AS #2: Need You Now

Chapter 10

GRACE

“Of course not. He’s not my boyfriend okay? Where did you get they kind of words?” Wala namang nagtuturo sa kanila ng ganiyang bagay sa amin.

Sa mga kapatid ni ate Monique ay walang nagbabanggit ng ganiyan. Not sure nga kung in relationship na sila. But I less care about that kind of information.

“Wala po. Sige na po. Baba ka na po. Baka mainip na ‘yong bisita mo po,” parang pinagkakatuwaan pa nila ako. Pinipigilan ang maliit na tawa.

“Behave lang kayo rito. Okay?” They nodded at bumalik na sa paglalaro. I close the door and went down. Patapos na rin yata siya sa ginagawa.

“Sure ka bang kaya mo ‘yan or not?” Nang makita ko sa lapitan kahit parang nakakabit na ay nahihirapan pa rin siya. “Do you need help?”

“Yes, please.” He need help but didn’t bother to say earlier. Edi sana hindi muna ako umakyat. I follow what he said. Siya naman ang nakakaalam nito.

After a couple of minutes then..... “its done.”

“Finally. You can sit down now. Ako na magliligpit nito,” his not agree on what I said and pinipilit na tulungan pa ako. Pero hindi siya hinayaan. Ano ba siya sa bahay na ‘to? Don’t get me wrong. But I think it's more better if he will stop on what he doing.

Maya-maya rin ay tumigil na ang ulan. Napaka-moody naman pala ng kalangitan. Uulan, titigil, uulan, titigil. Bakit hindi na lang ginawang isang bagsakan ang lahat?

“Gusto mo bang ihatid na kita sa presinto?” Kababalik ko lang galing sa pagligpit ng mga gamit na ginamit. Medyo marumi pa nga ang kamay. Inaya ko siyang maghugas muna. Nakakahiya naman sa kamay niya.

“Ayoko. Umuwi ka na lang sa inyo.” Direct to the point answer. I’m not his responsibility after all. Hindi niya obligasiyon na ihatid ako Everytime na pupuntahan. His not my boyfriend after all.

“Are you really sure?” Ito na naman siya sa pagiging makulit. Is he can’t understand my word? Baka kapag nagpumilit na naman Ito ay pumayag ulit ako. His stressing me.

“Yes,” matamlay na sagot ko. Binigyan siya ng towel to dry his hands at bumalik sa sala.

“Where did you park your motor?” Hindi ko napansin ‘yon. Malapit na rin pa lang magdilim. Anong oras na ba? Hindi ko na tuloy napansin sa daming nangyari ngayon araw.

“Sa kabilang kanto kung saan ka nagpababa,” ow. Inakala niya siguro na doon banda ako nakatira.

“Hinintay ko lang ‘yong ulan na tumigil para naman mahatid sa’yo ‘yong ID. I didn’t know kasi na hindi niyo pala bahay ‘yon,” may kakaiba sa boses niya. Parang naiinis. Dapat ba siyang mainis o hindi? Kung hinintay niya lang sana ‘yong bukas o he message na lang me like the previous one. Edi sana there’s no problem. Arte rin kasi.

“Tita, can we go to Alexis? Sinabi pala naming babalik kami roon.” They we’re there couple pajamas.

“Sure. May pupuntahan rin ako.” Tinulungan silang dalhin ang mga gamit nila. Naghintay lang pala ang Ito na tumigil ang ulan bago magpaalam.

Sumunod si Shaunne sa amin. Siya na rin ang nag-lock sa pinto. Total siya naman ang huling lumabas.

“Ate Sharlene, pasuyo na muna sa mga bata. May pupuntahan pa po ako. Baka matanggalan akong umuwi at si mama. Hindi rin sigurado kung makakauwi ngayon si Ate Monique,” nasa loob na ang mga bata. Pagkarating namin ay pumasok na sila agad.

Ate Sharlene smile at me na parang naiintindihan niya ako. “Ano ka ba, Grace. Para ka namang iba at first time Ito. No worries. Mabuti na rin ‘to para may kalaro ang anak ko. Umalis na kayo habang wala pang ulan. Mag-ingat sa daan.”