Forbidden

10

Safia nam een stap terug. De tranen die ze uit pure onmacht voelde opwellen drukte ze met man en macht weg. Ze zou over haar lijk niet huilen in zijn bijzijn noch wou ze laten merken dat hij haar zojuist tot op het bot vernederd had. Zijn ogen zaten nog steeds op haar beeldschone gezicht gepind. Veel had hij niet nodig om haar tot het uiterste drijven bedacht hij zich. Ze was dan ook nog eens aanlokkelijk voor haar scherpe tong die haar vroeg of laat de kop zou kosten dacht hij bitter. Haar ogen dwaalden af naar Anna en vervolgens weer naar Adam voordat ze bedrukt de trap opstormde richting haar kamer. Adam stak verveeld zijn handen in zijn broekzakken en keek vervolgens naar Anna dat zich van commentaar ontzegde. Dit was niet het juiste moment alleen was de aangeslagen toestand van Safia voldoende om haar te doen twijfelen. 'Wil je wat zeggen?' Vroeg Adam geïrriteerd. Anna schrok op door zijn toon en knikte vervolgens uiterst langzaam. 'Dat had niet gehoeven.' Zei ze bedeesd. 'Heeft ze je geleerd hoe je je mond moet opentrekken?' Vroeg hij ijzig kalm. Anna bevroor. Ze wist niet wat hem bezielde dat hij dit gedeelte ook op Safia stak. 'Ze werd me toevertrouwt. Ik wil haar niet wegjagen.' Probeerde ze nog waarop hij haar straal voorbij liep. Haar woorden compleet negerend, alsof ze lucht was en zojuist niets zei. Hij liep door naar de tuin en haalde voor kort diep adem. Een cynisch lachje rolde over zijn lippen toen hij aan de woorden van Anna dacht. Hij wou haar wegjagen en haar niet de mogelijkheid bieden om uit zijn klauwen te ontsnappen. Het vuur dat zich in het diepste van ziel bevond was vernietigend. Hij was niet van plan om haar te sparen, niet nadat ze hem ferm had uitgedaagd tot een strijd die hij met liefde met haar aan zou gaan. Het beeld van zojuist zat nog steeds op zijn netvlies gebrand en voordat hij daar erg in had dwaalde zijn blik opnieuw af naar haar balkon waar ze ditmaal ook stond. Woede en verdriet was af te lezen van haar gelaat. Ze had haar ogen dichtgeknepen in een opwelling om haar tranen binnen te houden. De bloeddorstige blik in zijn ogen ontging niemand. Sterker nog, hij had haar zojuist uitgekleed met zijn ogen. Safia haalde diep adem en opende vervolgens haar ogen die meteen de duisternis van zijn ziel vonden. Ze rechtte meteen haar schouders toen ze hem nogmaals zag. Alsof dit moment een déja-vu was naar laatst toen ze overrompeld op haar balkon stond. Was dit het dan? Vonden ze elkaar altijd op deze wijze terug na een onenigheid? Alleen was het ditmaal anders besloot ze giftig. Normaalgesproken was dit het punt waarop Safia terug naar binnen zou lopen alleen bleef ze vastberaden staan. Haar gifgroene ogen hielden zijn vezels niet ongeroerd. Hij wou zich met liefde branden aan haar vuur alleen was dat andersom niet het geval. Ze wou bij hem weg maar bleek keer op keer weer naar hem toegetrokken te worden. Beiden waren in zichzelf gekeerd en weigerden een einde te brengen aan hun strijd dat moordend was. Ze wouden zoveel zeggen maar kozen er bewust voor om te zwijgen. Safia was nog steeds bitter om het feit dat hij had lopen graven in haar leven. Sterker nog, ze wou zich aan het raadsel wagen dat Adam Benali heette. Adam daarentegen zou haar niet onvernederd laten. Hij was erop uit om haar trots en eer niet onaangetast te laten. Ze zou hem vrijwillig geven waar hij zijn zinnen op had gelegd, besloot hij giftig.

______

Hi sweetheart

Zou je een sterretje willen achterlaten? Zou ik super lief vinden!

Dikke kus

Xx