Forbidden

33

De volgende ochtend werd Safia anders dan anders wakker. Haar ogen namen gedesoriënteerd haar omgeving op, terwijl ze zichzelf uitrekte in bed. Waarom had ze het gevoel dat er iets niet klopte, alsof de gebeurtenissen van gisteren uit haar brein leken gewist? Ze sloeg haar blote benen over haar bedrand en bleef nog even met gesloten ogen stilzitten voordat ze zichzelf met stijve spieren recht drukte. Haar blik viel kort op haar mobiel die op haar nachtkastje in de lader stak waarna ze haar badjas vastgreep die ze over haar blote schouders sloeg en nonchalant dichtknoopte. Woelend door haar haren en nog steeds verward om haar benevelde brein die iets van een kortsluiting leek te hebben schoof ze haar witte gordijnen open om vervolgens haar balkon op te lopen. Rillend van de kou sloeg ze haar armen over elkaar waarop ze zacht pruilde toen ze besefte dat de zomer langzaam maar zeker tot zijn einde kwam. De herfst zou binnenkort starten en dat hield in dat ze depressief zou wachten op de lente. Maar toen haar blik van de gesloten poorten naar de oprit afgleed leek haar hart een slag over te slaan toen ze Adams auto niet aantrof en dat was het punt waarin alles als een sneltrein over haar netvlies raasde: Issam. Tim. Adam. Lift. Groen?

_

Haar vingers pulkten aan haar ringen terwijl ze gefixeerd keek naar de sandwich en de salade op de witte plateau die Adam haar had toegeschoven. En toen ze haar blik omhoog wierp, zag ze zijn ogen die haar aandachtig aanstaarden, met een kilheid doorweven in zijn ijzige blik die haar maar niet losliet. Uit welke gevangenis had hij dit gestolen? Niet om ondankbaar over te komen, maar de wijze waarop dit voor haar neus lag uitgestald deed haar oprecht denken aan gevangenisvoedsel. 'Eet.' Zei hij monotoon waarop hij tergend langzaam van zijn kopje koffie nipte. Safia sloeg haar blik weer neer richting haar plateau en beet vervolgens losjes in haar onderlip. Had hij iets in haar eten gedaan? Vroeg ze zichzelf af, keek hij naar haar omdat hij wachtte op die ene hap die hem de bevestiging zou geven dat ze een domme koe was? Ze greep dus argwanend naar haar vork en prikte hier een kersttomaat op. Safia keek weer op naar Adam die zijn blik, van haar lip waar ze in beet, naar haar ogen liet schieten.

'Ik weet niet wat voor tafelmanieren jij hebt meegekregen-.' Begon Safia peinzend waarop ze geforceerd glimlachte. 'Maar toen ik een kind was heeft Fadoua me meegegeven om de persoon die je van voeding voorziet de eerste hap te laten nemen.' Knikte ze langzaam terwijl Adam haar nog steeds uitdrukkingsloos recht in de ogen aankeek. 'Dat was haar wijze om dankbaarheid te uiten. Dus-.' Ze schraapte haar droge keel en verschoof zichzelf vervolgens in haar stoel om dichter bij Adam te komen die tegenover haar zat. 'De eerste hap is voor jou.' Ze stak haar vork uit naar zijn mond, de geplakte fakelach op haar gezicht leek met de seconde te verstijven toen hij geen vin vertrok. Soms vroeg ze zichzelf zelfs af of hij dit expres deed, puur en alleen maar om haar ongemak te vergroten door haar stilzwijgend te bestuderen. 'Ik ben niet van plan om je te vergiftigen.' Zei hij monotoon, waardoor de sporen van de glimlach die zich op haar gezicht had gevormd onmiddellijk haperde. Ze liet haar hand beschaamd zakken en nam vervolgens een diepe ademteug om het schaamtegevoel dat ze voelde opdrijven de kop in te duwen.

'Waarom kijk je dan zo?' Vroeg ze geïrriteerd, doelend naar elk moment waarin hij haar een onbehaaglijk gevoel had bezorgd door haar langer aan te kijken dan dat haar gemoedsrust aankon. 'Hoe kijk ik?' Vroeg Adam vals, en het was dat punt waarin ze klaarblijkelijk begreep dat dit mens absoluut niet in zijn kaarten liet kijken. Ze kon ervoor kiezen om antwoord te geven op die vraag maar koos er uiteindelijk voor om quasi onwetend te schokschouderen, omdat ze de indruk kreeg dat hij een bepaald antwoord van haar verwachtte. 'Waarom heb ik het gevoel dat je soms doet alsof je neus bloed?' Vroeg ze met samengeknepen ogen. 'Waarom interesseert jouw mening mij niet zo?' Ketste hij op zijn beurt terug. Safia rolde met haar ogen en zuchtte vervolgens diep, hoe vermoeiend was dit mens wel niet? 'Meestal, wanneer iemand een vraag stelt, beantwoordt de persoon die de vraag krijgt gewoon de vraag. Maar gezien je je weer van je beste kant laat zien wil ik ook even zeggen dat jouw mening me ook niet zo interesseert.' Zei ze kalm terwijl ze de schroeiende uitwerking van zijn kille blik probeerde te negeren.