KÖRDÜĞÜM

YARA BANDI

Gözlerimi açamıyordum.Elimi başıma doğru götürdüm.Elimin üstünde de bir şeyler vardı.

'O iyi olacak mı?'gelen ses erkek sesiydi.

'Sinir krizi geçirmiş.Sakinleştirici verdik fakat psikolojik bir destek almanızı tavsiye ediyorum.Basit bir sinir krizinde bile bu duruma gelmiş.Sonrası için bu durum tehlikeli olabilir.'farklı sesler duyuyordum.

Kapının kapanış sesiyle gözlerimi açtım ve beyaz ışık görüyordum sadece.

'Öldüm mü lan ben?'dedim kendi kendime.

Etraftan gelen gülme sesiyle kafamı çevirdim.Gördüğüm kişi Araf idi.

'Ölsek bile gittiğimiz yer aynı olacak lan.Cehennem.'dedi ve kendi kendine bu esprisine güldü.

'Cehennem.'diye tekrarlayıp ben de gülmeye başladım.Gülmem kahkalara dönüştü.Gözlerimden yaşlar akarken ben hala kahkalarla gülüyordum.

Araf'ın gülmesini kesip bana doğru yaklaştığını gördüm.

Yanıma oturup elini omzuma koydu.

'Sen iyi değilsin.'dedi kendinden emin bir şekilde.

Bu çocuk hala benle konuşacak yüzü nerede buluyordu acaba.

'Aaa iyi değil miyim?Güzel görünmüyor muyum yoksa tüh çok üzüldüm.'dedim ve etrafıma bakarak fırlatacak bir şey aradım.

Masanın üzerindeki su bardağını elime alıp havaya kaldırdım.

'Sen nasıl benimle burada olabiliyorsun ya!?Sen niye hala benim yanımdasın!'bağırmamla Araf'ın savunma pozisyonuna geçip ayağa kalkması bir oldu.

Böyle bir tepkiyi o da beklemiyordu sanırım.Elimdeki bardağa bakıp tekrar bana baktı.Atıp atmayacağımı kestirmeye çalışıyordu sanırım.

'Hiç acımam,atarım.'

'Bana kıyabilir misin sen ya?En son bana ilanı aşk ediyordun kapımda hatırlatırım.'

Cümlesini bitirmesiyle elimdeki bardağı durduğu yere gelecek şekilde fırlattım.

Hızlıca yer değiştirdi böylece bardaktan kurtulabildi.

'Deli misin kızım sen!İki dalga geçtik manyak.'anın şokuyla kırılan cama bakıyordu.

'Sen bu durumla bile nasıl dalga geçebiliyorsun ya asıl sen manyaksın.Mazoşist seni.'

'Ben durduğum yerde mazoşist oluyorum sen bardak fırlatıp normal mi oluyorsun?'

'Araf seninle konuşmak istemiyorum.Seni görmek dahi istemiyorum.'

'Etrafında benden başka kim kaldı?'

Sorduğu soruya acı bir şekilde güldüm.Dolan gözlerimi kaldırarak 'Sen ne zaman benim yanımdaydın da şimdi olacaksın ya?'

Cevap verecek gibi ağzını açıp kapattı ve yutkundu.'Yorum yok.'dedi duygusuz bir ses tonuyla.

'Kaç tabii en iyi yaptığın şey.'

Canı sıkılmış bir şekilde ellerini pantolonunun cebine koydu ve 'Üzgünüm sen istesen de istemesen de eve dönene kadar benimlesin.'

'Ev mi?Bir şey itiraf edeceğim sana.Ben şimdiye kadar hiçbir yerde evimdeyim gibi hissetmedim.'

Söylediğim cümleyle arkasındaki duvara yaslandı ve kıstığı gözleriyle bana baktı.

'Başkalarından bir şey bekleme.Neva senin sorunun bu.İnsanlara kucak dolusu sevgi veriyorsun ama değmeyecek insanlara.Değmediklerini bile bile sevmeye devam ediyorsun ve beklentiye giriyorsun.Bir gün seni sevmelerini bekliyorsun.'