“You don’t need to feel sorry either. Your reason is valid. I can’t invalidate your feelings. Masiyado rin akong clumsy with my action. Pinapaniwala ko ang sarili na wala talagang kayo. Ginagamit ka lang niya para makaiwas sa akin. I was so selfish. But then. As I saw how frustrated he is. Hindi ko na pala mababago pa ang lahat.”
The sorrow of pain. Holding up the tears. Parang pumipiyok ang boses. Sad form of lips. Mas lalong double’ng pagka-guilty ang nararamdaman ko.
Sa mga nakalipas na araw na laging sariling emosiyon ang iniisip. May nasasaktan na rin pala. I am selfish? Selfish lang talaga siguro ako. Hindi lang namamalayan dahil mas inuuna ko iyong sariling emosiyon.
Habang tumatagal ang titig ko sa kaniya. Hindi maiwasang mapalunok. Kung na sasaktan ako. Nasasaktan din pala siya. Ang tanga ko na yata masiyado. There’s a higher possibility na nasasaktan na rin si Shaunne sa nangyayari. How I wish I can change everything. But I can’t.
“My parents and his parents... They planned to arrange marriage us. They’re thinking na may spark pa rin sa amin. They are thinking na kaya pa naming ibalik ulit ang pag-ibig. Kasi why not? We are both single naman daw. But little did they know. His not single anymore. Because he have you. He have you as his lady, as his woman.”
Nagtatalo ang isip sa ngiting pinapakita niya. Is it real happiness or a little bit sadness? Kung kanina napipigilan pa ang luha. Ngayon ay hindi na. Ngunit hindi niya ito hinayaang tumulo pa. Agad ding pinahid at winaksi. Dinadaan na lang sa tawa ang lahat.
Sa muling pagngiti. Nagkasalubong ang mga mata. Malawak ang ngiting ginagawad sa akin. Kasabay no’n ang paghawak sa balikat.
“Do you feel pity on me?” Gusto kong sumagot ng oo. Yes, I feel pity on her a little bit. But my mouth, my mouth doesn’t want to speak up. I have no choice but to remain silence. Like neutral.
“If you do, don’t be. Walang nakakaawa sa akin. Ako ang pumili ng ganitong sitwasiyon. Sariling desisyon ko ito. Sariling desisyon ko na umasang meron pa. Umaasa na maibabalik pa. Pero ngayon, tumigil na ako. Kahit anong mangyari, walang pag-asa pa rin.”
“Cause I realize na hindi na maibabalik pa ang nangyari sa kahapon. ‘Yon na ‘yon eh. May magagawa pa ba ako? Wala na.”
“Wala na nga ba? Or iniisip lang nating wala na. It's not all about love. It's not all about him. But it's all about us. Hindi lahat ng nakaraan dapat ng pabayaan o ano pa man yan. Tama ka. Hindi na natin maibabalik pa ang oras. Kung anong nangyari, nangyari na.”
I never expected na gaganahan pala ako sa usapang ito. Sa usapang magpapalinaw sa aking isipan. At maaaring makatulong din ito para maging maayos na ang lahat.
“Alam mo ba kung anong na realize ko sa usapang ito, sa naririnig ko? I realize na hindi na pa maibabalik pa ang nakaraan. Kung anong nangyari sa kahapon. Yon na.”
Kunot ang noo. Hindi na rin tumuloy pa ang luha niya. Parang hindi siya muntikang umiyak sa mga sinabi. But I’m happy at the same time jealous on her on how fast she can recover.
Kasi ako sa sarili ko, hirap na hirap pa rin hanggang ngayon sa bagay na iyan. Para akong walang matinong plano na tuloy.
“Pero may isang bagay tayong magagawa. Magagawa kung gustuhin nating gawin. Tayo ang gumagawa ng bawat hakbang. Kaya critical thinking is important. Hindi man maibabalik pa ang kahapon. Pero mababago ang kasalukuyan. Maaari rin itong maging lesson sa atin para hindi na maulit pa ulit.”
Masiyado lang yata akong naka-focus sa nakaraan. Masiyado lang akong kinakain ng emosiyon. Hinahayaang nakagawa ng maling desisyon dahil lang sa isang bagay na kaya namang solusiyonan. Pero nagpapakahirap at pinapalala pa ang lahat.
I thought I’m matured enough. Kasi I know how to be independent. Ayaw lang nila akong hayaan. Sa isang dahilan na ayaw nilang sabihin. Pilitin ko lang daw na malaman. Sariling sikap na ito.
But the truth is I’m not matured enough for everything. I was thinking na kaya siguro ayaw muna akong hayaan na maging independent because of my attitude or behavior. I have an trust issue. A trust issue na hindi na mapipigilan pa kahit anong gawin.
But then, so on. I realized right now everything. Maturity come when a lot of realization hit and we try to change for the better. Like makikinig muna sa both side before deciding.
“Alam mo ‘yon. Because of the past may matutunan kang bagay. Kapag may nangyaring conflict ulit ay mapapaisip. Like no. I should use my critical thinking. No, I should make a decision directly. I should consider this thing before this thing. Like that, like this.”
Hindi ko namalayan ang luhang unti-unting tumulo sa pisngi ko. Out of the blue, I’m starting crying. Kusang naglalabasan ang luha. She look worried at my state right now. May kinuha siya sa bag niya. Isang panyo at binigay niya ito sa akin.
“Thank you!” I stuffle my word. “You should not witness this,” I feel pity on myself right now. Pity kasi naging ganito yong outcome ng lahat-lahat. Is there a way to make it more better in the next day?
“Actually, you don’t need to apologise. It's normal thing. There's nothing to worry about it,” she’s starting fixing her things. Like she's ready to go.
“I assume this conversation make everything okay, right? Everything clear?” Nagdadalawang-isip ang mukha niya. Hindi sigurado sa bagay na tinatanong.
Little bit chuckle then nodded. “Yes, everything clear now. Thank you for this conversation. Thank you for the clarification. Highly appreciated, Cara!”
It seems odd talking with her. Yet, here we are. Having a normal conversation like we knew each other. Ang gaan niya lang kausap at hindi siya plastic. One thing I like sa isang tao.
Tuluyan na siyang nagpaalam. Hinayaan ko muna ang sariling manatili at mag-isip-isip. I need to think carefully right now before deciding what should I do next.
Everything will be okay. Hindi ako maka-decide what is right thing to do right now. Kung hindi ko sila nakakausap lahat. Hindi mapanatag ang kalooban ko kung wala ang mga salita nila. So, I really need to talk to them.
But how? I already talk to papa. I already heard his side. Who’s next? My mother or my boyfriend? Pero natatakot akong kausapin si mama. Natatakot ako sa maaaring sabihin niya.
Pero ano ba ang kinakatakutan ko? Wala akong dapat na kinakatakutan. I think, mas mapapadali na ang lahat ngayon na may kaunti na akong nalalaman sa nangyayari.
Yon lang naman ang kinakatakutan ni mama. Takot siya na baka kapag naalala ko ang nakaraan ay may mangyari na namang hindi maganda. Pero ngayong alam ko na. Maihahanda ko na ang sarili sa kung ano pa man ang tinatago ni mama. Without worrying what will happen. Kasi ito na ‘yon eh. Ihahanda na ang sarili.
Maaaring may higit pa silang dahilan kung bakit hindi nila sinabi sa akin ang totoo agad. Maaaring hindi iyon sinabi ni papa sa akin at balak niyang hayaan si mama na sabihin lang sa akin ang bagay na iyon.
Ngunit kung totoo ngang meron pa silang tinatago. At higit na may nakakagulat ito compare sa narinig ko. Kaya ko nga bang tanggapin ang lahat ng ito? Ano ba ang magiging reaction ko talaga?
Nakakakaba. Nakakatakot. Pero ito na ang reyalidad. At hindi na mababago pa kahit anong gawin. I fix my thoughts.
Two hours na ang nakalipas. Its already past 12. Kung uuwi ako ngayon, maaaring hindi ko pa rin sila makakausap. Tiyak akong wala na sila sa bahay ngayon. Pero bahala na. Subukan ko lang. Malay mo naman ay makakausap ko pa sila kahit saglit. Puwede naman kasing continuation later.
Hindi kalayuan ang bahay mula rito. Kaya pang maglakad. So, I decided na maglakad na lang. Dapat talaga sasakay para maabutan sila. Pero kung maghihintay pa ng masasakyan mas lalong matatagalan. Madalang ang sasakyan dumadaan dito.
Kunot ang noo. Salubong ang kilay. Namamawis ang palad. Kumakbog ang dibdib. Ewan ko ba. Pero kinakabahan ako. Kinakabahan ako sa mga possibleng makita o marinig.
Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako ngayon. Kanina naman ay okay na. Walang kaba o ano pa man. Kasi pinaghandaan ko na ang bagay na Ito. Hinihintay ko na ang bagay na ito.
Pero bakit ganito? Bakit bigla-bigla na lang akong kakabahan? May dapat ba akong ipangamba? O baka I’m just being paranoid?
Tama. I’m just paranoid. That's it. Nothing more. Nothing less. I take a deep breath before continue opening the gate. Pero habang palapit ng palapit sa pinto ay mas lalong double’ng kaba ang nararamdaman.
Ngunit isinantabi ko ang lahat ng iyon. Kinukumbinsi ang sarili na wala dapat akong ikakaba. Kasi wala naman talaga. Kakausapin ko lang naman sila. That’s it. The end.
Hindi ko alam na may bisita sila. Hindi ko napansin ang sasakyan ni papa. Pero bakit nandito siya? Kung kailan wala ako saka siya dadalaw. Alam niya naman na alam ko na ang totoo. Pero bakit kailangan niya pang dumalaw ng palihim dito?
Siguro right timing din ito para nakausap ko na sila lahat ng isang bagsakan lang. Hindi ko na kailangan magtakbo-takbo pa to hear their both sides. Kasi makakausap ko na sila sa iisang lugar na magkasama.
But I thought I was ready enough. Ready enough to hear their side. But why I’m feeling like this? Hanggang kailan ko ba mararamdaman ang ganitong bagay. Bakit tila pakiramdam ko ay ang dami nilang tinatago sa akin? Pakiramdam ko ay para na akong tanga. Ako na lang ang walang alam sa aming lahat. Reasonable pa rin ba yong nararamdaman ko?
“Alam na niya ang totoo. Hindi na natin kailangan maglihim pa sa kaniya. At alam nating pareho na karapatan niyang malaman ang totoo. Hindi ko sinabi sa kaniya, Gela. Alam kong ikaw dapat ang magsabi sa kaniya ng bagay na iyon at hindi ako. Ayokong pangunahan ka. Kaya hahayaan kong ikaw na ang magsabi sa kaniya ng totoo.”
“Kung magawang tanggapin ni Gian ang totoo. Sigurado akong magagawa rin ni Grace. I believe na kakayanin niya. At handa ako sa kung ano man ang magiging reaction niya. Matagal na. In the first place, kasalanan ko rin naman ang lahat.”
YOU ARE READING
AS #2: Need You Now
Teen Fiction"Don't love someone more than yourself if you don't want to break yourself apart." Grace raise believing that motto in her life. She find it lame when someone being so much crazy over love. Just because the reason that they need the man for their li...
