Forbidden

24

Haar tanden zaten in haar onderlip gedrukt terwijl ze toekeek naar Remco die de struiken in de tuin snoeide. Een zucht verliet haar longen toen Anna zich kortstondig bij de poorten omkeerde voordat ze uit zicht verdween om haar boodschappen te gaan halen. Ze wendde zich af van de keukenschuifdeuren en hief haar wasmand vervolgens op die ze tegen haar heup aanduwde. Ze was zich opeens meer bewust van zichzelf en haar acties. Ze had een bloedhekel aan elk moment waarin ze alleen achterbleef. Alsof ze daarmee elke dure vaas extra hard moest vermijden en vooral niet een kamer binnen moest lopen buiten de kamer die haar werd toegewezen toen ze voor het eerst met haar koffers voor de deur verscheen.

Ze zal immers nooit vergeten hoe een tedere vrouw haar toen welkom heette en het beste met haar voorhad. Van Adam moest ze het dan weer hebben. Haar hart klopte alleen al sneller wanneer zijn naam in haar opdoemde. Er was geen seconde die aan haar voorbij ging zonder dat ze niet aan hem moest denken. Ze begreep maar niet hoe hij het voor elkaar kreeg om zoveel wrok met zich mee te dragen. Hoe eenzaam moest zijn bestaan wel niet wezen vroeg ze zichzelf steeds vaker af? Hoe moest het zijn om constant mensen van je af te duwen en een muur op te trekken die voor niemand afbrokkelde? Hoofdschuddend slaakte ze nogmaals een zucht. Ze was niet van plan om enige vorm van sympathie voor hem te voelen beet ze zichzelf toe. Er was niets, in haar ogen, dat zijn gedrag rechtvaardigde.

Haar passen stokten opeens toen ze de voordeur hoorde opendraaien. Een brok groeide in haar keel bij de gedachte dat Adam mogelijks zo meteen het huis zou betreden. Met een versnelde pas liep ze door naar de woonkamer om vervolgens fronsend te blijven stilstaan bij het weerzien van de dame waar ze gisteren tegen aanliep, Selma. Ze moest toegeven dat de dame in kwestie er niet slecht uitzag maar aan de arrogante blik in haar ogen te merken begreep ze ondertussen ook dat ze dit ook beaamde. Haar donkere ogen rolden over haar heen gevolgd door haar neus die ze optrok. Safia wendde haar blik kortstondig van haar af, toen ze zich geen houding wist aan te nemen. 'Uh, niemand is thuis.' Bracht ze vervolgens uit na een stilte waarin ze zichzelf alles buiten op haar gemak voelde. Selma schonk haar een glimlach die haar ogen niet bereikte voordat ze haar dure handtas op een dressoir plaatste.

'Dat weet ik, ik ben hier ook voor jou.' Wees ze haar toe waarop Safia nog dieper fronste. 'Is dat trouwens hoe je je gasten behandelt? Biedt je ze niets te drinken aan? Of voel je je al thuis?' Vroeg Selma spottend voordat ze zonder pardon plaatsnam op de fauteuil. De hoogmoedige blik in haar ogen was niet te missen. Safia vroeg zichzelf opeens af wat ze van Adam was dat haar het recht gaf haar zo te benaderen. 'Wat wil-.' De kans om iets te zeggen kreeg ze niet of ze werd afgekapt door Selma dat een wuif gebaar maakte met haar gemanicuurde hand. 'Laat me anders gelijk ter zake komen.' Rolde ze haar ogen waarop ze nogmaals opstond op haar hoge hakken. 'Wat ben je van Adam?' Vroeg ze indringend. Safia viel stil, het leek voor even alsof ze met stomheid geslagen werd door haar brutaliteit.

Adams vernederingen kon ze niet hebben, laat staan die van een wildvreemde die dacht het recht te hebben haar op deze wijze toe te spreken. Haar vraag was voldoende om Safia's bloed te doen koken. Selma lachte grimmig toen ze recht voor haar neus halt hield. Ze wou niets anders dan Safia onder haar schoenzool drukken. Ze zag haar immers aan voor een weerloos type dat ze gemakkelijk uit de weg kon ruimen. 'Probeer het vooral niet te ontkennen. Ik heb gezien hoe je gisteren in zijn armen zwijmelde. Denk vooral niet dat, jij-.' Haar vinger wees nogmaals haar kant op. Alsof ze het over een stuk uitschot had dat het niet verdiende bij naam genoemd te worden. 'tussen ons kunt komen.' Vervolgde Selma haar relaas.

Haar lippen krulden denigrerend op toen Safia pijnlijk stil bleef. 'Dwing me vooral niet om je uit te leggen wat je functie hier inhoudt anders gooi ik je hier net zo snel uit als je erin gekomen bent.' Dreigde ze opeens voordat ze zich behendig omdraaide, haar tas van de dressoir rukte en aanstalten maakte om de deur uit te lopen. Veel had Safia nu niet nodig om tot uitbarsten te komen. Haar verwijt was immers voldoende om Safia over haar strepen te duwen. 'Ik ben niet geïnteresseerd in hem en dat zal ik ook nooit worden.' Zei Safia plots.