Forbidden

4

Die avond bevond ze zich in de keuken. Ze was diep in gedachten verzonken en sneed uiterst langzaam in haar fruit dat ze morgen mee zou nemen naar de universiteit. Ze wist niet waaraan ze dacht alleen was één ding zeker. Ze kreeg die man maar niet uit haar gedachtes verbannen. Hij zat haar dwars en leek haar overal naartoe te volgen. Waar ze ook keek of waar ze ook was hij drong haar gedachtes keer op keer binnen. Ze keek opeens scherp op toen ze zich niet meer alleen voelde. Ze voelde een paar ogen op haar rug branden en verstrakte daarmee haar grip rondom het mes dat ze vasthad. Haar hart hamerde als een razende tegen haar ribben toen ze iemand naar binnen hoorde lopen. Ze probeerde zichzelf nog te overtuigen van het feit dat het Anna was alleen verdrong ze die gedachte meteen.

Anna kon onmogelijk rond dit tijdstip nog in het huis ronddwalen. De oude dame was op leeftijd en zat aan de slaappillen. De passen leken in kracht toe te nemen. Zijn aanwezigheid nam in sterkte toe. Een onaangename koude tinteling onttrok zich over haar ruggengraat toen ze gevaar voelde dreigen. Ze probeerde zichzelf nog bij bedaren te houden maar draaide zich meteen in een ruk om toen ze iemand haar territorium voelde binnendringen en hief het mes dreigend in zijn gezicht. Haar intuïtieve daad zette ze meteen stop toen ze in zijn ogen keek. Ze bevroor en leek haast vastgenageld aan de vloer. Ze werd van haar stuk gebracht en knipperde nog een paar keer om het beeld voor haar ogen te verscherpen. Droomde ze?

Hij had haar zet aangevoeld maar wat hoopte hij toch dat ze hem recht in het hart zou steken. Misschien had hij daarmee een reden om haar vader af te branden. Of was het heffen van een mes in zijn gezicht voldoende om hem tot het uiterste te drijven? Dit zicht beviel hem immers niet. Vooral niet omdat ze de dochter van zijn aartsvijand was die hem zo kon vermoorden. Ze liet het mes verbluft zakken en nam toen een stap naar achter. Ze herkende hem, hoe kon ze hem zelfs vergeten na die bewuste dag waarin ze tegen hem aanliep? 'I-ik-.' Stamelde ze geschrokken. Hij stond in levenden lijve voor haar neus. Ze probeerde zichzelf er nog van te overtuigen dat ze de man voor zich verbeelde alleen sloeg ze de bal mis met zijn zet.

Hij zei niets maar dronk slechts ijzig kalm van zijn glas water die op het aanrecht stond zonder zijn blik van haar af te scheuren. Hij legde zijn lege glas in de gootsteen en streek daarmee langs haar heup. Ze bevroor. Haar nekharen gingen fier overeind staan en haar knieën knikten. Deed hij dit expres? Zijn gelaat was nog steeds even koud en vertrok zich niet. Ze nam een stap opzij en schudde toen haar hoofd. 'H-het spijt me. Ik dacht-.'
'Dat ik een indringer was?' Maakte hij haar zin af. Ze viel stil en knikte uiterst langzaam. Hij lachte schamper en keerde zich van haar weg. Zijn gelaat werd nog voor de helft door het maanlicht bellicht dat in een gulp via het keukenraam naar binnen scheen. 'Misschien ben ik dat ook.' Zei hij dubbelzinnig.

Doelend naar het feit dat hij haar leven binnendrong om deze overhoop te gooien. Hij voelde dat ze zich niet op haar gemak voelde. Zijn blik zat immers op haar blote benen gebrand die ze nerveus kruiste en probeerde te bedekken. Verward schudde ze haar hoofd toen hij haar weer aankeek. Diezelfde bloeddorstige blik dwarsboomde haar en joeg haar de stuipen op het lijf. Waarom was ze zo bang voor hem? Waarom miste haar hart een slag als hij haar benaderde of haar simpelweg aankeek? Ze wist hier geen antwoord op te vatten wat niet wegnam dat hij toch onder haar huid kroop en haar dwarszat. 'Ik had je niet moeten laten schrikken.' Zei hij uiteindelijk toen hij de angst in haar ogen had gelezen.

Ze probeerde zichzelf er nog van te weerhouden zich kwetsbaar op te stellen in zijn bijzijn alleen was dit kennelijk mislukt. Ze weigerde zich nogmaals klein te voelen door de intimiderende man. 'Ik dacht dat je een indringer was.' Maakte hij af. Hij viel haar in de rede. Ze stond opeens scherp toen ze doorhad dat hij niet achterlijk was. Hij was sluw en dacht vast tien stappen vooruit voordat hij iets zei. 'Wat maakt je zeker dat ik dat niet ben?' Vroeg ze bedeesd. Ze kaatste daarmee de bal terug. Hij moest lachen om haar woorden, cynisch had hij zijn handen in zijn broekzakken gestoken en haar lichaam in zich opgenomen die gehuld zat in een rode nachtjapon. 'Ik woon hier, ik weet wie zich onder mijn dak bevindt en wie niet.' En daarmee liet hij een bom inslaan.

Het drong opeens tot haar door dat ze zich onder zijn vleugels bevond. Hij was de eigenaar van het paleis waarin ze zich bevond. Ze realiseerde zich opeens dat dit het monster was dat ze stiekem vervloekte. Haar blik schoot naar de grond. Hij kon haar lezen en wat deed het hem goed door te hebben dat ze overgeleverd was aan zijn genade. Wat was hij toch trots om het feit dat ze doorhad dat ze verwikkeld zat in zijn machtsspelletje. 'H-het spijt me voor dat mes.' Zei ze rustig. Hij zei voor even niets. Misschien stond dat mes symbool voor hetgeen dat hun verbond. Misschien was haar wapen wel de das die haar zou strikken. Hij kon aan niets anders denken dan aan haar vader wanneer ze hem aankeek.

Haar onschuldige grote groene ogen deden dat stukje van zijn leven weer opborrelen. Het deed die bewuste dag opborrelen waarin haar vader zijn moeder had onteerd. Getraumatiseerd en getekend voor het leven zat ze nog steeds vastgeketend aan haar ziekenhuisbed. Razend scheurde hij zijn blik van haar af om haar nu niets aan te doen, om zichzelf er simpelweg van te weerhouden haar nu niet vast te grijpen om zijn moeder nu op dit moment te berechtigen. Ze had hem nog kortstondig aangekeken en ademde langzaam weer uit toen hij zich uit het niets omkeerde en wegliep. Ze besefte nu pas dat ze al die tijd haar adem had ingehouden. Het deerde haar zelfs niet dat hij haar excuses niet aanvaarde. Of was dit de manier waarop hij stelde dat het al goed zat? Hoe dan ook, hij bleef een raadsel in haar ogen. Een raadsel waar ze haar vingers niet aan wou branden.

Hi beautiful

Laat dat sterretje voor me shinen!