AS #2: Need You Now

Chapter 13

GRACE

“Alam niyo? Masiyado lang talaga kayong ma-issue. Kaunti lang na galaw ay may masasabi na agad kayo.” Kahit nasa harap nila ay kumakain na ako. Wala eh. Nagutom nang masilayan ang pagkain.

“Basta kami? We smell something fishy,” ayan na naman sila. Kaya maraming umaasa rito sa amin dahil sa mga salita nila. Kaya kahit gusto kong maniwala ay impossible. Kabaliktaran sa mga sinasabi nila ang nangyayari.

Hindi na rin naman sila nangulit pa. Kaya peaceful lang ako. The class went smoothly. Even nakakaantok. Paglabas ay nasa labas na si Arabella with her boyfriend, Brylle.

“What’s bring you here, lovebirds? Parang naligaw yata kayo?” Knowing my best friend? Sa tagal naming magkaibigan. Bilang sa mga daliri ko kung ilang beses niya lang akong hinihintay sa labas ng pinto. At madalas ginagawa niya lang iyan kung may kailangan siya.

“Ahm. Wala naman. Gusto ka lang namin sunduin. Ayaw mo ba no’n?” Casual na sagot ni Ara. Pero hindi niya ako maloloko ay.

We start walking. Sumasabay lang ako sa kanila. I don’t know kung saan sila pupunta. Maybe sa canteen or sa garden. One thing for sure, hindi sa library. Parang allergic sila sa library.

“Where are we going?” Nalilitong tanong na tumingin sa kanila. This way is not the way of either canteen or garden. Sa kabilang department ito.

“Ahm. We forgot to tell you, besh. Dadaan tayo sa room nila Shaunne ngayon,” huh? Eh. Bakit hindi nila sinabi agad? Ayoko pa naman pumunta roon. Ang layo ng department nila. Narinig ko lang ‘yon sa mga kaklase ko kanina.

“How can you remember if you both busy? Busy sa paglalandian.” Tinawanan lang ako ng dalawa at patuloy pa rin sa paghaharutan. Akala mo wala akong sinasabi rito.

Turn back my attention to the way. “Bakit doon tayo pupunta? May kailangan ba kayo sa kaniya or vice versa?” Puwede naman namin siyang hintayin sa labas. Or sa parking area where his motor parked. Bakit kailangan pang kami ang pumunta?

Kung alam ko lang sana na dadaan muna sila roon ay hindi na sumama pa. Pupunta pa ako sa hospital ngayon. Dadalawin ko ‘yong nabugbog nakapatid.

“Both. May kailangan kami sa kaniya at may kailangan siya sa amin,” nakangiting sagot lang ng best friend. Eh. Sila lang pala may kailangan dinamay pa ako. Kung hindi ko lang siya kaibigan eh. Magrereklamo na ako.

“Bilis niyo na nga lang maglakad. Tigilan niyo muna ‘yang paglalandian ninyo. Nasa hallway pero PDA kayo,” nagtunog napipikon. But in contrary, ako na lang nahihiya for them. Pinagtitinginan sila ng ibang students. Especially, the freshmen. Wala talagang hiya ang dalawa. Mapapailing ka na lang.

Mabuti na lang ay nasa unahan ako. I ask kung saan ang exact room ni Shaunne. Cause honestly, I don’t know where is. Hindi ko naman talaga siya totally kilala. Even his surname is I don’t know. First name lang. Gano’n.

I stop at the close door. “They are in class. Hihintayin pa ba natin? Or baka naman puwede na ‘yan bukas?” Kung hindi lang ako nangako sa kaniya kanina na sabay kaming aalis ng campus. Baka kanina pa lang, nagpaalam na para mauna.

Hindi ko feel na maglakad-lakad ngayon. Knowing na may dadaanan pa ako. Pero okay na rin. To freshen up the mind.

“Hintayin na lang natin. Maya-maya class dismiss na rin sila.” Tumango na lang ako at sumandal sa pader. Nasa harap ako ng pinto. Habang ang dalawa? Nasa gilid ko lang. Naghaharutan na para bang walang Grace ang nag-e-exist sa tabi nila.

While waiting ay manonood na muna ako ng short clip sa Facebook. “Besh, may earphone kang dala?” Hinahalungkat ko ang gamit. Nagbabasakali na baka dala ko lang.