KÖRDÜĞÜM

A3

Birbirlerini tanıyor olmalarına şaşırmıştım.İkisinin de kaşları çatıldı.Araf bizim olduğumuz tarafa doğru gelmeye başladı.Tam önümüzde durdu.

'Karşıma bir dahaki sefer çıktığında seni öldüreceğim demedin mi olum sen bana?'dedi alaylı bir şekilde sırıtarak Emir'e.

Emir'e döndüğümde kasıldığını gördüm.Çenesini sıkıyordu,elimdeki eli de terlemişti.

'Senin ne işin var burada?Ne haltlar çevirmeye geldin yine orospu çocuğu!'dedi sinirle.

Aralarında ne geçmişti bilmiyorum ama Araf yine hınzırlık yapmıştı.Tipinden anlaşılıyordu.

Araf omzunu silkerek kafasıyla düğünü gösterdi.

'Düğüne geldik.Tebrik etmezsem içimde kalırdı onca yolu senin için geldim piç herif insan teşekkür eder.'dedi hala gülüyordu.

Emir öne doğru atılacak gibi oldu ama elimle çektim onu.Benim için gelmiştik bunu açığa çıkmasını istemiyordum ama kavga etmelerini de istemiyordum.

'Ne bok yemeye geldin lan?Neva sen bu itle beraber misin?'dedi ve bana döndü Emir.

Yerde olan bakışlarımı Emir'e doğru çevirdim.Ne yalan söylesem diye düşünüyordum.Doğruyu söylemeye karar verdim.Bilmiyorum neden ama o bana güven veriyordu.

Elimdeki elini sıkarak 'Babanla görüşmeye geldik Emir.'dedim göz temasını kesmeden.

Kaşlarını çatıp 'Senin babamla ne işin olur ki?'dedi anlamaya çalışıyor gibiydi.

Elini bıraktım ve 'Birini bulmak için yardımı gerekiyor.'dedim ciddi bir sesle.

'Birini arıyorsunuz tamam.Senin ne işin var Araf burada?Kız senin neyin oluyor?'dedi gözlerini Araf'a çevirerek.Demek ki  o da geldiğimizden beri Araf'ın gözünü ellerimizden ayırmamasını fark etmişti.

Araf gülümsedi ve ayrılan ellerimize baktı.Bize doğru hareketlendi.Cebindeki sigara paketinden bir dal çıkarttı ve ağzına götürdü.Emir'in yanından geçerken 'Kız benim için hiçbir şey.'dedi ve çıkışa doğru yürüdü.

Hiçbir şey.Hiçbir şey.Hiçbir şey.

Hayatımda bir şey olduğum zamanlar çok azdı zaten.Hep siliktim.İnsanlar benimle eğlenirdi,gülerdi,ağlardı.Ama her zaman ilk terk edilen,vazgeçilen ben olurdum.Kalıcı olamıyordum sanırım.İnsanların benden vazgeçebilmesi kolaydı.Belki de her ortamda olduğum için herkes gittiğinde ben kendimi yalnız hissediyordum.Bu benim özgüvenimi kıran nadir şeylerden biriydi.Çünkü tek bırakılmayı sevmezdim.Tek kalınca kafamın içini dinlemek zorunda kalıyordum.O da bana daha büyük bir facia yaratıyordu.

Emir yeniden elime uzandı.'Dansımız yarım kalmıştı.'dedi ve beni çekerek piste doğru götürdü.Şu an eğlenceli bir yabancı şarkı çalıyordu.Ortam çok garipti.Her türden insan vardı.Her türden şarkı da vardı.

Hiçbir şey olmamış gibi dans etmeye başladım.Etrafımda şarkının ritimleriyle dans ediyordum.Kendimi hafif hafif salladım.Şarkı daha çok hareketlenmişti.Emir'in getirdiği shot bardaklarını kafama diktikten sonra kollarımı boynuna doladım ve kendimi sallamaya başladım.

Nasıl olurdu da birden bütün yaşanmışlıklarımızı unuturduk?Bütün ben yarın nasıl kalkacağım diye sonlandırdığımız o çökmelerimizden,ağlayarak uyuduğumuz gecelerden ya da kahkalarla ağladığımız anlardan bu anlara.Hayat böyleydi.Hayat unutmadan yaşanır mıydı ki?

Sanmıyorum.

Herkes deli gibi  yerinde zıplarken biz romantik bir şarkı çalıyormuş gibi sadece birbirimize bakıp yavaş yavaş kendimi hareket ettiriyorduk.Yakışıklıydı.Onu tanımıyordum fakat birçok kızın ilk görüşte aşık olabileceği bir adamdı.