KÖRDÜĞÜM

KALDIĞIMIZ YERDEN

Arabaya bindik.Araf şoför koltuğuna geçti ve arabayı çalıştırdı.Ara sıra aynadan beni kontrol ediyordu.Gözyaşlarımı durduramıyordum.Geçtiğini,atlatabildiğimi sandığım,görmezden geldiğim hislerim ve korkularım yeniden su üstüne çıkmıştı.

Sanırım yaklaşık yarım saat sonra kırsal bir yerdeki iki katlı evin bahçesine geldik.Araf arabayı park edip aşağı indi ve gelip kapımı açtı.

Çevreyi inceleyerek dışarı çıktım.

'Burası neresi?'

'Yalnız kalmak isteyeceğini düşündüm.Ender ile arada kafa dağıtmak için geldiğimiz yerdi burası.'

Gözlerinin içine baktım.Bütün söylediklerini samimiyetle söylediğinden emin oldum.Gözler yalan söylemezdi.Hafifçe gülümseyerek başımı teşekkür ederim der gibi öne eğip kaldırdım ve eve doğru yürüdüm.

Araf sessizce peşimden ilerledi.Eve girdik ve ben bir şey söylemeden üst kata çıktım ve Araf'ın odası olduğunu tahmin ettiğim odaya girdim.

Hala onun gibi kokuyordu.Aynadan göz ucuyla kendime baktım.

Kendimi tanıyamıyordum artık.

Berbat haldeydim.Makyajımın hepsi akmıştı,gözlerimin altı simsiyahtı.Yanağım kızarıktı yediğim tokattan dolayı.Karnım hala kanıyordu.Üstümdeki Araf'ın ceketini çıkarttım ve duşa girdim.

Yıkanınca bütün pisliklerden,kötülüklerden arınacak gibi hissediyordum.Hepimiz annelerimizin karnından günahsız bebekler olarak doğmamış mıydık?İnsanlar nasıl bu kadar kötü olabilirdi?Hayatta yaşadıklarıyla mı bu hale gelirlerdi yoksa günahsız diye bir kavram zaten yok muydu.

Bu düşüncelerle duştan çıktım ve iç çamaşırları geri giydim.Karnımdaki yara hala kanamaya devam ediyordu.Gardıroptan Araf'ın en küçük şortlarından birini aldım ve giydim belini katlayıp düşmemesi benim için yeterliydi şu an görünüşüme önem vermiyordum.

Üstüme de siyah düz bir tshörtünü giydim ve yatağın ucuna oturdum.

Yaşananları düşündüm.

Araf biraz daha gecikseydi bugün apayrı yerlerde olabilirdim.Yeniden bu korkuyu yaşayabilirdim.Gözlerimi kapatınca hala yaralı yüzün suratı aklıma geliyordu.

Kapının tıklanma sesiyle irkildim.

'Araf?'diye seslendim.Evdedir diye umuyordum.Beni bırakıp gitmesinden korkuyordum.

'Benim Neva.İçeri girebilir miyim?'duyduğum sesle rahatlamıştım.

'Girebilirsin.'

Elinde ilk yardım çantasıyla gelmişti.Gözleri yüzümün her noktasında geziniyordu.İyi olup olmadığıma karar vermeye çalışıyordu sanırım.Yatağın diğer ucuna oturdu ve bana dönerek 'Yaranı temizlesek iyi olur.'dedi.Bütün cümlelerini benden izin almak istiyor gibi söylüyordu.

Kafamı salladım ve üzerimeki tshörtü çıkarttım,sütyenimle kaldım.Araf çantadan çeşitli sıvılar çıkartıp pamuğa döktü ve biraz daha yaklaşarak yavaşça yaranın üzerinde gezdirdi.

Pamuk vücuduma değer değmez 'ıh'diye inlemeden yapamadım.Canımı çok acıtmıştı.Çıkarıdğım sesle Araf daha nazik yapabilirmiş gibi pamuğu milim milim vücuduma değdiriyordu.

Temizledikten sonra çıkarttığı sargı beziyle yaranın üzerini kapattı.Ara sıra çıplak tenime değen sımsıcak ellerini hissediyordum.

Onun da bana bu kadar yakın olmayı istediğini sanmıyordum.

'Bitti.'deyip yanımdan çekildi.

Ayağa kalkacakken kolundan tuttum ve 'Otur.'dedim.

Çene kemiğini sıkarak yanıma yeniden oturdu.Gözlerime bakmıyordu.Yaşadığım şeyler için kendini suçluyordu.Ve şu an kesin tek düşündüğü şey adamı nasıl bulabileceğiydi.

İzin istemeden ellerini kucağıma aldım ve az önce yaramı temizlediği sıvıyı pamuğa döküp aynayı ve duvarı yumrukladığı için kanayan ellerini temizlemeye başladım.

Ona ilk dokunuşumda elleri titrese de şu an kontrol ediyor gibi görünüyordu.Çok dikkatli bir şekilde temizleyip sargı bezini sarmaya başladım.

'Neva ben ne diyeceğimi bilmiyorum cidden.Ben senden özür dilerim.Bunu bütün içtenliğimle söylüyorum.Ben sana yaşattıklarım için özür dilerim.Senin en ihtiyacın olduğun zamanlarda bile başka şeyleri bahane ederek senin yanına gelmedim.Ama ben naparsam yapayım sen her defasında benim yanıma koşarak geldin.Bu durumda bile benim yaralarımı temizliyorsun.'sanki içindeki yıllarca sakladığı çocuk konuşuyordu.Benim bir zamanlar aşık olduğum çocuk.

'Araf ben seni suçlamayı çoktan bıraktım.Çünkü sen bir şeylerin farkına varsan da bu hiçbir şeyi değiştiremez.Bizim yollarımız baştan ayrıydı zaten.Ben seni hayatımın merkezine koydum fakat sen orada duramadın.Bugün olanlar için de kendini suçla ya da suçlama.Vicdanını rahatlatmak için sana süslü sözler söylemeyeceğim.Bana o adamı bul.O adam beni bulmadan önce sen onu bul.Bu benim için yapabileceğin en iyi şey.'

Söylediklerimi pür dikkat dinledi ve kafasını salladı.Sargısı çoktan bitmişti.'O adamı bulup hesabını keseceğim.Bu süreç içerisinde senden ricam Neva lütfen gözümün önünden ayrılma.Bu iş bitene kadar birbirimize katlanmak zorundayız.Ben senin zarar görmeni istemiyorum.İstanbula seni aynı Neva olarak götürmek istiyorum.'

Gözümden akan yaşa engel olamadım ve başımı salladım.Bana asıl zararı hep sen verdin diyemedim.

'Saçlarını kurut hasta olacaksın.'

'Ben saç kurutmayı sevmiyorum.'

'Ama hasta olacaksın.'

omzumu silkerek cevap verdim.Umrumda değildi.

'Hiç değişmemişsin.'dedi ve gülümseyerek kalkıp çekmecesinden saç kurutma makinesini çıkarttı.

Prize fişi takıp yanıma geldi.

Bu anda kalabilmeyi isterdim.Gözlerimi kapatarak Araf'ın saçlarımı tek tek sanki kırılacak bir cam parçası gibi kurutmasını hissettim.

Ne kadar geçti bilmiyorum ama makinenin çıkarttığı sesten dolayı uykum gelmişti.O makineyi yerine koyarken ben de yatağın başına doğru kayarak kafamı yastığa koydum.

Gözlerim hala kapalıydı.

Araf ise gelip üzerime pike örttü ve gece lambasını kapatıp gidecekken kolunu yakaladım.

'Gitme.Tek kalmak istemiyorum.'dedim.

Tek yatamazdım.Her gözümü kapattığımda o yüzü görüyordum.Vücudumdaki ellerini..Midem bulanıyordu.

Araf kolundaki elimi çekmeden yatağın boş tarafına oturdu ve ayaklarını uzatıp sırtını yatağın başlığına yasladı.

Kolunu başımın altına yaslayıp beni kendi göğsüne çekti.Diğer elimi de Araf'ın göğsünün üzerine koydum.

En son hatırladığım şey ise Araf'ın saçlarıma öpücük kondurup 'İyi geceler.Ben hep yanında olacağım,korkma.'sözleriydi.