KÖRDÜĞÜM

KORKU

Bazı sabahlar hiç olmaz.Güneş doğar ve batar.Günler geçer.Ama sen hep o günde kalırsın.Kafan orada,ruhun orada.Bir güne hapsolmuşsundur.İçimde elle tutulabilecek bir boşluk vardı.Gün doğana kadar Araf'ın nefes seslerini dinleyerek uyumaya çalıştım fakat her gözümü kapattığımda o adamın gözlerini gördüm.Gözlerimi kapatmaya korkuyordum.

Araf'ın göğsüne düşen gözyaşlarımı hemen silerek kendimi toparladım.Neva toparlan.

Burada olmaz.Araf'ın yanında olmaz.Bütün yaşadığım travmalarım canlanmıştı.Sürekli üstünü örttüğüm,düşünmek istemediğim sakladığım şeylerden kaçamıyordum.Hepsi tek tek kafamın içinde dolaşıyordu.Beni rahat bırakmıyorlardı.

Bir krizin başlangıcında olduğumu anladım.

Araf'ı uyandırmadan yataktan çıktım.Gözyaşlarımı durduramıyordum.Odaya bakarak beni sakinleştirecek bir şey aradım.

Masanın orada duran şeyi görmemle sanki her şey bitmiş gibi gülümseyip ona doğru yaklaştım.Belki de benim dermanım buydu.Hiçbir şey olmamış gibi yapmak belki de aptallıktı.

Masanın üzerindeki silahı elime aldım ve son kez Araf'ın çocuğu andıran masum yüzüne bakıp odadan çıktım.

Evin dış kapısını da sessiz bir şekilde kapattım.Biraz yürüdükten sonra eve uzaktan baktım.Cidden güzel bir evdi.Mutlu bir aileye sahip olarak bu evde yaşamayı çok isterdim.

Annemi düşündüm.Beni her zaman mükemmelleştirmeye çalışan annem.Sürekli birileriyle kıyaslayan,'en'lerin hepsinin olmamı istedi annem.En güzel,en zeki,en komik,en çekici...Saymakla bitmeyecek bir listesi var benim için.Belki onun için ben hayal kırıklığıydım,hayatımdaki birçok insan için olduğu gibi.Beni sormak yerine,kilo alıp almadığımı soran annem.

Ben sadece karşılıksız olarak sevilmek istedim.Çıkarsız,yalansız,dolansız...Sadece beni ben olduğum için seven bir insan.

Babamı düşündüm.Sadece varlığıyla olan babamı.Hiçbir sorumluluk almayan,hayatıma asla karışmayan.Asla önümde ya da arkamda olmayan babamı.Onun için her şey işiydi.Ve son öğrendiklerimden sonra annemi aldatan babamı.Bir söz vardı ya.'Baba dediğin zaten hep yarım kalmış bir kelimedir.'Bu söz benim babam için de geçerliydi.O karşılıksız sevgiyi babamdan da göremedim.

Bu yüzden hep beni sevdiğini söyleyen,iyi davranan herkesin beni cidden sevebileceğine inanıyorum.Beni koruyup kollayabilecek birine sürekli ihtiyaç duyuyorum.Benden daha olgun birini istiyorum.Bütün ilişkilerimde bu mantıkla düşünüp hareket ettim.

Belki de bunları da bırakmanın zamanı gelmişti.

Sahilde yavaş yavaş adımlar atarak yürüyordum.

Elimdeki silahın ağırlığıyla kendimi daha iyi hissetmeye zorladım.Bunu yapabilirdim.

Kumlara oturarak dalgaların sakin sakin kıyıya vurmasını izledim.

Araf'ı düşünmüyordum.Araf benim için bir pişmanlık ya da unutamayacağım bir hatıra değildi.Araf benim için yarım kalan bir aşktı.

Gözyaşlarım o kadar hızlı akıyordu ki artık görüşüm de bulanıklaşmıştı.

Silahı boynuma dayadım ve gözlerimi kapattım.

Her şeye bir son veriyordum artık.

Artık daha fazla üzülmeye gerek yoktu.Hiçbir şeyi değiştiremiyordum çünkü.Sürekli aynı yerde tökezleyip duruyordum.

Derin bir nefes alarak tetiğin üstündeki elimi yavaşça çekecekken elime gelen ıslaklıkla ne olduğunu anlamaya çalışarak gözlerimi açtım.

Islaklığın ne olduğunu görmemle kahkamı patlattım.Silah tutan elime kuş sıçmıştı.