in staat zal zijn om op mijn eigen benen te staan. Ik snap zelf niet waarom dat überhaupt een reden is om... om te huilen maar ik denk dat ik het gewoon erger vind dat je me nu zo ziet.' Vertelde ze hem met een beverige zucht. Toen er geen reactie van zijn kant volgde begonnen haar schouders licht te trillen onder het gewicht van haar bekentenis die haar nu opnieuw tot tranen begon te roeren. 

'Sorry-.' Snikte ze zacht waarop ze haar blik beschaamd afwendde naar zijn borstkas omdat ze het niet langer aankon om hem recht aan te kijken. 'Je weet vast niet wat je moet zeggen en voelt je waarschijnlijk ongemakkelijk. Als ik had geweten dat je eerder terug zou keren dan... dan had ik je dit echt bespaard Adam.' Haar keel kromp ineen na haar woorden en op een gegeven moment merkte ze dat hij verdacht stil was. Ze wou opnieuw iets zeggen, maar haar woorden verstomden op haar lippen en haar blik bewoog terughoudend omhoog naar Adam. De uitdrukking in zijn ogen was een mengeling van kilte en iets waar ze haar vinger niet op kon leggen. 'Je maakt me niet-.' Begon Adam.
'Zeg gewoon alsjeblieft niets Adam. En doe ook alsof je niets gezien hebt, je hoeft...' Ze veegde haar tranen abrupt weg en knipperde een paar keer om het tranen van haar ogen te stoppen. 'Je hoeft je best niet te doen om me te troosten. We hebben die band niet.' Vervolgde ze waarna Adam zijn handen tot vuisten vormden toen hij inzag dat ze hem weer probeerde te ontlopen. 

'Ik ga... gewoon terug slapen.' Besloot ze zacht waarop ze zich pardoes omdraaide en met kleine snelle passen richting de trap liep omdat ze het gevoel kreeg dat ze op elk moment achterover kon vallen van schaamte. Adam zuchtte zacht en beende haar meteen bij richting de trap. Net toen ze de eerste trede wou nemen voelde ze zijn hand stevig om haar pols sluiten en met een zachte ruk trok hij haar meteen terug waardoor ze nu bijna tegen hem aanstond. Adam klemde zijn kaken strak op elkaar na het zien van de nieuwe tranen die zich in haar ogen begonnen op te wellen. Zijn vingers duwden haar kin omhoog om haar te dwingen hem recht aan te kijken omdat hij niet van plan was om haar te laten ontsnappen, hij geloofde nochtans geen woord van haar zogenaamde verklaring voor haar verdriet. 'Je maakt me niet ongemakkelijk.' Zei hij monotoon. 

'Ik was alleen maar stil omdat ik naar je luisterde, niet omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.' Zijn woorden brachten de brok in haar keel terug waardoor ze onrustig op haar onderlip begon te knabbelen, omdat zijn troostende woorden helemaal geen troostend effect op haar hadden. Zijn vingers streelden haar wang en zijn duim bereikte haar onderlip. 'Stop daarmee.' Mompelde hij laag, zijn duim zachtjes tegen haar onderlip drukkend voordat hij deze los zette. Safia's ademhaling versnelde onbewust, en haar hart hamerde wild tegen haar ribben. Zijn hand bleef hangen, net lang genoeg om de spanning tussen hen nog verder op te drijven dan dat ze momenteel aankon. 'Als je onzin wilt uitkramen... doe dat dan over mij en niet over jezelf. Praat nooit meer op die manier over jezelf.' Maande hij nog uitdrukkingsloos waarna hij haar rustig losliet omdat ze zich duidelijk niet meer op haar gemak voelde. 'Laat me zien wat je zojuist bedoelde met vliegende balkondeuren.'