“I’m sorry to make you feel all of that. Hindi ko sinasadya. I’m so busy to bring back my grades again. I feel like grounded akong gumamit ng ohone. Kasi sa tuwing sinusubukan ko, pinipigilan ako ni Cara dahil iyon ang utos ni Daddy. He thought na naglalaro pa rin ako ng online kagaya noon dahilan para maging distracted lalo. I’m really sorry.” He hold my hands. I look straight on his eyes.
“And about Cara. Yes. She’s my first love. My first heartbreak. Hindi ko rin itatanggi na sobrang mahal ko siya. But that’s only in the past. Kung ano mang meron sa amin ngayon, wala ng romantic spark. She’s now my friend and my tutor. Hanggang do’n na lang ang lahat.”
Nagdududa ako sa mga sinasabi niya. Nahihirapan akong maniwala ng buo. Pero hindi rin naman puwedeng gano’n na lang ang lahat.
“I promise. I will fix this. Hindi na ito mauulit pa.”
I accept his apology. I find valid a little bit. Siguro kung susubukan namin mag-work out ulit ang relasiyon magiging maayos na. Simula pa lang ito. Ito ang unang parang away namin at mabigat na agad. Grabeng pagsubok talaga.
Nasusundo at nahahatid na niya ako minsan. Na-a-update na niya rin ako kung anong oras start ng tutoring nila at kung saan. Minsan pa nga ay inaya niya akong sumama. Pero tumanggi ako. Ang kapal naman yata ng mukha ko kung gano’n.
Unti-unti bumabalik na kami sa dati. “Bukas ulit. Susunduin kita. Hintayin mo ako, okay?” Bumaba ako sa motor at binigay ang helmet.
“Make sure na hindi la mala-late sa pagsundo mo sa akin. Okay?” Muntik na akong ma-late kahapon dahil sa kaniya. Matagal niya akong nasundo. Mabuti na lang late rin ang first sub namin.
“Opo, my love.” Hinintay ko siya makaalis muna bago pumasok.
Nagiging gano’n ang panibagong routine. Ngunit hindi maiiwasan minsan na magkalabuan. Lalo na kung makikita ko kung gaano sila kalapit at ka-sweet tingnan ni Cara. Hindi ko mapigilan ang sarili ko na magselos. ‘Yong mga ginagawa nila, ‘yong kilos niya ay nakakabahala. Nakakaselos.
Ayokong matanggalan siya ng kalayaan na gawin ang lahat ng gusto niyang gawin. Pero ayoko rin naman na masiyado ng sobra. Puwede naman siyang turuan na hindi masiyadong gano’n kalapit.
“Bakit kasi hindi mo maintindihan? Mas pinapairal mo ba ang pagiging selosa mo ngayon, Grace. Hindi na kita kilala sa ginagawa mong ‘yan.” Nandito kami ngayon sa parking space. Nagtatalo na naman. Ilang beses na ba tong pagtatalo dahil sa pagseselos sa kanila kahit alam kung minsan ay wala sa lugar?
“Sorry ha. Kung pinapairal ko ang selos. But don’t you dare accuse me na selosa ako. Cause it different na,” hindi ako selosang tao. Para sa akin ay mababaw ang bagay na iyon. Nagseselos lang pero hindi selosa.
“Hindi ka selosa? Then, what do you call that kind of behavior?” He ask sarcastically.
“Kasi may bagay na dapat ikaselos,” naiirita na ako. Sobra. Sobrang irita na. “Puwede ka niya namang turuan na hindi gano’n kalapit. Pero bakit gano'n? Kulang na lang ay magpalitan na kayo ng halik. Ano bang akala mo sa akin bulag? May nagtuturo ba na kailangang nakaakbay ang tinuturuan sa kaniya?”
I’m trying to understand his situation. Mahalaga sa kaniya ang grades niya. I know he doesn't want to disappoint his family. Gano’n din naman ako sa akin. Pero ‘yong naabutan ko siya. ‘Yong nakita ko. Maliban sa nakakaselos ay nakakairita na.
“Binibigyan mo kasi ng malisya. Masiyadong mababaw ang utak mo kung mag-isip,” tumawa ako ng pagak sa sinabi niya. As soon as he realize what he said. He feel guilty.
“Mababaw? Ganon na ba ang tingin mo sakin ngayon, Shaunne? Mababaw kung mag-isip?”
Naiiyak ako na gano’n pala ang iniisip niya sa akin. Ang babaw ko naman pala eh.
“Love, I’m sorry. Nadala lang ako sa emosiyon. We can fix this.” His trying to hold my hands. Pero iniwas ko.
“Nadadala? We can fix this? Ilang beses pa ba? Ilang beses ka pa bang dapat madala? Ilang beses mo pa bang kailang sabihing we can fix this? Bago pa mangyari talaga na magkaayos tayo.” I'm trying to hold my tears.
“Alam mo naman na hindi ako masiyadong mababaw na tao, Shaunne. Pero hindi mo mabubura sa aking magduda. Kasi umpisa pa lang alam mo na yon yong problema ko. No matter how you have me assurance through your words at may halong kaunting action. Kung makikita ko namang nagiging taliwas ulit sa kung anong nakita ko, hindi mo maaalis sa aking magduda.”
“Don't give me a reason to doubt. To give me a reason to be jealous. Para naman wala tayong problema. I know you're trying your best, your striving na maiayos yong failing grades mo with her help. Pero hindi mo rin ba nararamdam yong mga ginagawa niya? She's trying to win you back.”
“No! Love, I'm sorry. I'm sorry.” he tried so many times na hawakan ako pero I chose not to let him touch me.
“Sa tingin ko.... Mas mabuting bumalik ka na roon. Sayang oras. Hindi mo na ako kailangang ihatid pa. Huwag mo muna rin akong sunduin muna bukas. Kaya ko ang sarili ko.”
Nagsusumamong tiningnan at tinawag niya ako. But I don’t care. Masiyadong tinamaan ako sa mga salitang binatawan niya. Hindi ko kinaya. Ang lala na niya. Nasabi ko na rin yong gusto kong sabihin. I think sapat na rin naman iyon para matauhan siya.
Mabilis akong sumakay sa jeep. Hindi ko siya nilingon man. Masiyado akong nasaktan sa mga sinabi niya. Kung akala niya hindi ko siya naiintindihan. Gano’n din naman siya sa akin. Hindi niya ako maintindihan. Para bang ang babaw ko.
Pero hindi pa man tuluyang makapasok. Parang nagtatalo na sila sa loob. Sa hindi ko malamang dahilan. I’m about to open the door. Pero para akong binuhasan ng malamig ng tubig sa narinig.
“Pero Gian! Kailan ba natin sasabihin kay Grace ang totoo?”
“Kapag handa na niyang tanggapin ang lahat. Kapag napatawad na niya si papa.”
“Pero hindi iyon ang basehan. Matagal niyo ng nililihim sa kaniya ang bagay na iyon. Sa tingin ko, deserve na niyang malaman ang totoo.”
“Monique, naiintindihan ko na concern ka sa anak ko. Pero sana maintindihan mo rin ang rason namin. Hindi niya pa kaya.”
“Mama, naiintindihan ko po. Nililihim niyo ito para sa kapakanan niya. Kasi alam nating pareho na hindi pa niya nakakalimutan ang nakaraan. Hindi niya pa nakakalimutan ang bagay na ginawa ng papa niya sa kaniya. Hindi niya pa magawang patawarin. Pero sana ma-realize niyo rin. Kapag nalaman niya sa iba ang bagay na ito. Mas lalo lang siyang masasaktan. Mas lalo lang siyang mahihirapan. At may tendency din po, na sa inyo, sa atin, ay magalit din si Grace.”
What does it mean? Anong kinalaman ni papa sa usapan nila? Anong tinatago nila sa akin na karapatan kong malaman? Bakit ngayon pa? Bakit ngayon ko pa malalaman kung saan durog na durog ako? Bakit ngayon pa kung saan nasaktan na ako? Hindi pa ba sapat itong sakit na naramdaman ko? Kulang pa ba ito?
“Ano po kaya ang mararamdaman niya kapag nalaman niya na ang pera at gamit na ginagamit niya ay galing sa ama niya? Anong mararamdaman niya kapag nalaman niya na ang nagpapadala talaga ay ang ama niya? Paano kapag malaman niya na kahit tayo ay niloloko na siya? Sa tingin niyo hindi siya masasaktan?”
Para akong nanlumo sa narinig. All those year, may connection pa rin sila kay papa. At hindi ko man alam. Hindi man lang nila pinaalam.
I feel unwanted after hearing those words from them. I can't believe it. I've never thought they are just pretending. They are pretending like they didn’t do a thing that can hurt me.
Who would think? They're showing to me their kindness, the happiness, and the memories. But all of those were just a lie. A lie that I believe for a long time. I feel like it's a lie. A lie na pilit nilang pinapaniwala sa akin. Kasi niloloko rin naman pala ako.
Is this what they mean na nasaktan na ako ng sobra? Kasi kapag nalaman ko na ang totoo. Sobrang-sobra na akong masasaktan?
Right now, I'm walking in the lonely road. Only the noise of the vehicles can be hear. They didn't know I already know. And I think, they will keep pretending and lying to me.
Wipe the tears almost rolling down in my cheeks. Shouldn't cry for them. They are not worth it of my tears. Are they really not? Maybe, no. Maybe, yes. I don't know.
I want someone to talk right now. Someone can lend and someone shoulder. I need someone accompany and presence. From a someone who truly cares for me.
Never stop walking. I decided to call him. I know na may away kami kanina but I want him now with me. I wanted to hear his voice. I want his presence. I want his care. Right now. As the call keep ringing, my eyes starting to get watering.
Kahit sinabi kong huwag niya na muna akong ihatid at sundo. Hindi ko naman sinabi na bawal niya muna rin akong kausapin. I want to heard his voice. I need his comforting words kahit na nag-away kami. Pero bakit parang pinagdadamot niya pa sa akin. I tried to call him a lot of times. But all of those calls are unanswered. He did not pick up my calls.
Can't help but to let my tears fulfill in my face. Seated in the corner of nowhere. I buried my face in my two palms and silently crying. I'm feeling hopeless right now. And yet, nobody wants to help me in the down side. How can they be so cruel?
Suddenly, my phone ring. I thought my boyfriend call me back after seeing my missed calls, mayhaps. But I was wrong. Unknown number flash in screen. Automatically wipe my tears. Clean my face. Cleared my voice. Then, answer the calls.
"Hello? Who's this?" I'm happy to get able not shattered my voice. At least I can make my voice normally sound.
"Grace, it's me. Arabella. I'm sorry if I did not able to pick up your calls earlier. I was so busy and my phone is on silent. So, what's the matter? Is there any problems? Where are you?"
After I heard the truth earlier, I called her first before I decided to call my boyfriend. Just like him, she did not pick up the calls. Yet now, she's calling me. And she sound.....worried at all.
"Nothing. Nevermind. I already change my mind. Sorry for the disturbed." Pinilit na huwag mautal o mag-iba ang aking boses. Malalaman niya agad na may mali. At ayokong malaman niya na meron nga.
"Are you sure?" I just answered her a "yes" and bid a goodbye. I don't want to disturb her right now. After hearing her explanation she is busy. Why would I bother to give her another problem to be more busy.
Pinipilit kong huwag nang umiyak pa ulit. Cause they are not worth it of my tears. Kahit gustong-gusto na humaba ng mga luha. Agad ko rin itong naaagapan. I shouldn't crying. I should not.
Pero kasi kahit ano pang gawin ko. The truth cannot be unchanged. They are my family. But what they did can make my self unworthy.
I know the hatred and I’m still jailed from the past. Pero kahit na gano’n, karapatan kong malaman ang bagay na iyon. Maaaring maghilom ang sugat. Maaaring mapatawad ko na siya. Kasi kahit papaano pala ay naalala niya pa kami.
I started to hate him kasi akala ko tuluyan na niya kaming kinalimutan. Akala ko hanggang materyal na bagay na lang ang kaya niyang ibigay.
Pero when in my graduation, naiisip ko na ‘yong materyal na bagay ay may halaga. Hindi lang iyon basta materyal na lamang. Baka iniisip niya na kahit sa mga maliit na bagay ay maalala niya pa rin kami. Pero ang tanga ko kasi iba ang una kong na realize.
When I heard ma tumigil na siya sa pagbibigay ng mga gamit. I feel hurt big time. Akala ko hindi siya susuko. Nagkakamali pala ako. Kasi wala eh. Sumuko na siya.
I breathe deep. Compose myself to calm first. Kung hinayaan ko ba siyang hawakan at ihatid ako, may karamay ba ako ngayon? If hindi ba ako nagpakain sa sobrang emosiyon at hinayaan siyang magsalita, hindi niya ba babaliwalain ang tawag ko?
Alam ko naman talaga deep inside, ako pa rin pipiliin niya. Yong babae lang naman talaga nagsusumiksik sa buhay niya at ginagawang way na lang iyong pagiging tutor para makuha ang loob niya. Pero ito ako, sumabog sa selos dahil sa pagiging manhid niya. Bakit kasi hindi niya iyon makita-kita man lang.
Right now, after he chose to ignore my calls, hindi ko tuloy maiwasang mapaisip.
"You need her. But not thinking I might need you now."
YOU ARE READING
AS #2: Need You Now
Teen Fiction"Don't love someone more than yourself if you don't want to break yourself apart." Grace raise believing that motto in her life. She find it lame when someone being so much crazy over love. Just because the reason that they need the man for their li...
