AS #2: Need You Now

Chapter 6

GRACE

“Waiting for you. I guess?” Gosh. Hindi ko alam kung matutuwa ako kasi may maghahatid sa akin. At hindi ko na kailangang maghintay ng masasaktan. O kung maiinis kasi Wala namang dahilan para hintayin niya ako.

“Sana hindi mo na lang ginawa pa. Nakaabala pa tuloy ako,” masungit na sagot ko. I know I should be grateful for his kindness. Pero baka mamaya niyan ay may sumisi pa sa akin.

“Its my choice tho. Ayaw mo no’n? Free ride for today?” Then give me a playful smile. I rolled my eyes on his remarks.

“Thanks but no thanks. May iba pa akong pupuntahan.” I plan to visit kuya in hospital. Titingnan lang ang kalagayan niya bago umuwi. Update na rin. I’m not satisfied enough sa binalita sa akin ni ate.

“Ayos lang. Ihahatid pa rin kita,” matigas ang ulo niya. Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pa itong gawin. We don’t know each other. We are totally stranger. Not until he found my ID.

“Your so hardheaded. Umuwi ka na lang sa inyo at baka may iba ka pang gagawin. Makakaabala pa tuloy ako.” Lalagpasan ko na Sana siya. Mabilis na bumaba sa motor at binigay sa akin ang helmet.

“Look, if you think I have a bad intention to you, then you are wrong. Gusto lang talaga kitang ihatid. Nothing more. Nothing less. Plus, wala akong gagawin for tonight. So, here's. Accept it. Para naman hindi tayo matagalan pa sa pupuntahan mo.” He insisted. Mas lalo lang nilapit ang helmet sa akin.

I shake my head as disapproval. There’s no reason to accept it. I know na maganda ang intention niya at nagmamagandang loob lang. Pero ayoko ng issue. If part siya ng basketball team. There’s possible na famous din siya. Kahit his not a captain.

“Look. For you to trust me. Then, call your friend. He know me.” Raise my eyebrow to him. Kahit nagdadalawang-isip ay sumunod pa rin sa sinabi. I call Arabella. Three rings and she answer my call. I turn on the loudspeaker.

“Hey, Grace. What’s the matter? Napatawag ka yata?” She’s at the bar. Halata sa background music niya. Ang ingay ng place like sa bar. Mahilig siyang pumunta roon kapag magkasama sila ng boyfriend nila.

“Someone wants to talk to you,” hindi ko alam ang sasabihin. So, ipapasa ko na sa kaniya. Total siya rin naman ang nakaisip ng ideyang ito.

“Ow? Who?” Nilapit sa kaniya ang phone. Indicating to speak and he did.

“Hey, Ara. It's me,” that simple greet turn her into silent.

“Omg. Shaunne is that you?” Shaunne chuckle at her surprise voice.

“Yes, it's me.” I can na magkakilala pala talaga sila. The way the comfortably talk to each other.

“Wait. I’ll go outside to find a quiet place. I can’t properly hear you.”

Nanatiling nakatayo kaming pareho. Habang ang papahina na music mula sa kung saan siya ang naririnig lamang. Maliban sa mga tao na nasa paligid pa namin.

“Wait a minute. It means magkasama kayo ng kaibigan ko? Why is that thing happen?” Ngayon niya lang yata na-gets ang lahat.

Alam ko na mangyayari nito bukas. For sure ako na kukulitin niya lang ako. Ang sarap iwasan. But I know na hindi siya maiiwasan. Sapagkat siya ang kusang lalapit.

“What do you think?” Hindi ko alam kung nang-aasar ba siya o namimilosopo. Yet, not funny either.

Kahit siguro nilayo na niya ang phone sa kaniya. Rinig ko pa rin ang impit ng sigaw. “So, why do you want to talk to me? Is anything problem?”

Ngayon lang pumasok sa isip ko. Kung makapagtanong siya sa akin ay kanina. Parang hindi ganito ka-close. Iniisip ko nga na baka ay so-called fans siya ng lalaki. Then, it turns out like this? Haha. Funny naman ng kaibigan ko.