AS #2: Need You Now

Chapter 8

GRACE

"Kapag nangyari 'yon, titiyakin kong sa kulungan ang bagsak niyo," ganting sigaw ko sa kanila. Malapit lang ako sa pinto para malinaw na naririnig ang kanilang sasabihin and vice versa.

"Sa tingin mo kaya mo babae? Nagkakamali ka. Sino ba ang kinakapitan mo at ganiyan ka katapang? Walang wala ka sa kayang gawin ng boss namin." They laugh devilish. Akala mo naman may nakakatawa. Ngayon lumakas ang hinala ko na may lumilihis sa prinsipyo ng mga pulis. Nagpapabayad para sa making serbisyo.

"Ms. Abiar! Kung ako sa'yo. Bubuksan ko na ang pintong ito to settle everything. Ayaw mo ba no'n? Magkakaroon ng kapayapaan ang mga buhay niyo?" The familiar female voice made me stop. Where did I heard that voice? Hmmm. Let me think. Now I know.

"Police officer, hindi ko naisip agad na puwedeng ikaw pala ang kinakapitan nila. Nag-message pa naman sana ako sa'yo," the police officer na humawak sa kaso ni Kuya. Kaya pala alam nila agad. Kahit kagabi pa lang akong nagpunta.

"I'm here dahil magkakaroon na ng progress ang case ng kapatid mo. Are you not happy na ako na mismo ang lumapit sa'yo to close this case?" Pinagmukhang malungkot niya pa ang boses. Na para bang nababaliwala ang effort niya. Hanep na effort 'yan.

"I'm not happy officer. I know that my brother case will not be close. Rather, it will be more worst than what I expected. Right?" Isang Kalampag sa pinto ang sinagot nito.

"Malapit ng maubos ang pasensiya ko, Ms. Abiar. I'm talking to you nicely. But you treated me bad. I don't like it," tone like she's dismay of my attitude. Like I care after all?

"I did not say to like it, officer. But don't worry. The feeling is mutual. I don't like you, either."

"Matapang ka lang dahil hindi namin kayang buksan ang pinto. What if magharap tayo? Magiging matapang ka pa rin ba?" Mapanghamon ang kaniyang bawat salita. Pero kahit ano pa 'yan, hindi ako matitinag.

"You are only brave officer because you're a police woman and gun with you. Plus, you have an dog who barks Everytime to defend you. What if those things and scumbag is not with you? Are you still brave, officer?" Kung kaya niyang maghamon, kaya ko rin. Anong akala niya siya lang? No. No. They still don't know me. If inaakala nila na we share a same attitude of my brother. Then, they are wrong. We are completely different.

Mas matigas ang ulo ko. Mas mahilig pa akong maghamon ng gulo compare to him. Wala akong masiyadong kaibigan dahil tinatarayan ko. Wala akong manliligaw or boyfriend dahil mas maangas pa akong kumilos compare sa kanila.

At the age of 15, sumali ako no'n sa self-defense class. Si kuya ang nagpasok sa akin do'n. Sinang-ayunan naman ni mama. Makakatulong daw sa akin ang bagay na iyon. Akala ko nga mag-i-enroll din si kuya. But I was wrong. Ako lang mag-isa roon. Hindi rin naman nagtagal. Four months lang.

"Aba naman. Ginagalit mo talaga ako," isang putok ng baril ang nagpapitlag sa akin. Mabilis akong lumapit sa pader malapit sa pinto. If ever na may pumasok, tiyak akong masasaktan talaga. Kinuha ang kutsilyo sa bulsa.

Another shoot of gun, the doorknob broke. That's there que para makapasok sana. I'm ready na sugatan sila. Super ready. Tinulak na ang pinto at nakahinga ako ng maluwag when I realized na hindi lang ang doorknob ang may lock. Mayroon din sa ibang part ng pinto.

"Paano ba 'yan? Mukhang walang kuwenta 'yang baril niyo," isang sigaw Mula sa officer ang narinig ko. Inutusan niya ang mga kalalakihan na puwersahang sirain ang pinto.

I change my mind. I change my plan. Dalawang daanan ang meron kami. Ang Isa ay sa ilalim ng mesa. Connected pa rin naman. 'Yong pinto na binabaan ng magkapatid ay ni-lock ko 'yon. Para magmukha na walang dumaan. May isang pintuan pa sa ilalim ng mesa. Ito ang hindi masiyadong halata.