AS #2: Need You Now

Chapter 9

GRACE

“Do you want to watch the video, officer John?” I turn around to confirm who it is. To my shock, I can’t his here. What he doing at my place? At this time? Pero kung kanina pa siya, bakit hindi man lang nabasa ng ulan? How did he have a video on what happened?

“Why are you here?” Nakataas ang kilay na tanong ko sa kaniya. He a little bit pout at my question.

“To help you, perhaps?” Hindi siguradong sagot niya. My God. I almost roll my eyes kung hindi lang nagsalita ‘yong babae.

“What video are you talking about?” Hindi man lang makikitaan ng pagkatakot ang boses nito. Ang tapang naman talaga. Siguro iniisip niya na kaya niya pa rin itong lusutan. Easy in short.

“A video clip on how you create a public disturbance to her house. A video that shows you started a fight by slapping at her first. A video that you pulled a trigger on her. A video of her innocence. Are you ready to watch this?” A playful smile and voice visible in his face and eyes. Para bang natutuwa pa sa nangyayari.

I look again in officer John. He look confuse. Tiningnan niya muna ang babae bago naglakad palapit kay Shaunne. They watch the video na para bang walang ulan na pumapatak. Wow naman. Mayaman siguro ‘to kaya walang takot kung mabasa o masira man ang phone.

“Officers, arrest them all at dahil sa presinto.” He commanded. Apat sila lahat. May balak pa sanang tumakas ang apat na lalaki. Pero mabilis nagpakawala ng putok ang isang police. Dahilan para tumigil sila.

“You will regret this,” nanggigil ang kaniyang boses.

Humingi ng pasensiya si officer John sa naging action niya kanina. “Sadiyang nalito lang talaga ako kung Sino ang paniniwalaan sa inyo. Kaya naisip ko na lahat kayo ay dalhin sa presinto. Don’t worry, Miss Abiar. We will process this case hanggang sa makulang sila at pasimuno.” His voice full of assurance na para bang gano’n nga ang mangyayari.

“I hope na ganiyan nga ang mangyayari, officer John. Hindi ‘yong kabaliktaran pala ang patutunguhan nito,” once again he apology for what happen. Sumunod na lang daw ako sa presinto for complain. Para tuluyan na silang mabigyan ng kaso.

Pagkaalis nila ay humarap ako sa kaniya. “Why are you here? Don’t tell me napadaan ka lang. It's a way impossible,” inunahan ko na siya. Baka ‘yon pa ang idahilan niya. Hindi puwede ‘yon.

“I think, I give you answer later after you change your clothes. Are you not feeling cold or not?”I look at my shirt. Now I realized na manipis lang ang tela na suot ko. Baka ang suot kong bra. Gosh. Embarrassing. So, kanina pa pala ito?

“What’s the big deal? Why can’t you just answer my question directly para matapos na?” Naiinip na ako ah. Kahapon pa siya na kapag tinatanong ay tanong din ang isasagot. Nakakairita naman.

“Tita,” nawala ang atensiyon ko sa kaniya sa naging sigaw ni Melissa. Tumalikod ako at tiningnan sila. Nasa loob na ng bahay. Mukhang sa ilalim ng mesa dumaan ang mga ito. Wala namang ibang bukas kung hindi roon lang.

“Arg. Pumasok ka nga muna sa loob. Mamaya mo na sagutin tanong ko,” ang tagal kasing sumagot. Nilalamig na tuloy ako.

Wala akong pakialam sa mga tingin ng kapit-bahay namin. Hindi rin naman nagtagal at bumalik na sa kaniya-kaniyang bahay.

“Are you alright?” Agarang tanong sa kanila pagkapasok. Gusto ko man na hawakan sila ay pinigilan ko na. Basa pa ako. Baka magkasakit lang sila.

“Ayos lang po kami, tita. Ikaw po? Are you okay Lang?” Concern na tanong ni Melissa. Tumango ako sa sagot niya.

“Okay na okay ako,” okay nga ba ako? O masakit na ang katawan?

“Kukuha po muna ako tuwalyo mo, tita.” Mabilis na tumakbo paakyat si May. Bukas naman ang pinto ko.