AS #2: Need You Now

Epilogue

GRACE

"You think you can forgave us, Grace? You think everything will be okay?" We are here at the living room. After kung malaman na sina tita pala talaga ang narito, hindi mo na ako umuwi.

Not because I'm mad to them. Its just because I want to give them time and space to talk thoroughly. Usapan nila 'yon. Labas na ako sa ganoong bagay. And to avoid listening to their conversation, I need to go away.

Kina Shaunne muna ako nakitulog in the evening. Nag-message lang sa kanila for awareness in case na hanapin nila ako. I don't want to add up their burdens right now. Matindi na ang problema nila to fix our family. To be complete one again.

Pag-uwi ko, unexpected na nasa sala sila. Mukhang hinihintay pa ako.

"Yes, of course. Hindi naman krimen ang ginawa niyo para isumpa ko pa kayo. Everything will be okay po. You don't need to worry at all," in I was thinking. Tama rin naman ang ginawa nila.

Kung noon 'yon sinabi. Baka nag-rebelde na ako. Hindi pa maiintindihan ng bata ako ang tunay nilang sitwasiyon. Hindi pa matatanggap ang bawat rason.

"But we lied to you multiple times. You think-----"

"I think you just did the best decision in your life, ma. Lying to me, hiding the truth is the only way to avoid rebellious action. Is it a way to avoid so much trauma or something."

The only impact sa nangyari noon is natatakot na akong pumasok sa isang relasiyon. Thinking na baka mangyari rin sa akin ang nangyari sa pamilya namin. Maramdaman ang naramdaman ni mama noon.

Ayoko ng gano'n. Ayokong iwan ako ng isang lalaki dahil may iba na pala siyang iniibig. Para akong tinatraydor sa bagay na iyon. Hindi ko alam kung anong magagawa kung sakali man.

"Pero hindi enough 'yon. Hindi pa rin tamang maglihim sa'yo. Nakita ko kung anong naging epekto sa'yo no'n. Nasasaktan ako na tila naging trauma mo na ang nangyari. At hindi sapat na dahilan ang dahilan namin to justify your mental health that time," I can't blame her though.

Si mama ang nakakakita how much I cried every night for the next 3 months na iniwan kami ni papa. Kaya hindi ko siya masisisi if she's feel guilty on what happened way back before.

"Always remember, Grace. Lahat ng maling bagay, kahit sa tingin mo o nang iba ay may makabuluhan. Hindi pa rin sapat para gawin. Maaaring makakabuti siya. Pero may masamang epekto rin naman. Kaya dapat always balance the decision. Dapat may pagsasaalang-alang sa bawat hakbang na gagawin. Hindi kailangang sugod lang ng sugod." Hinahaplos ang aking buhok. Malumanay na nakatingin sa akin sabay ngiti.

"Pero kung gagawa man ng isang bagay na maaaring magdulot ng pagkakamali kahit papaano. Dapat lang na tanggapin ang pagkakamali at itama ito. Hindi pa huli ang lahat para itama ang lahat. Hindi pa huli para ayusin ang naging gusot. Hindi pa huli para buuin ang naging piraso. Sa paraang iyon, magiging malaya ang iyong kalooban."

A more piece of advice coming from them and I can't blame them. Sa tingin ko nga ay hindi naging sapat ang isang araw sa nangyaring pag-uusap. Parang kulang pa siya.

•••••••••••

A cold and fresh breeze of air welcome my face. Nakangiting nilalanghap ko ang hangin habang nasa ere ang mga kamay. Isang yakap mula sa likod ang mas lalong nagpagaan ng kalooban.

"You look like angel. Your face is light. Your lips is smiling. Your eyes is twinkling. Your body is relaxing. Your breath is such touching. Everything is okay now?"

Masayang humarap at sinalubong ang yakap niya. "Yes. Everything is okay now. And highly credits and thanks to you," malawak at matamis na ngiti ang ginawad sa kaniya. Base sa reaction, parang ayaw niyang tanggapin ang thank you ko, ah.

"There's no need to be thankful at. Wala naman akong ginawa ah," I pinch his nose. Pa-humble pa eh. Tinawanan ko lang siya sa sinabi.

Bumalik sa naunang posisyon. Letting him to hug me from behind. Gusto kong i-feel ang hangin at magandang scenario ngayon. We're at the seashore. Katamtaman ang lakas ng hangin, hindi masiyadong tirik ang araw, at tahimik anh paligid. Walang masiyadong dumadaan na sasakyan.

Katulad ng bawat hampas ng alon. Mababakas ang masakit ngunit malamyos na tunog. Nakakagawa ng ingay ngunit nakakagaan ng kalooban. Nagpapakita ang araw na siyang magbibigay ng sakit. Ngunit kalaunay kusang maghihilom.

Sa bawat hampas ng alon, sa bawat lapat ng init ng araw. Gusto kong sumigaw at mag-ingay. Pero ayoko. Ayokong mag-ingay ngayon.

Everything na nangyari is such refreshing. A lot of things I realize.

First, I learn to listen each side point of view.

Second, I learn to not easily jump to conclusions.

Third, if you don't want to hurt by your own thoughts base sa naririnig sa usapan ng iba. Umiwas na makinig kung yon ang mas nakakabuting decision.

Fourth, we should control ang emotion. This is the most hardest part na ang hirap iwasan. Madaling sabihin ngunit ang hirap gawin. Yet, we need to practice ourself. Mas nakakabuti siya kung kontrolado natin ang magiging emosiyon.

Fifth, analyze careful sa naririnig or nakakalap ng impormasiyong. Baka mamaya ay maging misunderstanding lang ang lahat. Isa rin Ito sa nagsisimula ng gulo o hidwaan. Hindi accurate ang mga information na nakakalap.

Six, try to share and listen the advice of someone. Sharing your problem to stranger or anyone close to you, makes yourself lighter. Mas magandang mailabas ang nararamdaman kaysa kimkimin to avoid more serious conflict within.

And lastly, be dependent and independent. Be independent to handle yourself by your own. Standing by your own feet. Creating a better decision by yourself and anything. Be dependent to someone you can rely on. Be dependent to share your thought or whatsoever and take their advices. That can make you create decision more critically.

Ang dami rin pa lang realization ang nangyari. Hindi ko man lang napansin ang bagay na iyon.

"Sa gitna ng unos, ikaw ang naging alon. Sa gitna ng matakas na sikat ng araw, ikaw ang naging ulap. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala 'yong mga advices. Sa panahong parang nasa baba ko, nasa tabi kita. Like when I need you now, your always go with me and gave some advice. Your such a great blessings from Almighty, Mi Amore." Hinawakan ang kamay niyang sa bewang ko.

"I will be always here. I love you so much, Mi Amore." He kiss my hair and the side of my cheek gently.

I know this is only the beginning of our relationship. We can still encounter more trial and challenges in the future. I hope we can conquer it all together.

Sa gitna ng mataas na sikat ng araw, handa siyang maging ulap. Gumaan lang ang aking pakiramdam.

This is Grace signing off. I hope this story give you an lesson and realization in life. Keep going and keep fighting.