AS #2: Need You Now

Chapter 23

GRACE

"Do you feel more better now? May natutunan ka ba?" The session last two hours long. Bawat salita ay may laman. Bawat salita may matutuhanan. Lahat kami na nandoon ay nagbahagi about romantic relationship.

May iba na masakit ang mga nauna nilang relasiyon. Pero hindi naging hadlang iyon para magmahal muli.

"Yeah. Lahat ng iyon ay magagamit ko." She tap my shoulder and bid goodbye. We split apart. Its time to go home right now.

Busy si Shaunne ngayon. Hindi niya alam na nandito ako sa isang session. Hindi ko na siya inabala pa ng sabihin niya kagabi na magiging busy for today. Isa pa, kaya ko namang pumunta rito. Sabay kami ni Cath kasi hindi pa ako familiar sa lugar.

I take a walk to freshen up more my mind. Even malapit sa highway. May malapit pa rin na park. Do'n na muna ako tatambay saglit. Mukhang hindi naman bawal ang bagay na iyon.

"Don't leave a trash. If you don't want to be bash."

There's a little bit huge sign plastered in the tree before we can go inside. My mini gate pa siyang nakalagay. So unique naman nito.

As I look up at the sky, I begin to recall everything how this started. Pleading for a sign if I should follow my heart this time.

Is it worth it trying for? Is he deserve to have a chance? Two questions. But hard to find an solution. Hindi ko alam kung sapat na ba ang mga ginagawa ni Shaunne para sa akin. Para masabi kong seryoso siya sa akin. I know I shouldn't doubt his love. But I can't blame myself too.

Napakurap-kurap ng may ulan na pumapatak sa balat. Oh no. I stand up and starting to run to find a place to stay for a while. Good thing there's a near by to stand by while the rain is pouring.

If I meet him today, next week will be good news for the both of us. He didn't know where I am. So, if possible we meet. That's an impossible to happen. Ang alam ko ay malayo rito ang pupuntahan niya.

Tuluyan ng bumuhos ang ulan. Madalang na lang ang mga sasakyan na dumadaan. May masasakyan pa kaya ako nito pauwi? Isang buntong hininga ang pinakawalan. Walang upuan sa nasisilungan ko. Kaya hangga't hindi titigil ang ulan, mananatili akong nakatayo rito. Sana lang hindi ako mangawit later.

Hindi rin naman nagtagal pa ang ulan at maya-maya wala na Ito. Nag-umpisa na ring maglakad para maghanap nh masasakyan. Hindi ko alam kung kailan na may dadaan dito. Ngunit naagaw ang pansin ng may bumusina sa likod ko.

"What are you doing here? Bakit ka nagpapaulan?" Ang nag-aalalang boses niya. Hindi ko maiwasang mapangiti. I think next week will be a good news.

Huminto siya sa tapat ko. "May pinuntahan lang ako malapit dito. Hindi na rin naman masiyadong maulan. Pawala na nga eh." Nilahad ang kamay sa ere. Para patunayan na wala ng masiyadong patak ng ulan.

"Kahit na. Wala ka pa naman kahit sobrero. Sakay na. Ihahatid na kita pauwi," wala ng reklamo pa. Sumunod na agad ako. Baka mamaya ay bumalik ulit ang ulan. Hindi natin sure.

"By the way, bakit ka napadaan dito? Malayo ang bahay ng barkada mo rito, ah." May gagawin silang project sa bahay ng barkada niya. Kaya hindi ako nasamahan dito.

"Pinuntahan ko lang pinsan ko. Inutusan ni mama na dalhan siya ng groceries. How about you? What are you doing here? Medyo malayo ito sa inyo."

"May pinunatahan lang na isang youth organization. Kasama ko kanina ang kaklase na si Cath. Nauna lang umalis at may pupuntahan pa." Kung wala siyang biglaang lakad ay baka kanina pa kami dumating sa mall. Mahilig ang babaeng 'yon sa window shopping.